จับตามอง 1.3
1549 คำ
จุดแรกที่องค์รัชทายาทไปคือ โรงหมอรักษาราษฎรที่วันนี้มีจำนวนคนไข้มารอรับการรักษาเป็นทิวแถว ยาวออกมาถึงด้านนอก กะด้วยสายตาน่าจะราวๆ ห้าสิบคน ไม่รวมที่นอนพักรักษาในห้องผู้ป่วยอีกจำนวนหนึ่ง ถือว่าที่นี่เป็นโรงหมอที่มีคนมาใช้บริการมากทีเดียว แล้วดูเหมือนว่า โรงหมอจะเล็กเกินไปสำหรับคนที่มารักษา
การจะสืบหาข้อมูลที่ต้องการด้วยตัวเอง คงมีวิธีเดียวคือสอบถามคนในพื้นที่หรือถามชาวบ้านที่เข้ารับการรักษาในโรงหมอแห่งนี้ องค์รัชทายาทกับองครักษ์หยุดอยู่ตรงปลายแถว หมิงหยางเต๋อมองราษฎรที่มีอาการเจ็บป่วยต่างกัน ทุกคนมีสีหน้าทุกข์ทรมานกับโรคที่ตนเผชิญ บางคนปวดท้องนั่งตัวงอบนแคร่ไม้ขนาดใหญ่ บางคนเป็นลมนอนรวมอยู่อีกด้าน บางคนมีบาดแผลทั้งเล็กและใหญ่ก็นอนอยู่อีกทางหนึ่งให้หญิงรับใช้ทำแผลให้เบื้องต้น ส่วนคนที่ยืนรอไหวก็ยืนต่อแถวรอรับการรักษา
ภาพที่เห็นเรียกความหดหู่ให้กับองค์รัชทายาทมาก เขาไม่เคยรู้เรื่องความลำบากของราษฎรเรื่องนี้มาก่อนเลย เพราะไม่มีใครเคยรายงานเรื่องนี้ให้ตนรับรู้ ถ้าไม่มาเห็นกับตาตัวเอง เขาคงไม่รู้ว่า ความลำบากยากจนของคนในเมืองหลวงยังมีให้เห็น และมากด้วย สายตาขององค์รัชทายาทมองหาคนที่ตนจะพอสอบถามข้อมูลได้ แล้วเขาก็เจอบุคคลนั้นแล้ว คนนั้นคือหญิงสาวรับใช้ในโรงหมอ
“ข้าขอถามอะไรสักหน่อยได้หรือไม่”
สตรีวัยยี่สิบต้นๆ ที่กำลังก้มหน้าใช้ผ้าสะอาดพันบาดแผลเงยหน้ามองคนถาม
“ท่านจะถามอะไรข้าเจ้าคะ”
จากการแต่งกายที่ผิดแปลกไปจากชาวบ้าน การแต่งเนื้อแต่งตัวของชายตรงหน้าเสมือนลูกชายขุนนางหรือลูกชายผู้มีอันจะกิน นางจึงถามกลับด้วยถ้อยคำสุภาพ
“ชาวบ้านมารักษาที่นี่ที่เดียวใช่หรือไม่”
“ใช่เจ้าค่ะ”
“ดูแล้วสถานที่จะเล็กนะ น่าจะขยายอีกสักหน่อยคงดี”
องค์รัชทายาทคิดตามที่พูด ดูจากสายตาที่นี่เล็กเกินไป ไม่เพียงพอกับราษฎรที่มารักษาตัว
“ทางการไม่เพียงแค่ไม่ขยาย จะยุบโรงหมอทิ้งเจ้าค่ะ” ผู้พูดมีสีหน้าเศร้าสร้อย “ทางการจะเปลี่ยนโรงหมอเป็นหอหนังสือเจ้าค่ะ ถ้าทำจริงชาวบ้านคงแย่ คนที่เจ็บป่วยก็ไม่มีที่รักษา ต้องไปซื้อยามาต้มกินหรือหาสมุนไพรรักษาเอาตามมีตามเกิด คนจนนี่เจ้าคะ ไม่มีทางเลือกเหมือนคนรวยที่จ้างหมอมารักษาที่บ้าน เพียงแค่เงินประทังชีวิตไปวันๆ ยังแทบไม่มี ไม่ต้องคิดถึงยามเจ็บป่วยเพราะนั่นหมายถึงการรอความตายเจ้าค่ะ”
คำพูดของหญิงรับใช้กระแทกใจองค์รัชทายาทอย่างจัง หากมีคำถามถามเขาตอนนี้ว่า หากยุบโรงหมอชาวบ้านเหล่านี้จะไปรักษาตัวที่ใด คำตอบก็คือ คงไม่มีเพราะโรงหมอมีที่เดียวในเมืองหลวง
“แล้วที่นี่มีปัญหาอะไรนอกเหนือจากทางการจะยุบโรงหมอ” องค์รัชทายาทถามข้อมูลเพิ่ม
“มีหลายอย่างเจ้าค่ะ อย่างเช่นเรื่องยา ยาไม่เพียงพอต่อการรักษาผู้ป่วยที่มีเพิ่มขึ้นทุกวัน แถมยังถูกตัดงบออกอีก เรื่องหมอกับผู้ช่วยหมอด้วยเจ้าค่ะ”
แม้ว่าคนพูดจะเป็นเพียงแค่หญิงรับใช้ ทว่านางรับรู้ปัญหาเหล่านี้ดี รู้มาจากหมอหญิงที่มักปรับทุกข์กันเรื่องนี้ในห้องเก็บยา นางจึงพลอยรู้ไปด้วย
“หมอกับผู้ช่วยหมอไม่พอหรือ”
คำถามนี้สาวรับใช้ยังไม่ทันตอบ เสียงดุๆ ของชายสูงวัยคนหนึ่งดังขึ้นตามตัวที่เดินมายังองค์รัชทายาท
“พอไม่พอแล้วมาเกี่ยวอะไรกับเจ้า มายืนซักถามคนของข้าทำไม มีจุดประสงค์อะไร”
หมอเตียว ที่ดูแลโรงหมอแห่งนี้เอ่ยถามชายหนุ่มรูปงาม แลดูมีบารมีที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครเสียงเข้ม องครักษ์ทั้งสองเห็นว่า หมอเตียววาจาสามหาวตั้งท่าจะเข้าไปจัดการ ทว่าองค์รัชทายาทยกมือห้ามไว้เสียก่อน
“ข้าไม่มีจุดประสงค์ใด ข้าแค่ถามเพราะความอยากรู้ อยากเห็นว่าคนป่วยมีมาก แต่คนในโรงหมอมีน้อย ข้าเห็นแต่แม่นางคนนี้กับอีกสองคนที่ดูแลอยู่ด้านนั้น ข้าเลยถามก็แค่นั้นเอง”
หมิงหยางเต๋อตอบเสียงเรียบ ไม่มีความโกรธให้เห็นทั้งสีหน้าและน้ำเสียง หากอยู่ในวังมีใครบังอาจพูดจาเช่นนี้ใส่เขา คนนั้นเตรียมตัวตายได้เลย
“เจ้าไปทำงานต่อได้แล้ว” หมอเตียวตวาดใส่หญิงรับใช้ที่รีบหมุนตัวกลับไปทำงาน “เจ้าไม่ต้องสนใจที่นี่หรอก อีกไม่นานก็จะถูกยุบแล้ว”
น้ำเสียงของหมอเตียวแลดูเศร้า
“ทำไมท่านไม่ถวายฎีกาเรื่องนี้ให้องค์รัชทายาทล่ะ ถ้าพระองค์รับรู้ บางทีที่นี่อาจไม่ยุบก็ได้นะ” องค์รัชทายาทหยั่งเชิงพูด
“ถวายไปก็เท่านั้น เพราะใบฎีกาไม่ถึงมือพระองค์แน่นอน”
พูดจบก็ถอนหายใจ หมุนตัวกลับเข้าไปในโรงหมอเพื่อทำหน้าที่ของตน
องค์รัชทายาทยืนนิ่งกับคำพูดของหมอเตียว การที่อีกฝ่ายพูดเช่นนี้หมายความว่า ได้มีการถวายฎีกาคัดค้านมาให้ตน ทว่าฎีกาฉบับนั้นกลับมาไม่ถึง มันต้องตกไปอยู่ในมือใครระหว่างทางแน่นอน เขามองราษฎรของตนอีกครู่หนึ่ง ราวกับจะจดจำภาพความทุกข์ยากของชาวบ้านไว้ในสมอง เพื่อที่จะคิดหาทางแก้ไข ก่อนจะเดินไปยังจุดอื่นตามที่ธิดาดอยบอกเมื่อคืนนี้
“ชาวบ้านเจ็บป่วยกันเยอะเลยนะเหมยเหมย ข้าว่าน่าจะขยายโรงหมอมากกว่าจะยุบทิ้ง” หมิงหยางเต๋อพูดกับนกเหมยเหมยที่ส่งเสียงร้องจิ๊บๆ ตอบกลับ ราวกับว่าเห็นด้วยกับเรื่องที่เขาพูด “พวกขุนนางที่นึกถึงแต่ประโยชน์ของตัวเองนี่มันน่านัก ไม่นึกถึงผลกระทบที่ส่งตรงถึงชาวบ้านเลย คนพวกนี้จิตใจทำด้วยอะไรกัน ทำไมถึงได้ใจจืดใจดำแบบนี้”
หมิงหยางเต๋อไม่โทษเหล่าขุนนางที่คิดฉ้อฉลอย่างเดียว เขาโทษตัวเองด้วยที่ปล่อยปะละเลย ไม่ออกมาดูความเป็นอยู่ชาวบ้านด้วยตาตัวเอง เหมือนกับคำพูดของธิดาดอยไม่มีผิด เขาคอยฟังแต่รายงาน ปราบขุนนางคิดชั่ว แต่ไม่ได้ออกมาดูช่องโหว่ที่ทำให้เหล่าขุนนางทุจริตโกงกิน...เขาต้องอุดช่องโหว่นี้ให้ได้
ณ ตำหนักแพยอง
พระชายารองฮุ้ยเตียวนั่งฮึดฮัดอยู่ในห้องโถงของตำหนัก วันนี้นางไปหาองค์รัชทายาทที่ตำหนัก ปรากฏว่าพระองค์ไม่อยู่ เสด็จไปวัดไป๋หลิว สักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ทายาทที่กำลังเกิดมาปลอดภัย แม้ว่าจะมีเหตุผลทว่านางก็ขัดใจ ขัดใจตรงที่น่าจะพานางไปด้วย เพราะนางอุ้มทายาทของพระองค์อยู่ แต่นี่ไม่เลย ไม่แม้แต่จะบอกนางด้วยซ้ำ หากฮุ้ยเตียวไม่ไปหาเขาที่ตำหนักก็คงไม่รู้เรื่อง
และมีอีกเรื่องที่ทำให้ฮุ้ยเตียวหงุดหงิดมากขึ้น เรื่องนั้นคือเรื่องข่าวที่ให้ขันทีฮางไปสืบ เพิ่มเติมคือความสงสัยที่ทวีขึ้น เมื่อได้รับข่าวว่า ยามค่ำคืนองครักษ์คู่ใจขององค์รัชทายาทจะมาเฝ้าอยู่ตรงทางเดินที่ทอดตัวไปยังห้องบรรทม ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีใครรู้มาก่อน ขันทีที่ทำงานอยู่ในตำหนักต่างไม่รู้เช่นกัน หากขันทีฮางไม่เข้าไปเมื่อคืนนี้ก็คงไม่รู้ การที่มีองครักษ์คอยเฝ้า ยิ่งทำให้ฮุ้ยเตียวคิดว่า ในห้องบรรทมต้องมีอะไรหรือใครหลบเร้นซ่อนอยู่ องค์รัชทายาทคงไม่อยากให้ใครรู้หรือเข้ามายุ่งเกี่ยว
มีหลายอย่างที่น่ามีความเป็นไปได้ว่า องค์รัชทายาทมีสตรีงดงามซ่อนอยู่ในห้องบรรทมและน่าจะหลงใหลมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่สั่งปลดนางกำนัลถวายตัวออกจากวัง ซึ่งมีหลายคนที่เป็นนางกำนัลถวายตัวคนโปรดที่อาจขึ้นมานั่งในตำแหน่งพระชายาสี่และห้า ทว่าพระองค์สั่งปลดแบบไร้เยื่อใย ไร้ซึ่งความเสน่หาอย่างที่เคยมีมา แล้วนับตั้งแต่สั่งปลดนางกำนัลถวายตัว พระองค์ก็ไม่เสด็จมาหาพระชายาคนใดเลย แม้แต่ตนที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขขององค์รัชทายาทอยู่ในครรภ์
หากมีใครซ่อนอยู่ในห้องบรรทมจริงตามคาด คนนั้นต้องมีความสำคัญกับองค์รัชทายาทมาก เพราะไม่เคยมีพระชายาคนใดหรือนางกำนัลถวายตัวคนไหนได้เข้าไปในห้องบรรทมเลยสักคน สตรีนางนั้นต้องมีอะไรพิเศษ ไม่เช่นนั้นองค์รัชทายาทคงไม่ทำเช่นนี้
นั่นสิ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน เป็นเรื่องที่ฮุ้ยเตียวต้องรู้ให้ได้ แล้วต้องรีบจัดการก่อนที่ตำแหน่งพระชายารองของตนจะสั่นคลอน
- ผู้เขียน
