ตอนที่ 7 แสนซนคนฉลาด
1332 คำ
เสียงร้องครวญครางเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางครางกระเส่า ทั้งคืนเธอแทบไม่ได้นอนเพราะชายหนุ่มกินดูมากเอะอะสะกิดให้เธอตื่นและต้องมานอนครวญครางให้เขากระแทกใต้ร่างเหมือนแฉกเช่นตอนนี้
"อ๊ะ... ซี๊ด..!"
หญิงสาวกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นจิกนิ้วมือลงบนผ้าปูที่นอนหลุดรุ่ยหลุดขอบแทบไม่มีชิ้นดี ชายหนุ่มกดยิ้มมุมปากอย่างพอใจที่หญิงสาวดูจะมีความสุขกับสิ่งที่เขาปรนเปรอให้อย่างเต็มที่
"ไม่ไหว... อ๊ะ"
ร่างกำยำกระแทกกระทั้งไม่ยั้งจนหญิงสาวตัวสั่นไหวตามแรง เนินอกกระเพื่อมขึ้นลงร่างเล็กเกร็งสั่นสะท้านสมองขาวโพลนตัวลอยเสร็จสมไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่
"หึ..."
"พี่จะเอาให้คุ้มเลยเหรอเงินแค่สามหมื่นเองนะ"
"ปากดีนักนะอีหนู สามหมื่นเราหาเป็นเดือนไม่ใช่เหรอไง นอนให้เอาคืนเดียวทำมาเป็นอดทนไม่ไหว"
เขาสบถออกมาก่อนจะถอดแก่นกายความเป็นชายออกและอุ้มหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน พาไปอาบน้ำเช่นเคยเหตุเพราะเธอจะออดอ้อนขอเขาอุ้มไปอยู่ดีไม่ยอมไปเอง
"พี่สุดหล่อรู้งานตลอด"
เธอโอบกอดรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แน่นเมื่อเขาอุ้มเธอพามาล้างเนื้อล้างตัวในห้องน้ำ เขาเปิดฝักบัวราดบนตัวของหญิงสาวเพียงไม่นานก็เช็ดตัวให้และอุ้มกลับไปนอนบนเตียงตามเดิม
"นอนได้ล่ะคราวนี้ไม่เรียกแล้ว"
"จริงนะคะ"
เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีดึงตัวเขาลงมานั่งบนเตียงนอนก่อนจะกุมมือของชายหนุ่มเอามาไว้แนบแก้มหลับตาลงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนชายหนุ่มเห็นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้จริงๆ
"พี่วชิอย่าไปไหนนะแสนซนไม่ชินที่นอนเท่าไหร่มันจะนอนไม่หลับ"
"แล้วถ้านอนหนุนมือพี่จะหลับหรือไง"
"ก็ถ้าพี่วชิจะใจดีลูบผมให้แสนซนนอนรับรองว่าหลับสนิทค่ะ"
"จ้างมาเป็นนางบำเรอหรือจ้างให้มาเป็นลูกวะ อ้อนเก่งเหลือเกิน"
ชายหนุ่มเหวี่ยงใส่หญิงสาวใบหน้าฉายแววหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดแต่แปลกที่ว่าการกระทำของเขานั้นช่างสวนทางเสียเหลือเกิน ร่างกายขยับตัวนอนลงข้างหญิงสาวมืออีกข้างที่ว่างก็เอื้อมไปลูบผมให้เธออย่างเบามือ
"พี่สุดหล่อใจดีจัง"
"ของฟรีไม่มีในโลกหรอกอีหนู พี่เก็บดอกคืนทีหลังแน่"
แสนซนลืมตาขึ้นมองชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมองค้อนก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งเพราะสภาพร่างกายเหนื่อล้าสะสมจากการร่วมรักทำให้หญิงสาวสิ้นแรงจะต่อต้าน
วชิใช้สายตามองสำรวจใบหน้าสวยของหญิงในอ้อมกอด ขนตาสวยงอนยาวแทบไม่ต้องแต่งเติมใดๆ ใบหน้าสดสวยเมื่อไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม เกิดมาเพิ่งจะเคยเห็นผู้หญิงที่สวยตรงสเปคเขามากขนาดนี้
"จำไว้เลยนะว่าถ้าพี่ไม่ปล่อยแสนซนจะไม่มีสิทธิ์เดินออกไปจากพี่เด็ดขาด...!"
เช้าวันต่อมา...
กุญแจห้องพักของแสนซนอยู่ในมือของวชิเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้เขาคือชายหนุ่มผู้เลี้ยงดูเธออย่างเต็มตัวจะเรียกว่าตอนนี้เธอมีฐานะเป็นเด็กเลี้ยงของเขาก็ไม่ต่าง รับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างในชีวิต
"พี่วชิจะให้คนไปเก็บของของแสนซนเหรอคะ"
"ไม่อ่ะเช่าทิ้งไว้ก็ได้เอาไว้เก็บของไม่ต้องเอามาหรอก ส่วนของใช้อย่างอื่นเดี๋ยวเย็นนี้พี่พาไปซื้อใหม่ทั้งหมด"
หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ขัดใจชายหนุ่ม เขาคือผู้สนับสนุนค่าเทอมและค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเพราะฉะนั้นเธอจะต้องน่ารักกับเขาให้มากที่สุด ไม่ดื้อและไม่ซนเพียงแค่นี้เขาจะเอ็นดูเธอแบบนี้ไปตลอด
"ได้ค่ะ แล้วเอากุญแจห้องหนูไปทำไมคะ"
"เราจะแอบกลับห้องไง ไปเรียนได้ล่ะเลิกเรียนแล้วโทรมาพี่จะมารับเอง"
"ได้ค่ะ งั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะพี่สุดหล่อ"
หญิงสาวโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะรีบเดินเข้าไปในตึกเรียนของตัวเอง ใช้มองตามหญิงสาวไปก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างระบายอารมณ์เพราะชุดนักศึกษาที่เธอใส่เขารู้สึกว่ามันโป๊กว่าเมื่อวานอีก
"สงสัยต้องซื้อใหม่ทั้งหมดแล้วล่ะมั่ง"
คล้อยหลังที่ชายหนุ่มขับรถออกไปแล้วแสนซนรีบวิ่งเข้าไปในห้องการเงินและขอจ่ายชำระค่าเทอมแบบเหมาจ่ายรวมสี่ปีและแน่นอนว่าใช้บัตรของเขารูดออกไปหลักแสน
"ของอภิญญาเป็นนักเรียนทุนเรียนดีค่าเทอมถูกกว่าคนอื่น ของเรารวมทั้งหมด 280,000บาทค่ะ มีส่วนลดให้เพราะจ่ายแบบเหมาเหลือแค่ 250,000บาทค่ะ"
"จ่ายเลยค่ะใช้บัตรนี้ค่ะ"
เธอส่งบัตรแบล็คการ์ดไปให้แผนกบัญชีและรอชำระเงินเพียงแป๊บเดียวก็ได้ใบเสร็จพร้อมกับบัตรแบล็คการ์ดคืนมา
"เรียบร้อยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
แสนซนเก็บบัตรของชายหนุ่มเอาไว้ในกระเป๋ามองใบเสร็จชำระเงินค่าเทอมก่อนจะยิ้มกว้างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แค่นี้เธอก็จะเรียนจนจบได้โดยที่ไม่ต้องดิ้นรนทำงานหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมอีกแล้ว
วชิขับรถมาถึงที่ลานจอดก่อนจะชะงักไปเมื่อมีเสียงข้อความเตือนบนหน้าจอมือถือ มีเงินออกจากบัตรแบล็คการ์ด 250,000บาท ซึ่งเขากำลังมึนงงและสงสัยว่าแสนซนรูดเงินเขาออกเยอะขนาดนั้นเอาไปทำไม
ชายหนุ่มกดโทรศัพท์โทรหาหญิงสาวเพื่อที่จะได้คำตอบในตอนนี้ แสนซนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูหน้าจอก่อนจะกดรับสายทันที
"เพิ่งจากกันเองคิดถึงแสนซนแล้วเหรอคะ"
(คิดถึงบ้าอะไรยัยแสบ รูดเงินออกไปสองแสนห้าเอาไปทำอะไรไม่ทราบ)
"อ่อ แสนซนเอามาจ่ายค่าเทอมค่ะ จ่ายแบบเหมาสี่ปีจบได้ส่วนลดตั้งสามหมื่นบาทแหนะ"
เธอยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในการใช้เงินแบบคุ้มค่าของตัวเอง วชิถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเปิดประตูลงจากรถก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
(สี่ปีนี้เธอต้องอยู่กับพี่ยาวๆแน่นอน ยังไม่ถึงไหนรูดเงินจ่ายให้อนาคตล่ะ)
"ก็แสนซนกลัวว่าพี่จะทิ้งก่อนเรียนจบ ก็เลยจ่ายล่วงหน้าไปก่อนค่ะ เป็นไงแสนซนฉลาดใช้ได้เลยใช่มั้ยคะ นี่ถ้าเป็นคนอื่นคิดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ"
"จ้าแม่คนฉลาด คนอื่นเค้าไม่งกเหมือนเธอจ้ะคิดทุกดอกแล้วบอกฉลาด ฉลากแกมโกงนะสิไม่ว่า"
(ถ้าไม่สบายใจงั้นแสนซนเอาบัตรไปคืนพี่แล้วจะคืนเงินให้ดีมั้ยคะ เจ็ดแสนยังอยู่ไม่ได้ใช้เลยนะ)
เธอเอ่ยออกมาเสียงใสซื่อแต่ชายหนุ่มไม่คิดแบบนั้นเพราะรายนี้เจ้าเล่ห์จะตายไม่มีทางคิดแบบนั้นจริงหรอก
"ไม่ต้องมาคืนพี่ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการใช้เงินของหนูหรอก"
(แล้วที่โทรมามีปัญหาอะไรเหรอคะ)
เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก็ตอนแรกนึกว่าเขาจะโทรศัพท์มาด่าเพราะว่าเธอรูดเงินเขาออกไปเยอะเสียอีก วชิยิ้มมุุปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะหมุนควงกุญแจรถหรูแล้วเอ่ยออกมา
"พี่แค่จะบอกว่าเวลาพี่เอาคืนทบต้นทบดอกอย่าร้องแล้วกัน แค่นี้แหละ..."
- ผู้เขียน
