ป่วนหัวใจยัยเลขา (คุณค่าของความรัก)

จีบน้องปัด

รถตู้เข้ามาจอดที่หน้าโรงงานขนาดใหญ่ ที่มีผู้บริหารหนุ่มยืนรออยู่แล้ว จอมทัพในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำ พับแขนมาถึงข้อศอก กับกางเกงยีนส์สีเข้ม ทำให้ได้ลุควิศวกรหนุ่มประจำโรงงาน ประชาสัมพันธ์สาวสวยยืนข้างเจ้านายด้วยสายตาที่พึงพอใจเหลือเกิน

ผู้จัดการแผนก จัดซื้อ และ แผนกวิศวกรลงไปก่อน แล้วกล่าวทักทายกับคนที่มา จอมทัพมองหาคนที่รอคอยแล้วก็อมยิ้มออกมา เธอสวยสะดุดตาเสมอ ผมยาวรวบเอาไว้เรียบร้อย ในมือมีแฟ้มเอกสารและกระเป๋าสบายข้างใบเล็กที่สะพายใส่ของส่วนตัวเอาไว้

“สวัสดีครับ เชิญเลยครับ แลกบัตรกันก่อนนะครับ แล้วผมจะเดินนำไปที่ห้องประชุม “

เจ้าของสถานที่ยื่นบัตรผ่านให้คนที่ตัวเองรอคอย ก่อนจะรับบัตรประชาชนแลกเปลี่ยนกัน จอมทัพมองเพียงไม่นานก็รู้ว่าเธออายุไม่น้อยแล้ว อ่อนกว่าเค้าไม่ถึงสิบปี จะเรียกว่าแฟนเด็กก็คงได้ บ้าป่าววะจีบให้ติดก่อน จอมทัพบอกกับตัวเอง แล้วเดินนำหน้าเข้าไปในออฟฟิศของตัวเอง

“เชิญครับ “ ประตูห้องประชุมเปิดออกพร้อมกับ ทีมงานของไทยแมนสตีลที่รออยู่ แล้ว

ของว่างกาแฟถูกนำมาเสริฟ ก่อนจะมีการแนะนำตัวกันเกิดขึ้น นายใหญ่ของโรงงานเหล็กยืนขึ้นตรงหัวโต๊ะแล้ว แนะนำตัว

“สวัสดีครับ ผม จอมทัพ จากไทยแมนสตีล ขอต้อนรับทุกท่านจาก พีเคอิเล็คทรอนิกส์ อย่างเป็นทางการนะครับ “

เสียงปรบมือ ดังขึ้นตามมารยาท จอมทัพมองดูเลขาสาวที่กำลังเปิดเอกสาร ที่เตรียมมาทันที

“คุณลูกปัด มีเอกสารมาใช่ไหมครับ “

เอกสารตัวอย่างที่ทางพีเคต้องการถูกส่งยื่นไปให้ผู้จัดการฝ่ายวิศวกรรมทันที

“ผมกับคุณภัทรกร คุยกันไปบางส่วนแล้วนะครับ เรื่องสเปค เรื่องขนาด และปริมาณ ผมว่าผมและคุณภัทรกร มีสเปคที่ตรงกันมาก หรืออาจจะพูดได้ว่า ผมกับคุณภัทรกรมองสเปคเดียวกันครับ

เลขาสาวรู้สึกสะดุดหูกับคำพูดของเค้าสเปคที่หมายถึง อาจจะเป็นสเปคของเหล็กใช่ไหม ไม่ใช่สเปคอย่างอื่น

“เดี๋ยวอ่านเอกสารกันสักครู่นะครับ แล้วผมจะพาชมโรงงานด้านใน ในส่วนที่เข้าไปได้ ไม่อันตราย แต่ข้างใน ต้องใส่หมวกนะครับ เพื่อความปลอดภัย “

ทีมผู้มาติดต่อ เดินตามกันไปเป็นกลุ่ม เพื่อเตรียมตัวเข้าไปดูไลน์การผลิตข้างใน จอมทัพหยิบหมวกส่วนตัวของตัวเองมาใส่ ก่อนจะมองเธอ ที่กำลังสวมหมวกอย่างเก้ๆกังๆ

มือหนาจัดการขยับหมวกให้ แล้วบอกขอโทษเบาๆ ก่อนจะรัดสายรัดที่คางให้ แล้วขยับหมวกเบาๆ เพื่อเช็คความแน่นหนา ท่ามกลางสายตาคนที่มาด้วยกัน

“ไปครับ เรียบร้อย “ เจ้าถิ่นบอกพร้อมกับมองคนข้างๆที่กำลังยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“ความจริง ในส่วนไลน์การผลิต เราจะไม่อนุญาตให้ถ่ายนะครับ เพราะถือว่าเป็นการผลิตชิ้นงาน แต่สำหรับพีเค และสำหรับคุณเลขาแล้ว ผมยินดีให้ถ่าย แต่รบกวน ขอดูภาพก่อนนะครับ “

จอมทัพมองคนข้างๆที่ถ่ายภาพพร้อมกับดูทีมช่างของเค้าอธิบายขั้นตอนการทำงาน และวิธีการตรวจสอบมาตรฐานของชิ้นงานก่อนจะส่งออกไปจำหน่ายด้วยความตั้งใจ จมูกโด่งมีเหงื่อซึมออกมา เพราะความร้อนจากด้านในอาคารที่ไม่ได้ติดแอร์ทุกส่วน บางไลน์บางจุดก็เป็นพัดลมตัวใหญ่

“ร้อนไหม ไหวหรือเปล่า “ เค้ามองดูเธอที่ดูน่าจะร้อนมาก จากเหงื่อที่ไหลซึมออกมา ที่หน้าผาก และแผ่นหลัง ที่เปียกเสื้อจนเห็นได้ชัด ทิชชูเปียกถูกยื่นมาให้ทั้งห่อ ทำเอาคนที่ยืนอยู่หันไปมอง

“พี่ถ่ายให้เอง จะให้ดีทุกมุม แบบไม่ต้องสกรีนอีกรอบเลย น้องปัดซับเหงื่อหน่อยนะ เดี๋ยวเดินไปตรงคิวเอ พี่จะให้เค้าเปิดห้องรับรองให้เลย “

ลูกน้องรีบวิทยุไปแจ้งตรงจุดคิวเอทันทีว่า ให้เปิดห้องรับรอง หาน้ำไว้รับแขกก่อน อากาศร้อนจัด จนนายอยากจะรีบอุ้มสาวไปแล้ว

ความเย็นที่สัมผัสทำเอาแขกยิ้มออกมาได้ เพราะภายในโรงงานร้อนอบมากจริงๆ

“ส่วนที่เดินมา เราไม่ได้มีคนเฝ้านะครับ เป็นตัวเครื่องจักร แต่ผมอยากให้คู่ค้าของเราวางใจว่า เรามีเครื่องจักรที่ดี มีมาตรฐาน มีวัตถุดิบที่ไม่ทีการปลอมปนแน่นอน ถ้าไม่ได้เกรด ตามที่เราตั้งไว้ เครื่องจักรจะผลิตงานออกมาไม่ได้ครับ “

ผู้จัดการยิ้มออกมา อย่างพอใจ ยอมรับในฝีมือของบอสหนุ่มคนนี้ ที่มีฝีมือ และเก่งในงานของตัวเองอีกด้วย

น้ำแร่ถูกเสริฟให้แขกทันที ที่นั่งลง จอมทัพเปิดฝาออกแล้วยื่นให้เลขาสาวสวยทันที เป็นธรรมชาติมาก จนไม่มีใครสังเกตเห็นว่านายใหญ่ของที่นี่ทรีตเลขาสาวสวยอย่างไร มีเพียงพนักงานที่นี่เองที่มองเห็นว่า นายกำลังจีบคนที่มาติดต่ออย่างออกนอกหน้ามาก

“เดี๋ยวเที่ยงนี้ ผมขออนุญาตเป็นเจ้ามือนะครับ ขอทานข้าวร่วมกันสักมื้อ น่าจะใช้เวลาไม่นาน รับรองว่า ไม่เสียเวลาแน่ๆครับ “

คนหน้าเข้มบอกด้วยความสุภาพ ก่อนจะบอกกับเลขาส่วนตัวของคุณภัทรกรว่า

“รบกวนคุณลูกปัดไปรถผมนะครับ ผมจะสกรีนภาพที่ถ่ายในโรงงานก่อนครับ จะได้ไม่เสียเวลา “ ด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เป็นงานเป็นการ ทำให้ไม่มีใครสงสัยอะไรสักนิด

รถเอสยูวี ขับนำรถตู้ออกมาแล้ว จอมทัพไม่รับโทรศัพท์ไปดูด้วยซ้ำ แต่กลับมองหน้าคนที่นั่งเบาะเคียงข้างกันมา

“ไม่ดูหรอคะ ภาพที่ถ่าย “ จอมทัพส่ายหน้า

“น้องปัดถ่ายอะไรก็ถ่ายไปเลยครับ พี่อนุญาตหมดนั่นแหละ เมื่อกี้พี่แอบดูไปแล้วด้วยโอเคหมดนั่นแหละ “

“แล้วให้ดิฉันมากับคุณทำไมคะ “ เธอถามออกมาด้วยเสียงห้วนๆ

“ก็อยากเห็นหน้าใกล้ๆ ชัดๆ ตามลำพังบ้าง คนเยอะ เลยไม่ได้มองหน้าชัดๆเลย “

คำตอบทำเอาเธอลมออกหู และคนขับรถเหลือบมองกระจกหลังทันที

“เกินไปค่ะ เกินไปมาก “ เธอบ่นออกมาแล้วกดโทรศัพท์ดูภาพที่ถ่ายมาในวันนี้ ก่อนที่โทรศัพท์จะสั่นจะช่วงเที่ยงครึ่งพอดี

จอมทัพพยักหน้าบอกให้เธอรับสาย

“ค่ะ บอส “

“พี่ประชุมเสร็จแล้ว ปัดทำอะไร ร้อนไหม เหนื่อยหรือเปล่าครับ “

“ไม่เหนื่อยค่ะ ร้อนนิดหน่อย ทางไทยแมนสตีลกำลังพาไปเลี้ยงข้าวค่ะ บอสทานข้าวหรือยังคะ “

“พี่กำลังมาทานที่ห้อง เลขาไม่อยู่ไม่อยากกินกับคนอื่น “ หัวใจของคนฟังหล่นอีกแล้ว เธอไม่ชอบที่เค้าพูดแบบนี้เลย

“บอส “ เลขาทำเสียงดุ จนบอสรู้ตัว

“ครับ ปัดทานข้าวเถอะ พี่รอนะครับ เย็นนี้เจอกันนะ “