“อือ...” แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบเข้ามาภายในกระท่อม ร่างหนาเปลือยเปล่านอนหลับใหลอย่างมีความสุขใบหน้าพริ้มเพราราวกับปลื้มอกปลื้มใจ ทว่าเมื่อตวัดวงแขนจะกอดคนข้างกายกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเหลือเพียงแค่ผ้าปูที่นอนยับยู้ยี้เท่านั้น
ติณณภพปรือตาขึ้นแล้วสะบัดศีรษะอย่างแรงขับไล่ความง่วงออกไปนั่งตั้งสติสักแปบแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ กระท่อมพบว่าเสื้อผ้าและรองเท้าของพี่ปานหายไปพร้อมกับเจ้าตัวเหลือเพียงแค่รอยเลือดที่ทิ้งไว้ดูต่างหน้าบนเตียงนอน เขาดีดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วขว้าเสื้อผ้ามาใส่แล้วขับรถมอไซต์บิดกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว เพื่อทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านจันทรโสภากุล
“ลูกพี่! ไปไหน!!” จ๋อยตะโกนเรียกถามในขณะที่ลูกพี่เขากำลังจะขึ้นคล่อมรถมอไซต์
“ไปหาพี่ปานเว้ย! มึงมีไรไอ้จ๋อย” เขาหันมาตอบด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดทว่าใจกับไปอยู่ที่บ้าจันทรโสภากุลเรียบร้อยแล้ว
“เมื่อคืนสำเร็จเปล
