“----”
“พี่จ๋อย.....” เธอพลันตกใจกับท่าทางโมโหเขาอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ทันจะได้เรียกเขาก็เดินหายลับตาไปแล้ว เธอลมหายใจออกมาเสียงดัง แล้วหยิบกระเป๋าเดินกลับไปทำงานต่อ ทว่าไม่ทันจะเดินพ้นเรือนก็ใครคนนึงยืนขว้างพร้อมกับสีหน้าไม่พอใจมองมายังเธอ
“ยาหยี....” หญิงสาวคนนึงนามว่า “แหวว” พนักงานต้อนรับประจำรีสอร์ตเป็นลูกหลานของคนในหมู่บ้าน เดินเข้ามายืนขว้างไว้พลางจ้องมองด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
“พี่แหวว.....” เธอหลบสายตาพี่แหววอย่างหวาดกลัว มือบางกำเข้าหากันไว้แน่นด้วยความวิตกพลางคิดว่าพี่แหววคงไม่เห็นตอนที่เธอกินข้าวกับพี่จ๋อยแน่นอน
“ทำไมต้องได้มากินข้าวเที่ยงกับจ๋อยล่ะ ไหนบอกว่าไม่ชอบไง ยาหยีผิดคำพูดกับพี่เหรอ หรือว่าอยากเห็นพี่เสียใจ”
“เปล่านะคะ ยาหยีแค่ตัดความรำคาญเท่านั้น ยาหยีไม่ได้ตั้งใจผิดคำสัญญากับพี่แหววเลยนะคะ”
“พี่ได้ข่าวมาว่าช่วงนี้ยาหยีออกไปข้างนอกกับจ๋อยบ่อย ดูสนิทสนมกันเป็
