บทที่ 2
1517 คำ
KORN TALKS
เมื่อสักครู่ผมไปแอบฟังเด็กน้อยคุยโทรศัพท์ แต่หัวดันไปกระแทกประตู ผมคิดว่ายัยเด็กน้อยจะไม่รู้เพราะมันไม่ได้ดังอะไร
แต่ผิดคาดเธอดันรู้และเปิดประตู ทำให้ผมที่ยืนพิงประตูอยู่นั้นไปล้มทับเธอเข้าให้ ผมไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่เพราะจุดประสงค์อะไร แต่เด็กสาววัยรุ่น สวยใสขนาดนั้น มาอยู่กับผู้ชายหนุ่มสองต่อสอง จะให้ผมคิดเป็นแบบอื่นไม่ได้หรอกครับ
ผมตั้งใจจะสนองความต้องการของเธอ แต่เธอก็ขัดขืน คงจะเล่นตัว...
"ครับแม่" แม่ผมดันโทรเข้ามา ผมเลยลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนของยัยเด็กน้อย
"แกแกล้งอะไรหนูตันหยงหรือเปล่า" แม่โทรมาก็ถามถึงยัยเด็กน้อยเลย
"เปล่านี่ครับ แม่ให้เขามาอยู่กับผมทำไม ให้เขาไปอยู่ที่อื่นไม่ได้หรอครับ" ผมไม่เคยใช้ชีวิตร่วมกับใคร อยู่ ๆ ต้องมียัยเด็กน้อยนี่เข้ามาอยู่ด้วย มันรู้สึกแปลก ๆ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอิสระ
"ให้เขามาดัดนิสัยแกไง อยู่ในโอวาทของหนูตันหยงเขาซะ เพื่ออนาคตของตัวแกเอง"
"ห๊ะ ให้ผมเชื่อฟังเด็กเนี่ยนะ"
"ใช่ แล้วสัปดาห์หน้าแกพาหนูตันหยงไปสมัครเรียนที่มหาวิทยาลัยK ด้วย"
"โห เรียนมหาวิทยาลัยดังซะด้วย แพงนะแม่ เรียนที่อื่นเถอะ" ผมค้านแม่ขึ้นมา ผมก็จบมาจากมหาวิทยาลัยนี้ ผมไม่เข้าใจทำไมแม่ต้องให้ยัยเด็กน้อยนี่เรียนแพง ๆ ด้วย
"แม่จะให้เรียนที่นี่! แล้วแกจ่ายค่าใช้จ่ายให้หนูตันหยงด้วย เดือนละหนึ่งหมื่นบาท"
"ห๊ะ หนึ่งหมื่น!!! "
"ใช่ แกจะแหกปากทำไม ถ้าหนูตันหยงไม่พอใช้ แกก็จ่ายเพิ่มด้วย ถ้าแกไม่ทำตามที่แม่สั่ง แม่จะบอกให้พ่อถอดชื่อแกออกจากผู้บริหาร" พ่อผมอยู่ที่จีนครับดูแลที่นั่นมาสักพักแล้วแต่แม่เพิ่งจะตามไป
"ห๊ะ"
"แค่นี้แหละ"
"เดี๋ยวดิแม่"
~ตู๊ด ๆ ~
แม่ตัดสายผม ไม่สนใจผมสักนิด นี่ผมต้องแบ่งเงินส่วนของตัวเองให้ยัยเด็กน้อยเหรอเนี่ย อันที่จริง ค่าใช้จ่ายของยัยเด็กน้อยไม่สะกิดผิวผมหรอก แต่แค่ทำไมผมต้องจ่ายด้วย!!!
"ขอนะอันนี้" เด็กน้อยเดินออกจากห้องนอนมา หยิบไม้เบสบอลแล้วเอ่ยขึ้นมา
"เอาไปทำไร" ผมเอ่ยถามด้วยความงง ยัยเด็กนี่คงไม่ไปเล่นเบสบอลหรอกนะ
"เอาไว้ฟาดคุณ" เธอตอบและนั่งลงที่โซฟาเดี่ยว
"ห๊ะ"
ทำไมมันมีแต่เรื่องให้ช็อกวะเนี่ยยย ลูกจ้างเตรียมไม้ไว้ฟาดนายจ้างซะงั้น ตรูจะบ้า!!!
"นี่เด็กน้อย แม่ให้เธอมาอยู่นานแค่ไหน" ผมนั่งลงแล้วเอ่ยถามเธออย่างใจเย็น
"จนกว่าท่านจะกลับมา และคุณเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น" เธอตอบกลับหน้านิ่ง ๆ แล้วตอนนี้ผมไม่เป็นผู้เป็นคนหรือไง -*-
"คิดว่านานไหม"
"ถามตัวเองดูสิ" เออเว้ย ย้อนเก่งจริงๆ
"เอางี้ แม่ให้เธอมาทำอะไรบ้าง" เปลี่ยนคำถามดู เผื่อจะหาทางให้ยัยนี่ออกห่างได้
"ท่านสั่งว่าให้ฉันมาดูแลคุณ ให้คุณไปทำงานและกลับเข้าห้องหลังเลิกงาน ไม่เถลไถล ไม่ควงสาวเรื่อยเปื่อย"
"จะไม่ให้สังสรรค์กับเพื่อนเลยหรือไง แล้วสาวอีก จะไม่ให้มีแฟนเลยเหรอ"
"ที่ผ่านมาสาว ๆ พวกนั้นคือแฟนของคุณว่างั้น" เธอเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยถามอย่างรู้ทัน สาว ๆ พวกนั้นไม่ใช่แฟนหรอกครับ เป็นแค่คู่ควงคู่นอนของผม
"กะ ก็ไม่ใช่" แล้วทำไมผมต้องเกร็งวะเนี่ย "แต่ฉันเป็นผู้ชายจะไม่ให้มีสาว ๆ ในชีวิตคงไม่ได้"
"ก็เลือกเอา จะควงสาวหรือจะเป็นผู้บริหาร" เธอเอนตัวดูทีวี เธอดูชิลมาก มีแต่ผมเนี่ยแหละที่เซ็ง
"ฉันก็ต้องมีบ้างสิ"
"คุณฟังนะ คุณต้องทำงานอย่างตั้งใจเพื่อตัวคุณเอง คุณไปสังสรรค์กับเพื่อนได้ แต่คุณจะมั่วผู้หญิง ไปกกที่นู้นที่นี่แบบเมื่อก่อนไม่ได้"
ไปกกที่อื่นไม่ได้ ถ้างั้นมากกที่คอนโดได้ดิวะ ฮี่ ๆ แผนชั่วเริ่มขึ้นละครับ
"โอเค ฉันจะทำตาม" ผมตอบกลับอย่างยิ้ม ๆ เด็กน้อยก็ทำหน้าแบบไม่เชื่อในคำพูดผม
"เด็กน้อย เอางี้ไหม ฉันจะส่งเธอเรียน จะจ่ายค่าใช้จ่ายให้เธอหนึ่งหมื่นต่อเดือน ถ้าไม่พอเธอมาขอได้" ผมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เด็กน้อยหันมาจ้องหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
"อันนั้นคุณต้องทำอยู่แล้วปะ"
"เดี๋ยวสิยังพูดไม่จบ ฉันจะซื้อห้องให้เธอด้วย เธอไปอยู่ที่อื่น เรารู้กันสองคน" ผมเสนอขึ้นเพื่อที่จะได้เป็นอิสระ
"โทรบอกคุณพิศมัยก่อนนะ" เธอหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมากด
"เฮ้ย ๆ ไม่ ๆ โอเค เธออยู่ที่นี่" สุดท้ายแล้วผมก็ต้องยอมทำตาม ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงอดเป็นผู้บริหาร -*-
เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงค่ำ ท้องผมเริ่มประท้วงโดยการส่งเสียงร้องออกมา ตั้งแต่ไปส่งแม่ผมก็ยังไม่ได้กินอะไรอีก
"เด็กน้อย ฉันหิวอะ ทำอะไรให้กินหน่อยดิ" ผมหันไปบอกยัยเด็กน้อยที่เอาแต่ดูทีวี เธอหันมามองหน้าผมแล้วพยักหน้ารับ เธอลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น
"คุณไม่มีอะไรติดตู้เลย แม้กระทั่งไข่ แล้วจะให้ฉันทำอะไร" เธอเดินกลับมาที่เดิมแล้วเอ่ยขึ้น
เออว่ะลืมตัว ที่นี่คอนโดนี่หว่า ไม่ใช่ที่บ้านที่จะมีของพร้อม ผมไม่เคยซื้ออะไรติดตู้ไว้หรอกครับ เพราะผมทำอาหารไม่เป็น
"ถ้างั้นฉันลงไปกินก๋วยเตี๋ยวนะ" ผมลุกขึ้นยืนไปหยิบกระเป๋าสตางค์ เด็กน้อยก็ลุกขึ้นเดินตามผม
"เธอจะไปไหน" ผมหันไปถาม
"ไปกับคุณ เดี๋ยวคุณหนีไปเที่ยว" เด็กน้อยตอบกลับ
" !!! " ให้ตายเถอะจะไม่มีอิสระแม้กระทั่งไปกินก๋วยเตี๋ยวเหรอเนี่ย T^T
ผมเดินนำออกมาที่หน้าปากซอย จะมีร้านก๋วยเตี๋ยวและร้านข้าวอยู่ ผมมาฝากท้องแถว ๆ นี้ตลอด
"อ้าวคุณกร นี่น้องสาวเหรอคะ" ป้าร้านก๋วยเตี๋ยวเอ่ยถามผม
"ไม่ใช่ครับ... ผมเอาเหมือนเดิมนะครับ" ผมสั่งเสร็จก็เดินเข้าไปจับจองที่นั่ง ยัยเด็กน้อยก็สั่งแล้วเดินตามมานั่งที่ฝั่งตรงข้ามผม
สักครู่ก็เอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ ป้าเอาแต่มองยัยเด็กน้อยแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"แฟนคุณกรหน้าตาน่ารักจังเลย น่ารักจริง ๆ " ป้าสำรวจใบหน้าของยัยเด็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้น ยัยเด็กน้อยก็ทำสีหน้าเรียบ ๆ เธอมองแต่ชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง และตักเครื่องปรุงใส่
"ไม่ใช่แฟนค่ะ" เธอตอบกลับโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา
"ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แฟน แล้วใครอะ" ป้ายังคงถามต่อ อันที่จริงป้าก็ซักเกิน
"น้องเขามาทำงานให้แม่ผมครับ" ผมเห็นเด็กน้อยเริ่มชักสีหน้า ผมรีบตอบขึ้นมาแทน
"อ๋อ อายุเท่าไหร่ แล้วชื่ออะไรเหรอ" ป้าเอ่ยถามต่อ เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา แล้วขมวดคิ้ว "ที่ป้าถามเพราะอยากทำความรู้จักจ๊ะ" ป้ารีบพูดราวกับว่ารู้ความคิดของเด็กน้อย
"ชื่อตันหยง อายุสิบแปด คุณพิศมัยคุณแม่ของคุณกรจ้างมาทำงาน กำลังจะเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยK กำพร้าพ่อแม่ ไม่มีพี่น้องเป็นลูกคนเดียว มีเพื่อนสนิทหนึ่งคนชื่อมะปราง และหนูไม่มีแฟน" เด็กน้อยร่ายยาว ผมเองก็อึ้ง แต่ที่น่าจะอึ้งกว่าผมคือป้า!
"มีอะไรจะถามอีกไหมคะ ก๋วยเตี๋ยวจะเย็นหมดแล้ว" เด็กน้อยก้มมองก๋วยเตี๋ยวแล้วถามต่อ
"ไม่มีจ๊ะ ป้าไปหน้าร้านก่อนนะ" ป้ารีบตอบกลับ เด็กน้อยส่งยิ้มให้แล้วก้มกินต่อ
"ไม่อร่อย" เธอพูดขึ้นมาเบา ๆ ร้านนี้ก็ไม่ค่อยอร่อยจริง ๆ แหละครับ ผมก็กิน ๆ ไปให้อิ่มท้อง ขี้เกียจไปกินที่อื่น
ถึงเด็กน้อยจะบ่นว่าไม่อร่อยแต่เธอก็กินจนหมด ผมเดินไปจ่ายเงิน และจะกลับคอนโด แต่เด็กน้อยลากผมเข้าร้านสะดวกซื้อ เธอหยิบขนมปังแผ่น แยม เนย โบโรน่า กาแฟซอง โอวัลตินมา ให้ผมไปจ่ายเงิน
"พรุ่งนี้พาไปซื้อของหน่อยนะ" ระหว่างที่เดินกลับเธอก็หันมาพูดกับผม
เธอคงจะไปซื้อพวกของใช้ อาหารสดมาไว้ที่นี่...
- ผู้เขียน
