"ไม่เอาค่ะ จูนไม่กลับ" น้องจูนเริ่มงอแงมากขึ้น ผมเริ่มจะหมดความอดทน
"น้องจูนจะให้พี่ไปส่งหรือจะกลับเองครับ" ผมมองหน้าเธอนิ่ง ๆ
"พี่กร จูนอยากอยู่กับพี่กรหนิคะ" น้องจูนเดินเข้ามากอดเอวผมและทำหน้าอ้อนใส่ผม
"แต่ถ้าวันนี้น้องจูนไม่กลับ น้องจูนอาจจะไม่ได้มาที่นี่อีกนะครับ" ถ้ายัยเด็กน้อยไปฟ้องแม่ละก็... ผมคงอดอีกนานแสนนาน
"..." น้องจูนยืนหน้างอไม่พูดไม่จา
"นะครับ วันหลังค่อยมาใหม่นะ" ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเธอ
"ก็ได้ค่ะ"
~ฟู่ววว~ กว่าจะยอมกลับเล่นซะเหนื่อยเลยโว้ย
ผมขับรถมาส่งน้องจูนและขับกลับคอนโด ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง กลับมาถึงก็เจอยัยเด็กน้อยนั่งกินมาม่าอยู่ เธอแต่งตัวด้วยชุดนอนแล้ว...
ผมเดินไปนั่งที่ฝั่งตรงข้ามและดึงถ้วยมาม่าของยัยเด็กน้อยมากิน
"นี่คุณ มาแย่งของฉันทำไมเนี่ย" เด็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าโมโห และเธอก็ดึงกลับคืนไป
"ของฉันต่างหาก เงินฉันซื้อ" ผมดึงถ้วยกลับมา
"..." เธอม
