9
1537 คำ
“คนบ้า!”
เพราะตอบไม่ดีเลยโดนเอาอีกร้อยทีจนต้องคลานหนี
“เดชพอแล้ว แพรจะตายแล้วนะคะ จะขาดใจแล้ว”
เธอโดนกระแทกติดโซฟา มือบางกำจิกกับพนักในขณะที่เขาตามมาเบียดอัดอยู่ทางด้านหลัง เธอคุกเข่าติดอยู่กับโซฟาหนีไม่รอดจนล้าไปหมดแล้ว ร้องครางจนเสียงแหบแห้ง ตัวสั่นระริก เสร็จจนซอกขาด้านในเปียกเยิ้มไปด้วยน้ำรัก
“แพรโก่งสะโพกขึ้นมาครับ แบบนั้นล่ะ”
“อ่า... พอแล้ว”
“อยากให้พอจริงเหรอ”
เธอยั่วเขาเหลือเกิน บอกให้พอแต่หยัดสะโพกกระแทกกันจนโหนกเนื้อดังตับๆๆๆ แบบนี้ต้องซอยให้สลบคาพื้น
“ไม่ไหวแล้ว อ๊ายยย...”
เธอร้องครางกรีดร้องสุดเสียงหยัดสะโพกให้เขาอัดเข้ามาจนมิดเม้น เกร็งกระตุกสะโพกหงึกๆ น้ำรักทะลักท่วมอีกครั้ง
“อ๊ากกก... แพรจ๋าตอดดุ้นแทบขาด”
เขาคำรามเสียงดังราวสัตว์ป่า ก่อนจะถลากอดเธอแนบแน่นจากทางเบื้องหลัง ขยำทรวงอกเธอแรงๆ อย่างสะใจ
แนบใบหน้ากับใบหน้าของเธอ หอบหายใจระงมประสานกันลั่นห้อง
แพรวาค้อนคนที่ยิ้มกริ่มเพราะได้เอาเธอแรงๆ ให้หายอยากแบบที่เขาพูดเอาไว้
คนเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ เธอล่ะหมั่นไส้นัก
“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวจับจูบ”
เขาแหย่ เธอค้อนให้คนที่ชอบแหย่ แต่เอาจริงทุกรอบ
“วันนี้ต้องไปกินข้าวกับสาว จำเอาไว้”
“หนักกว่าแม่เดชอีกนะ”
“แพรเป็นลูกจ้างนะคะ ขัดคำสั่งแม่เดชมากๆ เดี๋ยวโดนไล่ออก”
เธอรู้สถานะของตัวเองดี เป็นแค่เด็กสาวต่างจังหวัดที่มาเรียนในกรุงเทพฯ และตอนนี้ก็ต้องเอาตัวรอดเพราะบิดามารดาที่ต่างจังหวัดเสียชีวิตหมดแล้ว แม้จะทิ้งบ้านเอาไว้ให้หลังหนึ่ง แต่เธอก็ไม่รู้จะกลับไปอยู่กับใคร ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียวก็เลยคิดว่าจะปักหลักทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ ไปตลอด อนาคตยังไม่รู้ ค่อยว่ากันอีกทีหนึ่ง
“ใครกล้าไล่แพรออก เดชจ้างแพรไม่ใช่คุณแม่เสียหน่อย”
“แต่คุณแม่เดชใหญ่สุดนะคะ”
เธอพูดแล้วหัวเราะเบาๆ ไม่ได้จริงจังหรือซีเรียสอะไรนักหรอก โดนไล่ออกก็หางานใหม่ แต่เธอรักเขา อยากดูแลเขา ไม่อยากเรียกร้องอะไร ไม่อยากผูกมัดเขาให้อึดอัด อยู่กันแบบนี้ สบายใจดีนะ เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนที่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข
ปัจจุบันเขาก็อยู่กับเธอเหมือนคู่สามีภรรยานั่นแหละ แต่สถานะคือไม่ผูกมัด ไม่เรียกร้อง ไม่จุกจิกจู้จี้เรื่องของอีกฝ่าย และไม่เซ้าซี้งี่เง่าด้วย เขาเองก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของเธอจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ ไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของจนน่ารำคาญ
เธอไม่ชอบให้ผู้ชายมาตามจิก แสดงอำนาจ และแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของรวมถึงบังคับไปเสียทุกอย่าง แบบนั้นคงเลิกแน่ๆ แต่ณเดชไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย เขาแฟร์ๆ และยังคงสถานะเพื่อนกับเธอทุกอย่าง เพื่อนกิน เพื่อนนอน และเพื่อนร่วมงาน เธอว่าเขาน่ารักเลยรัก แต่ก็เผื่อใจเอาไว้ เพราะไม่เคยรักใครจนหมดใจ ทุ่มไปหมดจนเสียความเป็นตัวของตัวเอง
“ใหญ่สุด แต่ถ้าใครกล้าไล่แพรออก ได้เห็นดีกันแน่”
“จ้ะ พ่อคนขาใหญ่” เธอหยิกแก้มเขา
“ไม่ได้ขาใหญ่อย่างเดียวนะ อย่างอื่นก็ใหญ่ด้วยล่ะ ทำแพรครางได้ทุกวัน”
เขาพูดอย่างเมีเลศนัยแต่เธอรู้ทัน แกล้งพูดไปอีกอย่าง
“กล้ามใหญ่ด้วยใช่ไหม”
“เปล่า น้องชายเดชใหญ่ยักษ์ ทำคนปากดีครางจนน้ำแตกทุกรอบที่โดนเอา”
เขาบีบปลายคางเธอเบาๆ
“ดูพูดเข้า”
เธอแกล้งทำตาโต เคยชินกับประโยคแบบนี้ของเขามานักต่อนักแหละ เพราะเธอกับเขาเป็นเพื่อนกัน พูดจาทะลึ่งตึงตังลามก เรื่องใต้สะดือกันบ่อยๆ ตั้งแต่สมัยเรียน
“หรือไม่จริง” คนขับรถคว้ามือเธอไปวางบนหน้าตัก
“อะไรกันแข็งอีกแล้ว โด๊ปอะไรเข้าไป”
คนว่าแกล้งทำตาโต สีหน้าไร้เดียงสา เขาหันมามองอย่างมันเขี้ยว ถ้าไม่ขับรถอยู่จะจับกดให้มิด!
“เดี๋ยวจับกด”
“ขับรถไปเลยเดช”
เธอรีบเตือน เพราะมัวแต่หื่นเดี๋ยวก็เกิดอุบัตเหตุหรอก
พอตอนกลางวัน ณเดชต้องไปกินข้าวกับผู้หญิงที่มารดานัดแนะให้มาดูตัว เขาก็ชวนเธอไปด้วย
“ไปด้วยกันนะ”
“ต้องไปอยู่แล้ว เดี๋ยวเดชไปทำอะไรว่าที่เจ้าสาวเข้าให้”
เธอหัวเราะร่วน วีรกรรมวีรเวรของเขาเยอะมากเชียวล่ะ ฟังแล้วจะหนาว
“ทำอะไร ไม่เห็นเคยทำอะไรเลยจริงๆ”
เขาตีหน้าซื่อใส เล่าความเท็จ ณเดชเป็นคนขรึมๆ ที่จริงจังกับงาน เขาค่อนข้างหยิ่งและไว้ตัว แถมไม่ค่อยยิ้มด้วยสิ ไม่ชอบให้ผู้หญิงมายุ่งกับชีวิตส่วนตัว เขาเป็นคนขี้รำคาญ แต่กับเธอเขายิ้มได้ยิ้มดี ผู้ชายหล่อเหลา หน้ากวนบาทา มาดแบดบอย เวลายิ้มทำสาวๆ ใจละลาย
สาวน้อยแสนสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้แพรวายิ้มให้ เธอมองการแต่งตัวของณเดชแล้วต้องกุมขมับ เขาหาชุดได้ทุเรศทุรังเสียยิ่งกว่าอะไร แต่ก็ช่างเถอะ เขามาก็ดีถมเถไปแล้ว
“ไปยิ้มให้เธอทำไม คิดอะไรอยู่”
เขาตบมือที่แก้มก้นของเธอโดยที่ไม่ให้ใครเห็น
เธอหันมาจิกตาใส่เขา ณเดชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะทรุดนั่งลงตรงหน้าสาวน้อยแสนสวยที่กำลังมองเขาอย่างไร้เดียงสา
“สวัสดีค่ะพี่เดช นี่ใครกันคะ”
สาวน้อยหันไปถามถึงคนที่มากับเขา เธอกะพริบตาปริบๆ ยิ้มละไม ในขณะที่ตอนแรกใบหน้าเหยเกกับชุดของณเดช แต่ก็ปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว ณเดชเป็นหนุ่มเนื้อหอมในสังคมเธอจึงรู้จักเขาผ่านสื่อ โดยที่ไม่ต้องแนะนำให้มากความ
แต่ไม่คิดว่าเขาจะแต่งตัวได้ทุเรศทุรังขนาดนี้...
“เมีย! โอ๊ย! หมายถึงเลขาพี่เองครับ”
เขาร้องโอดโอยทันทีที่โดนหยิก ใบหน้าเหยเก แพรวาส่งสายตาพิฆาตไปให้เขา
“อ๋อค่ะ... แหม มานัดกินข้าว ต้องพาเลขามาด้วยเหรอคะ”
“เดี๋ยวดิฉันขอตัวก่อนนะคะ คุยกันตามสบายค่ะ”
เธอรู้ว่าอีกฝ่ายไล่กลายๆ ก่อนจะขอตัวอย่างสุภาพ ไปนั่งกินอาหารอีกโต๊ะ
ณเดชมองตาม ไม่ชอบใจที่คนตรงหน้าไล่แพรวาไปไกลๆ เขากวาดสายตามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียดลออ แต่ก็ไม่ได้หยาบโลนจ้องจนอีกฝ่ายอึดอัด
ผ่านผู้หญิงมาเยอะ ดูปราดเดียวก็รู้ว่า... อะไรอยู่ในกอไผ่
เธอยิ้มให้เขา ไม่รู้ทำไมมันเคลือบยาพิษชะมัด เขาเคยเจอผู้หญิงประเภทประกายดาวมาแล้ว และหล่อนก็สลัดทิ้งเขาไปมีผู้ชายคนใหม่ มันดูเสแสร้ง เต็มไปด้วยจริตมารยา กิริยาเรียบร้อยนุ่มนิ่มดูปรุงแต่ง ผู้ชายหน้าโง่เท่านั้นล่ะที่หลวมตัวตกลงไปในหลุ่มที่หล่อนขุดล่อเอาไว้
ในใจนึกเปรียบเทียบกับเลขาจอมยั่วของเขาไม่ได้ เธอตรงไปตรงมา จริตก็มี แต่มันไม่ปรุงแต่งจนดูปลอมแบบที่เขาเห็นคนตรงหน้า
“พี่เดชจะสั่งอาหารเลยไหมคะ”
เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ เขานับถือในความอดทนของเธอจริงๆ เขาแกล้งมาสายแต่เธอไม่ตำหนิสักคำเดียว ยังยิ้มได้ แต่งตัวปอนๆ ยังไม่ว่า สงสัยจะหิวเงินในกระเป๋าเขาจนมองข้ามเรื่องแย่ๆ ที่เขาจงใจทำ
ยิ้มหวานเสียด้วย แต่เป็นรอยยิ้มที่เขาเกิดหลอน โคตรน่ากลัว ผู้หญิงเดี๋ยวนี้น่ากลัว เขาบอกตัวเองในใจ
“พี่กินมาแล้วครับ”
“คะ?”
ประกายดาวใบหน้าเหลอหลาเมื่อได้ยินเขาตอบแบบนั้น
“กินมาแล้วครับ”
“แหม... กินมาแล้วเหรอคะ แต่ดาวยังไม่ได้กินอะไรเลยนะคะพี่เดช”
เธอทำสีหน้าออดอ้อน เขาเลยกวักมือเรียกพนักงาน ก่อนจะจัดการสั่งอาหาร
ณเดชสั่งอาหารอย่างคุ้นเคยเพราะเขามารับประทานอาหารร้านนี้บ่อย ไม่สนใจคนที่นั่งตรงหน้าอยู่สักนิด
ประกายดาวเม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ใบหน้าของเธอแดงก่ำเล็กน้อย รู้สึกเหมือนถูกมองข้าม
“เอาแค่นี้ละครับ”
“พี่เดชสั่งเยอะแล้ว ดาวไม่เพิ่มอะไรแล้วนะคะ”
ประกายดาวยื่นเมนูให้บริกร เธอยิ้มหวานให้เขาเหมือนเดิม เขายกน้ำขึ้นจิบ รำคาญยัยตุ๊กตาหน้ายางเหลือเกิน
“น้องดาวนี่ดูสวยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวเลยนะครับ แทบไม่มีที่ติเลย”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอมีท่าทีขัดเขินเมื่อโดนเอ่ยชม ก่อนจะเสไปยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้ขวยเขิน
“หน้าเหมือนพวกศัลยกรมพลาสติกเกาหลีที่สวยแต่แปลกเหมือนเอเลี่ยนเลยครับ”
- ผู้เขียน
