“คุณพ่อทานอันนี้เยอะๆนะคะ” เสียงของยัยปลายฝันพูดพร้อมกับตักกับข้าวให้พ่ออย่างเอาใจ
“ขอบใจลูก” พ่อพูดด้วยรอยยิ้มดีใจในตัวลูกสาว
“คุณแม่ก็ทานอันนี้ด้วยนะคะ อร่อยมากเลย” แล้วก็หันไปตักให้แม่ตัวเอง
“ลูกแม่น่ารักจริงๆเลย” คนบ้าอะไรชมลูกตัวเองได้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
“พี่ลิน ฝันตักให้ค่ะ” แล้วทำไมต้องหันมาเสแสร้งกับฉันด้วยล่ะ
“ไม่ต้อง” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“อย่าเสียมารยาทให้มากนะปาลิน” เสียงแข็งของพ่อดังขึ้น
“ไม่จำเป็นต้องมีกับคนไม่คู่ควร” ฉันตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
หลายคนคงคิดว่า ทำไมไม่เล่นบทตอแหลใส่สองแม่ลูกนี้คืนบ้าง ฉันก็ตอบเลย ว่าไร้ประโยชน์ คนอย่างสองคนนี้จัดการง่ายมาก แต่ที่มันยังเป็นสะใจได้เพราะว่ามีพ่อฉันอยู่ไง แล้วอีกอย่างนะ คนอย่างพ่อต่อให้แสร้งเป็นคนดี ท่านก็ไม่ได้ดีกับฉันมากขึ้นหรอก มีแต่จะชมยัยสองคนนี้อีก ว่าทำให้ฉันดีได้แบบนี้
และสำหรับฉัน ฉันคิดว่าการพูดออกไปตรงๆ
