(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)
เด็กสาวหันกลับมามองข้าวในจานของตัวเองที่ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพราะกินไปแค่คำสองคำเป็นคำเล็กๆเพียงข้าวแค่ปลายช้อนเท่านั้นหรือแทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ
"พี่ชมพู่เก็บจานเลยค่ะน้องมิอิ่มแล้ว" เงยหน้าจากจานข้าวแล้วพูดกับสาวใช้วัยสามสิบกลางๆที่ยืนอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหารตรงข้ามกับเธอด้วยน้ำเสียงเบาละคนไม่อยากพูดและไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
"ได้ค่ะคุณหนู"
"ไม่ต้อง"
สาวใช้ที่มีนามว่าชมพู่ตอบรับคำและกำลังจะเดินมาเก็บจานตามคำสั่งของคุณหนูตัวน้อยแต่ก็ต้องชะงักเท้าหยุดอยู่กับที่ทันที เพราะมีเสียงทุ้มฟังดูเรียบนิ่งเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน จากนั้นร่างสูงเจ้าของเสียงทุ้มเดินเข้าไปหาเด็กสาวแล้วหยุดยืนอยู่ข้างเธอที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาคู่คมมองดวงหน้าน่ารักของเด็กสาวที่เงยหน้าขึ้นมามองเขา เขาไม่ชอบเลยที่ดวงตากลมโตของเธอมีแต่ความเศร้า เธอเหมาะที่จะยิ้มและมีดวงตาสุกใสมากกว่า
