ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง

6. อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ชอบ

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

วันต่อมา (วันเสาร์)

บริเวณศาลาสวนหย่อมของคฤหาสน์หลังใหญ่ มีเด็กสาวคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณหนูของคฤหาสน์หลังนี้กำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่ และยังมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอีกสองคนที่ยืนอารักขาอยู่หน้าศาลาที่เด็กสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ พวกเขาทั้งสองคนยืนคนละฝั่งของศาลาโดยหันหน้าเข้าหากัน

เด็กสาวนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆจนอ่านมาถึงเนื้อหาข้อที่เธอไม่เข้าใจ คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันยุ่งพยายามอ่านซ้ำวนไปวนมาอยู่หลายรอบแต่เธอก็ไม่เข้าใจเสียที และในเมื่ออ่านแล้วไม่เข้าใจ เธอจึงหันไปทางบอดี้การ์ดคนของใจเพื่อที่จะถามเขา เพราะรู้มาว่าเขาเรียนเก่งเรียนจบมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าเขาหน้าจะให้ความกระจ่างข้อนี้แก่เธอได้

"พี่วายุคะ ช่วยมาดูตรงนี้ให้น้องหน่อยสิน้องอ่านไม่เข้าใจเลยค่ะ" มิราเรียกเขาน้ำเสียงหวาน แล้วพูดพลางชี้นิ้วลงบนหนังสือหน้าที่เปิดอ้าอยู่

วายุหันไปมองเด็กสาวโดยที่ไม่คิดจะเดินไปดูตามที่เธอบอกเลยด้วยซ้ำ เขายืนมองหน้าเด็กสาวนิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ จนคนที่ถูกมองรู้สึกประหม่ากับสายตาของเขา

"เอ่อ งั้นไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ" มิราพูดด้วยน้ำเสียงหงอย สีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงเธออยากจะให้เขาสอนมากแค่ไหน แต่กระนั้นก็เกรงว่าเขาอาจจะไม่สะดวกหรืออึดอัดกับการที่ต้องมาสอนเธอ และอีกอย่างเธอกลัวว่าเขาจะรำคาญเธอด้วย

"พี่" ภีมกระซิบเรียกบอดี้การ์ดรุ่นพี่ พลางพเยิดหน้าไปทางคุณหนูตัวน้อย

วายุหันมามองบอดี้การ์ดรุ่นน้องตามเสียงกระซิบเรียกทันทีโดยไม่ได้พูดอะไร แล้วหันกลับไปมองเด็กสาวครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวขาแกร่งย่างเท้าขึ้นไปบนศาลาที่เด็กสาวนั่งอยู่ เดินไปหยุดยืนใกล้เด็กสาวโดยเว้นระยะห่างอย่างเหมาะสม

"ตรงไหนครับ" ถามเด็กสาวออกไปด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบนิ่ง

"ตรงนี้ค่ะ" มิราเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยรอยยิ้มหวานละคนดีใจทันที พลางชี้นิ้วลงบนหนังสือตรงเนื้อหาข้อที่เธอจะให้เขาสอน

"คุณหนูครับงั้นเดี๋ยวผมไปเอาของว่างมาให้นะครับ" ภีมเอ่ยบอกกับเด็กสาวด้วยน้ำเสียงและท่าทางปกติ

"ค่ะ" มิราตอบกลับบอดี้การ์ดคนสนิทด้วยรอยยิ้มตามปกติของเธอ

ภีมก็ยิ้มตอบตามปกติแล้วเดินไปเอาของว่างมาให้คุณหนูตัวน้อยทันที

ซึ่งรอยยิ้มของเด็กสาวที่ยิ้มให้บอดี้การ์ดรุ่นน้องมันช่างขัดหูขัดตาร่างสูงเสียจริง แต่กระนั้นเขาก็ยังนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ได้แสดงอาการใดๆออกมา จากนั้นก็โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่ออ่านเนื้อหาในหนังสือข้อที่เด็กสาวไม่เข้าใจ โดยมือหนาข้างหนึ่งใช้ปลายนิ้วใหญ่ลากไปตามตัวหนังสือที่ตัวเองกำลังอ่าน มือหนาอีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกงราคาแพงของตัวเอง

"เท่จัง หล่อด้วย" มิราพูดออกมาเบาๆอย่างคนเหม่อลอย มือบางสองข้างเท้าคางเอาไว้ ค้ำยันข้อศอกลงบนโต๊ะ นั่งมองเขาตาแป๋วอย่างหลงไหล

วายุปลายตามองเด็กสาวเล็กน้อย เขาเลือกที่จะไม่สนใจและกลับมาอ่านหนังสือต่อ เพียงครู่หนึ่งเขาอ่านจนเข้าใจและก็ได้คำตอบที่แน่ชัด

"ตรงนี้เนื้อหาบอกเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้ครับ สิ่งสำคัญคือการประยุกต์ใช้หรือนำมาดัดแปลงปรับวิธีใช้เอง" เขาอธิบายหรือสอนให้เด็กสาวเข้าใจถึงเนื้อหาในข้อนั้นทันที

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง น้องเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่วายุเก่งจังเลยค่ะ" เมื่อคนตัวโตอธิบายมาแบบนั้นเธอก็เข้าใจทันที และไม่ลืมที่จะเอ่ยขอบคุณพร้อมพนมสองมือน้อยๆไหว้เขา และเอ่ยชื่นชมเขาในประโยคสุดท้าย เธอส่งยิ้มหวานให้เขาท่าทางน่ารักสดใสตลอดเวลา

วายุสตั้นนิ่งไปทันทีไม่คิดว่าคุณหนูอย่างเธอจะไหว้บอดี้การ์ดอย่างเขา ที่จริงแค่เอ่ยขอบคุณเขาเฉยๆมันก็มากพอแล้ว ไหนจะรอยยิ้มหวานๆสดใสนั้นอีก พลางคิดว่าเด็กคนนี้น่ารักได้มากขนาดนี้เชียวเหรอ ทำไมเธอถึงไม่มีนิสัยเหวี่ยงวีนและเอาแต่ใจตามแบบฉบับลูกคุณหนูอย่างที่เขาเคยคิดไว้ตอนแรก ซึ่งถ้าเธอเป็นเด็กนิสัยเสียมันก็ง่ายต่อการที่เขาจะไม่รู้สึกดีกับเธอ ไม่ใช่อย่างที่เขารู้สึกดีอยู่ตอนนี้และยิ่งเอ็นดูเธอเข้าไปใหญ่จนยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้รู้สึกเกินเลยกับเธอไปมากกว่านี้

"พี่วายุเป็นอะไรรึเปล่าคะ" มิราเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวโตนิ่งไป

ร่างสูงสติหลุดลอยเหมือนคนตกอยู่ในภวังค์ ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหวานของเด็กสาวที่เอ่ยถามเขา

"พี่วายุคะ" มิราเอ่ยเรียกอีกครั้งเพราะเห็นว่าคนตัวโตเอาแต่เงียบมองหน้าเธอนิ่งๆอยู่อย่างนั้น และเมื่อเห็นว่าเขายังนิ่งเหมือนไม่ได้ยินที่เธอเรียก ปากบางอมยิ้มขึ้นมาทันทีและไม่มัวรอช้า

พรึ่บ!

ฟอด~

เธอลุกพรวดขึ้นยืนแล้วฉกหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็วไปหนึ่งฟอดทันที แล้วยิ้มหน้าระรื่นให้เขาละคนพอใจในการกระทำของตัวเอง

วายุตกใจตวัดสายตาดุมองเด็กสาวทันที เขาไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรที่อุกอาจแบบนี้ และการกระทำของเธอมันไม่เหมาะไม่ควรเอาเสียเลย เพราะเธอเป็นผู้หญิงและยังเด็กอยู่ด้วย เธอไม่ควรหอมแก้มผู้ชายก่อนแบบนี้ และถ้าเกิดบอดี้การ์ดคนอื่นยืนอยู่แถวนี้นอกเหนือจากเขาคงไม่ดีแน่

"อย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ชอบ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง มองเด็กสาวอย่างไม่พอใจ พูดจบก็หันหลังให้เธอแล้วเดินลงจากศาลาออกไปเลย โดยไม่หันหลังกลับมามองเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย

มิราที่โดนดุก็มีสีหน้าสลดลงทันที แต่กระนั้นเธอก็เศร้าได้ไม่นาน ใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง

"วันนี้ไม่ชอบ แต่วันหน้ามิราคนนี้จะทำให้พี่วายุชอบให้ได้เลยคอยดูเถอะ" พูดตามหลังคนตัวโตเบาๆประหนึ่งพูดกับตัวเอง เธอไม่คิดย้อท้อแต่อย่างใด พลางคิดไปว่าต่อให้เขาจะดุจะด่าหรือจะว่าเธอยังไงก็ตาม เธอก็จะไม่หยุดชอบเขาอย่างเด็ดขาดและจะตามตื้อจนกว่าเขาจะชอบเธอด้วย