7. ชอบพี่คนเดียว
1179 คำ
(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)
ตอนนี้เป็นเวลาอาหารมื้อเย็น
ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่ มีประมุขของบ้านหรือเดชานั่งอยู่หัวโต๊ะอาหาร และมีคนเป็นลูกสาวหรือมิรานั่งเก้าอี้ตัวถัดมาเยื้องกับผู้เป็นพ่อ
"เอ่อ จริงสิ ยัยหนูจำพี่มาตินลูกชายเพื่อนพ่อได้มั้ยลูก" เมื่อประมุขของบ้านหรือเดชานึกขึ้นได้ถึงเด็กหนุ่มที่ตัวเองหมายปองอยากได้มาเป็นลูกเขย เขาจึงหันไปเอ่ยถามกับลูกสาวตัวน้อยที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่
"พี่มาตินลูกชายคุณลุงมานพหนะเหรอคะ" มิราเงยหน้าจากจานข้าวแล้วถามกลับผู้เป็นบิดาเพื่อความแน่ใจด้วยน้ำเสียงปกติ โดยมีสายตาคู่คมของบอดี้การ์ดคนใหม่ที่ยืนอารักขาอยู่ด้านหลังของเธอไม่ห่าง เขาลอบมองเธออยู่ตลอดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"ใช่ครับ ตอนนี้พี่เค้าเรียนจบโทแล้วนะลูก เห็นว่าอาทิตย์หน้าจะกลับไทยแล้ว" เดชาตอบคำถามลูกสาว แล้วเอ่ยบอกกับลูกสาวไปในประโยคหลัง พลางลอบมองท่าทีของลูกสาวว่าจะมีอาการหรือแสดงความดีใจอะไรออกมามั้ยเมื่อรู้ว่าลูกชายของเพื่อนเขาจะกลับไทย
"ค่ะ" มิราพยักหน้ารับรู้แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อโดยไม่ได้สนใจอะไร
"หนูมิไม่ดีใจเหรอลูกที่พี่มาตินจะกลับมา เห็นตอนเด็กๆหนูติดพี่เค้าแจเลยนะลูก" เดชาถามอย่างแปลกใจเพราะลูกสาวของเขาดูไม่ได้ดีใจอะไรเลย ผิดกับตอนเด็กที่เวลาลูกชายเพื่อนเขามาที่บ้านเด็กสาวก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาด้วยความดีใจที่เห็นลูกชายของเพื่อนเขา
วายุเหลือบมองไปยังผู้เป็นเจ้านายหรือเดชาทันทีที่ได้ยินเจ้านายพูดออกมาแบบนั้น แล้วเบนสายตาคมกริบกลับมามองเด็กสาวต่ออย่างรอว่าเธอจะตอบคนเป็นพ่อของเธอว่ายังไง
"ก็เฉยๆค่ะ ตอนนี้หนูมิโตแล้วคงไม่ติดพี่มาตินเหมือนแต่ก่อนแล้วล่ะค่ะ" มิราเงยหน้าจากจานข้าวแล้วตอบผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าปกติ พูดจบก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานของตัวเองต่อ
ร่างสูงเจ้าของสายตาคู่คมที่ลอบมองเด็กสาวอยู่ตลอดเวลา เขาใจชื่นขึ้นมาทันทีและพอใจกับคำตอบของเด็กสาวที่เอ่ยตอบผู้เป็นพ่อของเธอไปแบบนั้น แต่กระนั้นใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งไม่ได้แสดงอาการใดๆออกมา
เดชามองลูกสาวตัวน้อยนิ่งๆโดยไม่ได้พูดหรือถามอะไรต่อ ถึงตอนนี้เด็กสาวไม่ได้มีเยื่อใยให้กับลูกชายของเพื่อนเขาเหมือนแต่ก่อน แต่กระนั้นเขาไม่มีทางล้มเลิกความตั้งใจที่อยากจะได้ลูกชายของเพื่อนมาเป็นลูกเขยของเขาอย่างแน่นอน
ถึงเดชาจะรักและหวงลูกสาวมากแค่ไหน แต่กระนั้นเขาแค่อยากได้คนดีๆผู้ชายดีๆมาดูแลลูกสาวของเขาในวันที่เขาไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว ซึ่งเขาก็ได้เลือกเอาไว้แล้วว่าผู้ชายที่จะดูแลลูกสาวของเขาได้ดีไม่น้อยไปกว่าเขานั้นก็คือมาตินลูกชายของเพื่อนเขานั้นเอง
มาตินคือชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปี เขาเรียนจบชั้นมัธยมปลายที่ไทยและได้ไปเรียนต่อตรีโทที่เมืองนอกโดยไม่ได้กลับมาที่ไทยเลย มีบ้างช่วงสี่ห้าเดือนแรกที่ติดต่อกับเด็กสาวหรือมิรา แต่หลังจากนั้นก็เริ่มห่างหายไปเพราะต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง โดยตัวมิราเองก็เริ่มโตขึ้นเรื่อยๆเธอจึงไม่ได้สนใจหรือติดมาตินดั่งพี่ชายคนหนึ่งเหมือนตอนที่เขาอยู่ไทย จึงทำให้ตัวมิราไม่ได้สนิทกับมาตินเหมือนแต่ก่อน จนตอนนี้มาตินเรียนจบและกำลังจะกลับไทยในอาทิตย์หน้าที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน
เวลาต่อมา
21:35 น.
ภายในห้องนอนของมิรา มีเจ้าของห้องกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ปลายเตียงนอนสีหวานขนาดคิงไซส์
ห้องแชทLINE
มิรา : พี่วายุนอนรึยังเอ่ย น้องมิคิดถึงจังเลยค่ะ
...
อ่านแล้ว
รอไม่นานคนในแชทก็อ่านข้อความไลน์ของเธอ ปากบางยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องหุบยิ้มในเวลาต่อมาเพราะคนในแชทไลน์ไม่ตอบอะไรกลับมาเลย
"ชิ หยิ่งให้ได้ตลอด ใจแข็งให้ได้ตลอดนะคะพี่วายุ" บ่นอุบอิบประชดประชันคนในแชท พลางพิมพ์ข้อความส่งไปให้เขาต่อ
มิรา : น้องชอบพี่วายุนะคะ ชอบพี่คนเดียว ชอบมากๆด้วย ถึงตอนนี้พี่วายุจะไม่ชอบน้องก็ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงน้องก็จะทำให้พี่วายุชอบน้องให้ได้เลย (อิโมจิสองนิ้วสู้ๆกับอิโมจิรูปหัวใจสีชมพู)
อ่านแล้ว
เมื่อเห็นว่าเขาอ่านแล้วแต่ไม่ตอบกลับเหมือนเดิม เธอจึงพิมพ์ข้อความเพื่อที่จะส่งไปให้เขาอีก
มิรา : ฝันดีนะคะพี่วายุของมิรา จุ๊ปๆ (อิโมจิรูปหัวใจสีแดง)
อ่านแล้ว
เมื่อเห็นว่าเขาอ่านแล้วแต่ไม่ตอบอะไรกลับมาเหมือนเดิม เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็กดปิดหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆแล้วลุกขึ้นเดินนำโทรศัพท์ไปวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง แล้วย่างกายขึ้นเตียง ล้มตัวลงนอนตะแคงข้างกอดหมอนข้างเอาไว้แน่น หลับตาลงแล้วคิดว่ากำลังกอดคนในแชทหรือคนของใจอยู่ ปากบางยิ้มออกมาทั้งที่ยังหลับตาพริ้มละคนมีความสุขที่ได้คิดถึงเขา เสมือนตอนนี้เธอกำลังนอนกอดเขาอยู่จริงๆ
ด้านวายุ
แค่เขาอ่านข้อความแรกที่เด็กสาวส่งมาว่า(น้องมิคิดถึงจังเลยค่ะ)มันก็ทำให้ใบหน้าที่มักจะนิ่งขรึมแทบจะตลอดเวลา มุมปากหนากลับยกยิ้มขึ้นมาอย่างง่ายดาย และยิ่งได้อ่านข้อความถัดมาของเด็กสาวที่ส่งมาว่า(น้องชอบพี่วายุนะคะ ชอบพี่คนเดียว ชอบมากๆด้วย)และ(ฝันดีนะคะพี่วายุของมิรา)มันก็ยิ่งทำให้เขาใจฟูและยิ้มไม่หุบละคนมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่กระนั้นที่เขาไม่ยอมตอบกลับข้อความของเด็กสาวแม้แต่ข้อความเดียวนั้นก็เพราะเหตุผลเดิมๆ และอีกอย่างเขาไม่อยากให้ความหวังกับเด็กสาวและไม่อยากให้ตัวเองถลำลึกรู้สึกกับเธอไปมากกว่านี้ถึงแม้มันจะทำอยากมากก็ตาม
- ผู้เขียน
