ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง

9. หน้ารำคาญ(น้อยใจ)

(ป่วนหัวใจนายบอดี้การ์ดหน้านิ่ง)

"ผมเคยเตือนพี่แล้วใช่มั้ยว่าอย่าเผลอใจให้คุณหนู แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ มีหวังถ้านายรู้นายเอาพี่ตายแน่พี่วายุ" ภีมพูดเปิดประเด็นประหนึ่งบ่นรุ่นพี่ไปทันทีเพราะเขาเป็นห่วงกลัวว่ารุ่นพี่จะโดนเจ้านายเล่นงาน อีกอย่างเขาเป็นห่วงความรู้สึกของทั้งคู่ที่คงไม่มีทางลงเอยกันได้ด้วยดีอย่างแน่นอน เพราะผู้เป็นเจ้านายคงไม่ยอมให้ลูกสาวอันเป็นที่รักมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบอดี้การ์ดในบ้านอย่างแน่นอน

"มึงพูดอะไร มึงคิดอะไรของมึง กูไม่ได้คิดอะไรกับคุณหนูทั้งนั้น" วายุปฏิเสธเสียงแข็ง พูดเหมือนหลอกตัวเองทั้งที่รู้ตัวดีว่าคิดไม่ซื่อกับเด็กสาว

"ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะพี่ที่จะดูไม่ออก พี่เล่นหึงหวงคุณหนูกับผมขนาดนี้พี่ยังจะหลอกตัวเองอีกเหรอ" ภีมเถียงกลับอย่างรู้ทัน รุ่นพี่ของเขาโมโหหึงเด็กสาวซะขนาดนั้นทำไมเขาจะดูไม่ออก

"ไร้สาระ กูบอกว่ากูไม่ได้คิดอะไร กูไม่มีทางชอบคุณหนูเพราะกูไม่ชอบเด็ก สำหรับกูเด็กอย่างคุณหนูมันหน้ารำคาญ" วายุพูดอย่างขอไปทีด้วยน้ำเสียงแข็ง มองหน้ารุ่นน้องด้วยสายตาดุดัน เขารู้ตัวเองดีว่าคิดยังไงกับเด็กสาว ซึ่งเขาไม่จำเป็นจะต้องมายอมรับความรู้สึกของตัวเองต่อหน้ารุ่นน้องหรือต้องมาบอกว่าเขาชอบเด็กสาวให้ใครรับรู้ทั้งนั้น เพราะนี้มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวของเขา

"พี่พูดแบบนี้ได้ไง ถ้าเกิดคุณหนูมาได้ยินเข้าเธอคงจะเสียใจมาก" ภีมเอ่ยตำหนิรุ่นพี่ไปทันทีละคนผิดหวังในตัวรุ่นพี่ที่คิดแบบนี้กับเด็กสาว แต่สายตาของเขาก็ดันไปสะดุดเข้ากับเจ้าตัวที่พวกเขากำลังพูดถึงอยู่ เธอค่อยๆโผล่ออกมาจากขอบประตูครึ่งตัว มองมาทางเขาและรุ่นพี่

"คุณหนู" ภีมตกใจนิ่งไปชั่วขณะแล้วเอ่ยเรียกเด็กสาวออกมาน้ำเสียงเบาหวิว

ใจแกร่งของวายุกระตุกวูบทันทีที่ได้ยินรุ่นน้องเอ่ยเรียกเด็กสาว เขานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วหันหลังกลับไปมองคนข้างหลัง ทันทีที่หันมามองเด็กสาว ใจแกร่งยิ่งกระตุกสั่นรู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ตอนนี้เด็กสาวมีใบหน้าเศร้าหมองถึงจะอยู่ในระยะห่างที่ไม่ได้ใกล้มาก แต่เขาก็สามารถมองเห็นดวงตากลมโตที่มองมาทางเขาอย่างผิดหวังซึ่งเขาก็รับรู้ได้

ด้านมิรากำลังยืนมองหน้าบอดี้การ์ดคนของใจด้วยใจที่เจ็บปวดบวกกับความน้อยใจเขาเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตสั่นระริกน้ำใสๆเอ่อคลอเบ้าตากำลังจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ แต่กระนั้นก็ไม่อยากร้องไห้และไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้เขาได้เห็น เธอจึงตัดสินใจหันหลังวิ่งเข้าบ้านไปทันที โดยไม่หันกลับมามองคนของใจอีกเลย

"หึ เจ็บมั้ยพี่ ถ้าพี่เจ็บแสดงว่าพี่ยังมีความรู้สึก" ภีมหัวเราะในลำคอแล้วพูดประชดประชันรุ่นพี่ไปทันที ใจหนึ่งก็รู้สึกสงสารเด็กสาวอยู่มากที่มาได้ยินคำพูดแย่ๆออกจากปากรุ่นพี่ของเขา แต่อีกใจก็นึกสะใจอยู่ไม่น้อยที่เด็กสาวดันมาได้ยินคำพูดแย่ๆของรุ่นพี่เขา เพราะเขานึกหมั่นไส้คนปากไม่ตรงกับใจแบบนี้และยังใจแข็งอีกต่างหาก

เมื่อพูดจบภีมก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้วายุจมอยู่กับความรู้สึกผิดกับคำพูดที่เขาไม่ได้ตั้งใจพูดและไม่เคยรู้สึกรำคาญเด็กสาวอย่างที่ปากพูดเลย ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้ละสายตาคู่คมไปจากจุดที่เด็กสาววิ่งหายเข้าไปในบ้านเลยด้วยซ้ำ แต่กระนั้นก็พยายามบอกตัวเองว่าดีแล้วที่เด็กสาวดันมาได้ยินเขาพูดถึงเธอแบบนั้น เธอจะได้ตัดใจจากเขาและเลิกตามตื้อตามจีบเขาเสียที เพราะระหว่างเธอกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ไม่ว่าเขาจะคิดอะไรหรือรู้สึกยังไง ภายนอกใบหน้าหล่อเหลาก็ยังนิ่งเหมือนคนไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆผิดกับความรู้สึกในใจอย่างสิ้นเชิง

ด้านมิราภายในห้องนอนของเธอ

"ฮือๆ~ น้องไม่น่ารักเหรอ ฮึ่ มิไม่น่ารักตรงไหน ฮือ~ ทำไมพี่วายุต้องรำคาญมิด้วย ฮือๆ~" มิรานอนคว่ำหน้าฟุบหน้าร้องไห้โฮอยู่บนที่นอนนุ่มสีหวาน พลางโทษตัวเองไปด้วยละคนไม่เข้าใจว่าตัวเองทำตัวไม่น่ารักหรือทำตัวให้เขารำคาญขนาดนั้นเชียวเหรอ

เด็กสาวเสียใจและน้อยใจบอดี้การ์ดคนของใจเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่เธอพยามทำตัวน่ารักมาตลอดเพื่อหวังว่าเขาจะชอบเธอบ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ชอบเธอขึ้นมาซักนิดเลย คำพูดที่เธอได้ยินจากปากเขาเมื่อครู่มันทำให้ใจดวงน้อยของเธอเจ็บปวดเหลือเกิน เธอไม่รู้แล้วว่าต้องทำยังไงให้เขาชอบเธอบ้าง อย่าว่าแต่ทำให้เขาชอบเลย แค่ทำให้เขาไม่รำคาญในตัวเธอเธอยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

ซึ่งเด็กสาวไม่เคยคิดที่จะชอบใครหรือหลงรักใครแบบนี้มาก่อน เธอพึ่งเข้าใจวันนี้ว่าการรักคนที่ไม่ได้รักเรามันทำให้เจ็บปวดได้มากขนาดนี้ มันยากมากกับการที่ต้องรับมันให้ไหว พลางคิดไปว่าทำไมตัวเองถึงได้อ่อนแอขนาดนี้ แค่เขาบอกว่ารำคาญ เธอก็หมดไฟที่จะตามตื้อตามจีบเขาแล้ว