บทที่10 งานที่มีปัญหา
1095 คำ
บทที่10
งานที่มีปัญหา
ผมตัดสินใจโทรไปฟ้องแม่และเล่าให้แม่ฟังว่าลูกสาวของแม่ดื้อขนาดไหน ดื้อจนผมอยากจะหยิบไม้หน้าสามฟาดให้ก้นลาย แต่สิ่งที่แม่ผมตอบกลับมาก็คือ
ถ้าลูกสาวฉันมีรอยข่วนเท่าเล็บแมวเมื่อไหร่ฉันจะฟาดแกให้หลังแอ่นเลยตะวัน
เห็นไหมว่าแม่รักผมมากขนาดไหน T_T
หลังจากที่เธอถ่ายเซตชายหาดเสร็จแล้วก็เตรียมขึ้นเรือเพื่อไปถ่ายเซตงานปาร์ตี้ ทุกคนต้องแสดงสีหน้าสนุกสุดเหวี่ยงแต่ด้วยความที่เรือมันโคลงเคลงและจันทร์เจ้าเธอตัวเล็กเท่าลูกหมานายแบบที่ยืนอยู่จึงช่วยกันประคองตัวเธอไว้
“ขอบคุณค่ะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นดื่มกับพวกผมสักแก้วได้ไหมครับ” นายแบบหนุ่มลูกครึ่งกระซิบถามจันทร์เจ้าเบาๆ เธอส่ายหน้าและเดินหนีมานั่งรวมกับนางแบบผู้หญิง แต่ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของตะวันจนเขาแทบอยากจะเดินไปถีบหนุ่มลูกครึ่งให้ร่วงน้ำไปเสียให้จบๆ
การถ่ายโฆษณากำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นแต่ก็ต้องมาสะดุดเพราะนางแบบสาวชื่ออาปิงเกิดป่วยกะทันหัน บนเรือก็มีตะวันที่เป็นหมออยู่คนเดียว ทีมงานจึงต้องอุ้มเธอเข้ามาพักในห้องใต้ท้องเรือเพื่อให้ตะวันได้ตรวจอาการเบื้องต้น
“อาการเป็นยังไงบ้างครับ”
“ปวดท้อง ปวดเป็นพักๆ ค่ะแต่ตอนนี้ปวดมากปวดจนหน้ามืดเลย”
“ปวดหรือเจ็บตรงไหนบอกผมนะครับ” ผมกดไปที่ท้องเพื่อตรวจหาตำแหน่งจนมาถึงใต้สะดือด้านขวาแค่โดนเธอก็สะดุ้งจนน้ำตาไหล
“สักครู่นะครับ” ผมรีบแจ้งทีมงานให้พาเธอส่งโรงพยาบาลด่วนที่สุดเพราะดูจากอาการแล้วเธอเป็นไส้ติ่งอักเสบแน่ แต่บนเกาะมีโรงพยาบาลอยู่คงไม่น่าหวงเท่าไหร่เพราะระยะเวลาจากการเดินทางจากเกาะไปฝั่งใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง แรงกระเทือนคงไม่ดีต่อผู้ป่วย
“วันนี้คงต้องเลิกกองก่อนพรุ่งนี้ค่อยถ่ายกันใหม่ กว่าจะกลับเข้าฝั่งกว่าจะวนมาก็กินเวลา แสงจะหมดแล้ว” ช่างภาพและผู้กำกับโฆษณาหันมาคุยกับภูริ ซึ่งจันทร์เจ้าก็ยืนอยู่ด้วย
“ตามนั้นครับยังพอมีเวลาถ้ามันกินเวลาไปผมจะรับผิดชอบเองครับ” ภูริเดินไปคุยกับทีมงานและนางแบบนายแบบทั้งหลายทุกคนโอเคไม่มีใครติดใจอะไร
กลับขึ้นฝั่งวันนี้ผมพาจันทร์เจ้าออกมาทานอาหารทะเล อยู่อเมริกาผมแทบไม่ค่อยได้กินของพวกนี้เลย คิดถึงน้ำจิ้มซีฟู้ดส์บ้านเรา
“เดี๋ยวทำไมมีส้มตำด้วยล่ะ”
“นานๆ กินทีค่ะพี่ตะวัน เอ่อพี่ตะวันหนูว่าจะถามพี่ณิชาไปไหนไม่ได้กลับมาด้วยเหรอคะ”
ชายหนุ่มนิ่งไปชั่วขณะแต่เมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟก็หลุดออกจากภวังค์และมองหน้าสาวน้อยทันที
“พี่เลิกกันไปแล้ว”
“อ่าว” แบบนี้ฉันก็มีสิทธิ์ไม่ใช่ๆ แบบนี้พี่ตะวันก็โสดนะสิ
“พี่เลิกกันได้6เดือนแล้ว อย่าไปพูดถึงเลยกินข้าวเถอะ”
ฉันนั่งมองหน้าพี่ตะวันเป็นระยะเขาเลิกกันแล้วฉันควรจะเดินหน้าไหม หรือจะหยุดความสัมพันธ์กันไว้แค่พี่น้อง เหมือนพี่ตะวันจะเครียดที่ฉันถามถึงพี่ณิชา เขาหันไปสั่งไวน์ราคาแพงเพื่อนั่งดื่มแถมยังให้ฉันได้ลองชิมด้วย
“แก้วเดียวพอเดี๋ยวพรุ่งนี้ถ่ายงานไม่ไหว”
“ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ช่วงเช้าได้พักผ่อนตามสบายค่อยถ่ายช่วงเย็นทีเดียว ถ้าพี่ตะวันอยากดื่มเดี๋ยวหนูดื่มเป็นเพื่อน”
ชายหนุ่มพยักหน้าจากนั้นทั้งสองก็นั่งดื่มไวน์พร้อมคุยกันถึงเรื่องราวในช่วงเวลาที่ต้องห่างกัน ยิ่งร่างกายของจันทร์เจ้าที่ไม่เคยได้ลิ้มลองแอลกอฮอล์กำลังซึมซับมันเข้าไปแก้มนวลๆ ก็พลันเปลี่ยนสีเป็นสีแดงระเรื่อ เธอนั่งเท่าคางมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอนอย่างไม่เคยเป็น
“ปกติเคยดื่มไวน์หรือเปล่า” ผมถามยัยตัวแสบที่เริ่มแสดงอาการหลังดื่มไปแค่สองแก้ว
“นี่ครั้งแรกค่ะ แฮร่ๆ”
“มันน่าไหม พอเลยไม่ต้องดื่มแล้ว” ผมรีบเช็กบิลและพาเธอกลับมาที่ห้อง มาถึงเธอก็บ่นถึงเรื่องความกดดันต่างๆ ที่เธอเจอมา สังคมรอบข้างรับรู้ว่าเธอเป็นลูกบุญธรรมเธอถูกเอามาทิ้งไว้ที่ถังขยะหน้าบ้านผม เธอจึงมักถูกพูดจาเปรียบเทียบกับผมเสมอ
“พี่ตะวันรู้ไหมว่าหนูต้องตั้งใจเรียน อ่านหนังสือเพื่อที่จะได้คะแนนดีๆ คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่ต้องอายใคร หนูมีพี่เป็นไอดอล เป็นแรงบันดาลใจ เป็นยาใจที่ดีเลยนะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามเธอโดยที่ผมนั่งหันหน้าเข้าหากันเพียงแค่อยู่คนละเตียง
“ใช่....พี่เป็นทุกอย่างในชีวิตหนู ชีวิตของเด็กตัวเล็กๆ ที่แอบซื้อขนมไปใส่กระเป๋าพี่ ทุกวันวาเลนไทน์หนูก็ต้องเอาช็อกโกแลตไปใส่ไว้กระเป๋านักเรียนพี่ พี่จ๋า....เด็กคนนี้มันคลั่ง....อึก!”
“เฮ้ย อย่าอ้วกนะ!!”
“แฮร่ หนูกลืนไปแล้ว ไม่ไหวๆ หนูง่วงนอนแล้วมึนหัวมากพี่จ๋าตบตูดให้หน่อยสิคะ”
“แบบนี้ก็ได้เหรอ”
ผมจัดแจงท่านอนและดึงผ้าห่มให้เธอจนเธอค่อยๆ หลับตาลง เมื่อกี้เธอจะพูดอะไรผมรู้สึกค้างคามาก คลั่งอะไรวะ
“ฝันดีนะเด็กดื้อ” ผมลูบหัวเธอเบาๆ จนมั่นใจว่าเธอหลับสนิทผมจึงกลับมานอนที่ของตัวเอง พรุ่งนี้ค่อยสู้กันใหม่
วันต่อมา
ผมตื่นขึ้นมาเพื่อจัดการสั่งอาการไว้ให้เธอ เมื่อคืนเธอดื่มไปแค่สองแก้วก็ร่วงเป็นมะม่วงแล้ว คราวหลังผมจะได้ระวังไม่ให้เธอไปดื่มที่ไหน
“อืออ กี่โมงแล้วคะพี่ตะวัน”
“8โมงแล้ว ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว พี่สั่งข้าวต้มหมูใส่เห็ดใส่ขิงมาให้แล้ว”
“น่ารักจัง”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงมีชมผมว่าน่ารักด้วย จู่ๆ ก็ไม่ดื้อไม่เถียงผิดกับตอนมาเลย เรื่องที่ค้างคาเมื่อคืนนี้วันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้เลย
- ผู้เขียน
