ทิศเหนือถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินในเวลาต่อมา ไทม์เองก็ตกใจไม่น้อยที่ฉันโทรให้เขามาหาที่ห้องของทิศเหนือถึงได้รู้ว่าเขาน่ะอาการไม่ดีมาสองวันแล้ว แต่ไม่ยอมเชื่อเพื่อนที่ว่าให้ไปหาหมอถึงได้เป็นหนักขนาดนี้
“ดีนะที่เธอไปหามันอะ ดื้อด้านฉิบหายแล้วเป็นไงละทีนี้”
“อย่าว่าเหนือเลย เขาคงคิดว่าตัวเองไหวน่ะ” ฉันตบบ่าไทม์ที่ออกอาการเป็นห่วงเพื่อนไม่ต่างฉัน สักพักหมอก็ออกมาบอกว่าทิศเหนือเป็นแค่ไข้หวัดธรรมดา ตอนนี้ฉีดยาให้เรียบร้อยสามารถกลับไปพักที่บ้านได้ แต่จะสั่งยาให้กินจนกว่าจะหายดี ฉันและไทม์เข้าไปในห้องฉุกเฉินก็มองร่างสูงที่ยังคงหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอจะกลับเลยไหมล่ะเทล ฉันจะได้ไปส่ง”
“แต่ว่าเหนือ...” ไม่ทันที่จะได้ถามอะไรไทม์ เสียงประตูห้องฉุกเฉินก็ดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา จะเป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่หวาน ผู้หญิงที่ทิศเหนือควงอยู่
“นี่ไงมีคนมาดูแลแล้ว”
