ตลอดเวลาสามปีที่คบหากัน สงครามให้ฉันทุกอย่าง เขาดูแล เทกแคร์ฉันดี จนกระทั่งฉันยอมให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ และหวังว่าตัวของฉันจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ไม่ให้ไปไหน ให้เขาหยุดเจ้าชู้ หยุดคบซ้อนใครต่อใครลับหลังฉัน แต่ตอนนี้มันไม่เลย สงครามไม่คิดจะหยุดแถมยังทอดทิ้งฉันไว้ข้างหลังและตัวเองก็เดินหน้าใช้ชีวิตเสเพลต่อไป
เมื่อนั่งจนพอใจฉันก็หยิบกระเป๋ามาถือไว้ เดินออกจากโรงเรียนในช่วงกลางดึกโดยที่พี่ยามก็ไม่ได้สงสัยอะไร โดยปกติฉันมักจะกลับบ้านในเวลานี้เนื่องจากคอยช่วยเหลืออาจารย์ สองเท้าของฉันเดินไปตามเส้นทางที่มืดมน หัวใจห่อเหี่ยวไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงบนสะพานข้ามแม่น้ำตั้งแต่ตอนนี้ รู้แต่เพียงว่าตอนนี้... ในหัวมันว่างเปล่า
ทิ้งกระเป๋านักเรียนลงข้างตัว หยิบมือถือออกมากดโทรหาคนที่อยากบอกลาเป็นครั้งสุดท้าย แม้ว่าจะต่อสายอยู่นานกว่าเขาจะรับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
(“มีอะไรอีกล่ะเทล”)
“เรารักครามนะ ฮึก เรา
