เย็นมาถึงเราสองคนเดินออกมาจากห้องสรรพสินค้า แต่เนื่องจากยังไม่อยากกลับบ้าน บวกกับทิศเหนือที่กำลังหยิบมือถือออกมาค้นหาอะไรสักอย่าง
“ไปไหนต่อดี เทลรีบกลับหรือเปล่า?”
“ไม่เลย” ส่งยิ้มให้กับเขา จนทิศเหนือพยักหน้ารับทำหน้าครุ่นคิด
“งั้นนั่งรถเมล์ไปเยาวราชดีไหม?” เมื่อรับรู้ว่าจะไปไหนต่อ ฉันจึงพยักหน้ารับแต่เพราะไม่เคยนั่งรถเมล์มาก่อนเลยตกใจไม่น้อยที่ทิศเหนือคว้าข้อมือฉันวิ่งขึ้นรถเมล์ที่ออกตัวแรงจนฉันหาที่ยึดไม่ได้
หมับ
“ไหวหรือเปล่าเทล” ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้าลงมอง เมื่อฉันเซเข้าสู่อ้อมอกแกร่ง พลางส่ายหน้าไปมา “ตรงนั้นมีที่ว่าง ไปนั่งเถอะ”
ดันแผ่นหลังฉันให้เดินไปสุดทาง ทิศเหนือก็ให้ฉันนั่งริมหน้าต่าง ส่วนตัวเองก็ยืนจับราวไว้ เมื่อกระเป๋ารถเมล์มาเก็บเงินเขาก็อาสาออกเงินให้ รถเมล์จอดเทียบหลายป้ายจนฉันเริ่มพะอืดพะอมเพราะรถขับเร็วบ้าง ช้าบ้าง เบรกกะทันหันบ้าง
“เหนือ เราไม่ไหวแล้วอะ เหมือนจะ
