ครามเหนือเทล #7
:: บังเอิญ ::
ซึ่งนั่งอยู่กับผู้หญิงของตัวเอง “แต่อีกคน...”
“ไอ้ไทม์ มึงคิดว่ามันจะมาอ่อ”
“มาสิวะ กูโทรตามจิกล่ะ” ราวกับพวกเขากำลังพูดถึงใครอีกคนและให้ฉันเดาคือเพื่อนของเขา ไทม์คือผู้ชายที่ฉันเจอตอนไปเดินห้าง เขาเข้ามาทักและขอเบอร์ ซึ่งฉันก็ให้อย่างไม่รีรอเพราะเขาเองก็มีรูปร่างและหน้าตาที่โดนใจ กล้ามเป็นมัดๆ เห็นแล้วน้ำลายไหล
“สั่งอาหารเลยแล้วกัน ไม่อยากรอ ดีเทลคงหิวแล้ว” เขายิ้มและสั่งอาหารโดยไม่รอเพื่อนอีกคน เราสี่คนก็พูดคุยอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันเองก็ไม่ได้สนใจที่โต๊ะเนื่องจากบนเวทีตอนนี้มีนักร้องกำลังร้องเพลงที่ฉันชอบ
“มาแล้วเหรอมึง กว่าจะมาได้นะ อาหารหมดล่ะ”
“อืม สั่งเหล้ามาก็พอ กูกินบะหมี่ถ้วยแล้ว”
เหมือนจะได้ยินเสียงไทม์คุยกับคนมาใหม่ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของเขาเลยไม่ได้ใส่ใจกระทั่งเพลงที่ชอบบรรเลงจบลง ฉันก็ปรบมือพลางยิ้มกว้างก่อนที่ไทม์จะสะกิดให้ฉันหันไปม
