“ฉันแค่อยากมีหนังสือเล่มใหม่ก็เท่านั้น” พูดเสียงดังจงใจให้คนตรงหน้าได้ยิน สงครามยกยิ้มชูแก้วเหล้าให้ราวกับยินดี
“แต่แปลกนะที่ฉันชอบหนังสือเล่มเก่า ไม่ว่ากี่ครั้งเวลาอ่านมันก็เร้าใจดี”
“...” มองเขาซึ่งส่งยิ้มร้ายกาจมาให้
“ยิ่งเปลี่ยนปกใหม่ ยิ่งน่า...” ใช้สายตากวาดมองต้นขาของฉันซึ่งตวัดไขว่บนหน้าขาของเดย์ ฉันยั่วยวนให้เขารู้สึกอยากได้ตัวฉัน แต่ไม่ได้
เหมือนกับหมาเห่าปลากระป๋อง ต่อให้อยากกินแค่ไหน ก็ไม่มีวันได้กินไง
ฉันจะให้เขารู้สึกแบบนั้น เมื่อก่อนฉันง่ายเกินไป... จนทำให้เขาไม่เห็นค่า
“น่าอะไรวะไอ้คราม” เดย์ถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย สงครามจึงยิ้มมุมปาก
“มึงก็น่าจะรู้นะว่ากูหมายถึงอะไร”
“อ๋อ...” ฉันหรี่สายตามองเขาอย่างสมเพช คนอย่างเขามันก็ได้แค่นี้ล่ะ ไม่เคยเปลี่ยนตัวเองเลยสักนิด สามปีที่ผ่านมา เขาคงไม่รู้สึกอะไรเลยสินะที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเจ็บปวดและทรมานแค่ไหนกับตราบาปที่เขาเป็นคน
