“ค่ะ”
ฉันยิ้มให้อาจารย์ที่พูดเสียงดังเมื่อกี้พร้อมกับนั่งลงตรงกลางห้องโดยนั่งหันหน้าหาผู้อำนวยการแล้วก็รองผู้อำนวยการอีกสองท่านแล้วด้านข้างทั้งสองฝั่งก็มีอาจารย์ทุกคนล้อมไว้
“หึ ไฟแรงไง เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้แหละค่ะ! พูดขนาดนี้ยังทำหน้าระรื่นไม่สลด!”
“แฮ่ม เรามาคุยกับแบบผู้ใหญ่กันดีกว่านะครับ แล้วเราคบกับนักศึกษาคนนั้นมานานหรือยัง”
ฉันมองท่านผู้ทำนวยการและเริ่มตอบคำถาม
“คบมาได้สักพักค่ะ เขาแนะนำให้มิ้มมาสมัครที่นี่แล้วบังเอิญว่าได้ค่ะ”
“คบกันมาก่อน เธอเป็นคนลพบุรีไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ค่ะ บ้านมิ้มอยู่ลพบุรีแต่รู้จักกันเพราะมิ้มมาดูโครงบ้านตั้งแต่เขาเริ่มทำเลยได้คุยแล้วทำความรู้จักกันค่ะ”
“เดี๋ยวนะ เจอกัน ทำความรู้จัก แล้วเป็นแฟนกันเลย”
ฉันหันมาอาจารย์พร้อมกับพยักหน้าตอบด้วยแววตาที่จริงจัง
“ค่ะ มิ้มก็ไม่มีใครแล้วเขาก็ไม่มีใครเลยลองคุยกัน พอมันไปกันได้เลยตัดสินใจคบกันค่ะ”
“แล้วรู้ไหมคะว่า
