สองชั่วโมงต่อมา
รถสปอร์ตคันเดิมจอดเอาไว้ในช่องจอดรถของโรงแรม ปฐวีเดินนำหน้าแล้วมีผู้หญิงตัวเล็กเดินตามหลัง สองขาเรียวก้าวยาว ๆ เพื่อจะตามเขาให้ทัน แต่ว่า ช่วงขาของเธอกับเขาน่าจะห่างกันเกือบเท่าตัวเลยก็ว่าได้
“คุณวี รอฉันด้วยสิ”
เสียงที่ตะโกนตามหลังทำให้ปฐวีต้องชะงักฝีเท้า ก่อนที่จะหันกลับไปมองนาเดียที่เดินกึ่งวิ่งตรงมายังเขา
“ก็เดินให้มันเร็ว ๆ ไม่ได้หรือไง เดี๋ยวรถบัสจะมาถึงแล้ว ฉันต้องไปจัดการธุระต่อ ไม่ได้ว่างมาอยู่กับเธอทั้งวันนะ”
ใบหน้าสวยงุ้มงอใส่แล้วก็เบนหน้าหนีพร้อมกับแอบทำหน้าหมั่นไส้ คนอะไรก็ไม่รู้ บ่นดี บ่นเก่ง บ่นเหมือนคนแก่เลย
“คุณก็เห็นว่าขาฉันมันสั้น”
“ถ้ารู้ตัวว่าขาสั้นก็ให้วิ่ง ไม่ใช่เดิน”
พูดเสร็จผู้ชายตัวโตก็หันหลังกลับแล้วเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ของโรงแรมเพื่อจัดการเรื่องห้องพักให้เธอ ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้รับกุญแจห้องมา จากนั้นปฐวีก็ยื่นให้กับยัยตัวแสบที่ยืนทำต
