‘รถเป็นอะไร’
‘จู่ ๆ ก็เบรกไม่ได้ครับนาย’
‘คุณพี่! จะทำยังไงดีคะ!’
‘คุณพ่อขา นาเดียกลัว!’
มันเป็นบทสนทนาสุดท้ายของเธอและครอบครัว ก่อนที่รถยนต์ที่นั่งอยู่จะเสียหลักพลิกคว่ำลงข้างทางหลายตลบจนตกลงไปในแม่น้ำสายใหญ่
มันอาจจะเป็นโชคดีของเธอที่ตะเกียกตะกายออกมานอกตัวรถได้ทันก่อนที่รถจะจมลงไปจนมิดคัน ทั้งที่พยายามจะเข้าไปช่วยแล้ว แต่ก็ไม่สามารถช่วยใครออกมาได้เลย และไม่กี่นาทีต่อมา ลูกน้องคนสนิทของผู้เป็นบิดาก็มาถึง
“รีบหนีก่อนเถอะครับคุณหนู เราไม่มีเวลาแล้วครับ”
“แต่คุณพ่อกับคุณแม่ยังอยู่ข้างในนะคะ”
“เราทำอะไรไม่ได้แล้วครับ ตอนนี้ต้องหนีก่อน”
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น พยายามดิ้นรนจะเข้าไปช่วยผู้เป็นพ่อกับแม่ แต่ก็โดนลูกน้องดึงเอาไว้ จนในที่สุดก็ขึ้นมานั่งอยู่บนรถอีกคัน ร่างกายสั่นเทาเพราะเสื้อผ้าที่เปียกน้ำ ยังดีที่มีผ้าเอาไว้คลุมตัวคลายความเย็นได้บ้าง
ดวงตาเศร้าเหม่อมองออกไปนอก
