“แล้วถ้า... อินจะขอรับหน้าที่พี่เลี้ยงของน้องอิงเสียเองละคะ”
“ตลอดไปจนน้องอิงโตพอที่ช่วยตัวเองได้ หรืออย่างน้อยก็จนกว่าจะอายุได้เกณฑ์เข้าโรงเรียนน่ะ?” ณัทธรเลิกคิ้วประกอบคำพูด “ไม่ได้หรอกหรอก อินจะมาเสียสละตัวเอง เสียสละอนาคตที่ยังสามารถก้าวไปได้อีกไกลเพื่อหลานขนาดนี้ออกจะเกินไป แล้วพี่คงไม่กล้าเอาเปรียบอินขนาดนั้น เท่าที่... ขอให้อินออกจากงานมาช่วยดูแลหลานชั่วคราว ช่วงคุณอาไม่สบาย พี่ก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว”
“แต่อินก็ออกจากงานมาแล้วนะคะ ทุกวันนี้ก็อยู่เฉยๆ”
“ก็นี่แหละ ที่พี่กำลังคิดอยู่ อินควรได้ทำงานตามที่ร่ำเรียนมา ไม่ใช่มาหมกตัวอยู่กับบ้านอย่างนี้ พี่พอจะรู้จักเจ้าของบริษัทหลายแห่ง คิดว่าพอจะออกปากฝากงานในตำแหน่งดีๆ โดยที่อินไม่ต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ให้ได้ไม่ยาก”
“ขอบคุณ! แต่ถ้าอินอยากกลับไปทำงานอย่างที่เคยทำเมื่อไหร่ อินพอมีความสามารถหางานได้เองโดยไม่ต้องอาศัยเส้นสายของใค
