Chapter 3 : ตุ๊กตาตัวโปรดของคุณพ่อ
1885 คำ
Chapter 3 : ตุ๊กตาตัวโปรดของคุณพ่อ
ศรัณย์วริศใช้เวลาพิจารณารูปถ่ายแต่ละภาพในกล้องตัวใหญ่จากมือของอีกคนที่ยื่นมาอย่างนำเสนอเต็มที่ แม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของเขาเลย ยังมีคำถามในใจว่าทำไมระดับเจ้าของบริษัทเกมจีบสาวซึ่งทำรายได้อันดับต้น ๆ ของเกมระดับโลกต้องมารอดูเด็กสาวถ่ายแบบเสมอ
บิดาของเขาสร้างเธอขึ้นมาเป็นเกม มังงะภาคต่อเรื่อย ๆ มันมีพัฒนาการของตัวละครควบคู่ไปกับโลกความจริงแต่เล็กจนโตเหมือนกันกับสาวน้อย ไอรีน...
พรีเซนเตอร์ระบบผูกขาดคนเดิมได้รับกระแสตอบรับดี จะบอกว่าเขาเองก็ยังชอบไอรีน ไอซาว่าเลยคงไม่ใช่แค่ทากะ มัตสึโมโต้ อดีตประธานบริษัท
นับว่าถูกใจเขาอยู่ด้วยแววตาไร้เดียงสาที่ลอบมองมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนมีรอยยิ้มภายในแม้สีหน้าเรียบเฉยเย็นชา ขณะยืนฟังคำโม้ของช่างกล้องคนเก่ง ซึ่งทำงานให้กับบริษัทของบิดามาร่วมสิบปี แน่นอนว่าเขาต้องรู้จักกันระดับหนึ่ง ตากล้องมือโปรบางทียังบินไปร่วมถ่ายงานให้เขาถึงญี่ปุ่น
“โดยรวมแล้วดูดีนะครับคุณคมกริช”
“เอ่อ... ช่วยกรุณาเรียกลิลลี่ให้ทีนะคะ... ลิลลี่ค่ะ Please!” สาวใหญ่วัยสามสิบห้าเตรียมดราม่าต่อมน้ำตาแตกหากมีใครได้เรียกหล่อนว่า ‘นายคมกริช’ คงจะมีแค่ศรัณย์วริศ มัตสึโมโต้ CEO หนุ่มผู้ไม่เคยใส่ใจใครหน้าไหน
เขาอยากพูดก็พูด อยากทำก็ทำหากว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดแปลก...
“ชื่อไหนก็เหมือน ๆ กันน่ะ ผมถนัดเรียกคมกริชครับมันเรียกง่ายครับ ยังไงเปิดตัวเกมจีบสาววันพรุ่งนี้ ฝากทีมช่างจัดชุดโลลิฯ เสื้อผ้าหน้าผมหน้างานของไอรีนไม่โป๊ ขอธีมสวยใสแบบนี้แหละ โอโต้ซังชอบ...”
ปลายเสียงแผ่วแฝงอารมณ์เศร้าหมองพอคิดถึงบิดา ใครจะไปคิดว่าคอนเซ็ปต์หวานใสของไอรีนจะกลายเป็นคำขอสุดท้ายของผู้สร้างสรรค์ปั้นเธอให้เป็นดาว ขณะที่เขาต้องข่มใจไม่ให้ความรู้สึกส่วนตัวมากระทบในเวลางาน รีบส่งกล้องคืนตากล้องมาดเซอร์ที่ไม่ค่อยพอใจนัก หากไม่ติดว่าเป็นเจ้านายคนใหม่ก็คงจะโวยวาย
เป็นโชคดีที่นางแบบสาวรีบออกมาโดยไม่ให้เขาต้องรอนาน ร่างบางในเดรสไปรเวทแขนสามส่วน เข้ารูปทรงสรีระสง่างาม เธอไม่ใช่คนตัวสูงแต่มีทรวดทรงองเอวอ้อนแอ้นสมเป็นสาววัยสิบเก้าปี ความเป็นลูกครึ่งทำให้เธอดูโตกว่าสาวเอเชียทั่วไป เด่นสุดคงเป็นถุงน่องทรงสูงสีดำสนิทเข้าชุดลายสก็อตแดง ปกบัวทรงมนรับไหล่ผึ่งผายขับสะโพกงามงอน ผมยาวสลวยเป็นเงามันบอกว่าเธอต้องบำรุงสุขภาพผมเป็นอย่างดี
ที่เห็น ๆ อยู่ว่าหน้ามัธยมฯ นมมหา’ลัย! ความสวยใสทำเอาเขาเสียอาการ แต่ก็คงไม่นานเพราะมีเรื่องน่าดึงดูดใจกว่า การที่เขาได้กลับมาพบเธออีกครั้งคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
“สะ... สวัสดีค่ะ คุณท่าน เอ้อ... คอนบังวะ”
“เมื่อก่อนเธอเรียกฉันว่าอะไร? หนูริน” เสียงเข้ม ๆ ของเขาเรียกสติเธอกลับมา ไอรีนก้มหน้างุด ๆ มองพื้นกระเบื้องเย็นสีขาว นึกถึงตอนเป็นเด็กตัวน้อยวิ่งเล่นอยู่ในสวนบ้านคุณท่านดันเผลอไปชนเขา
“ขอโทษค่ะ... คุณอา...”
“ก็เรียกไปสิว่าคุณอา ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย” ได้ดุเด็กหน่อยแล้วตาคมจรดมองถุงน่องที่เผยให้เห็นขาเรียวขาวแล้วเขาคงตากระตุกอยู่น้อย ๆ
ช่างบังเอิญที่เขาเป็นคนปากไว!
“นี่อาอยู่เมืองไทยหรือว่าเดินอยู่กลางชิบูย่า เธอใส่ถุงน่องโคตรสูงกับกระโปรงสั้นเท่านี้? แล้วนี่เธอเป็นอะไร ตอนถ่ายรูปออกกล้องออกจะดูดี ดูเป็นคนมีความมั่นใจ พอเจอหน้าอาทำลนลาน เหมือนอาจะเข้าไปบีบคอเธออย่างนั้นแหละ”
บุคลิกของศรัณย์วริศอาจเป็นอย่างนั้น ทุกคนในห้องเห็นเขาว่าดุเสียจนน่ากลัว! สาวน้อยยกมือไหว้ขอโทษเขาอีกครั้ง ขณะที่คนโดนว่าเต็ม ๆ คือคนจัดเสื้อผ้า
สไตล์ลิสชื่อดัง ผมย้อมแดงครึ่งหัวอีกข้างสวยด้วยสีทองยกขึ้นริมฝีปากงามใต้ลิปสติกสีดำ เธอออกตัวให้แทนน้อง
“เดรสตัวนี้เป็นเสื้อมีปกน่ารักสวยใสวัยนักเรียน เห็นต้นขาแค่ไม่กี่เซนฯ เองนะคะ เกรซวัดมาแล้วด้วยสายวัด น้องรินใส่กางเกงซับในขาสั้น มันไม่โป๊เลยค่ะ เกรซสกรีนชุดให้น้องตามท่านประธานสั่งทุกอย่างนะคะ”
คนได้ยินก้มหน้าลงตามความเตี้ยของสาวอายุมากกว่า ห่างจากตัวเขาซึ่งสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร เพื่อไม่ให้เป็นการมองกดสายตามองต่ำ พูดชัดถ้อยชัดคำแต่คำไหนเป็นคำญี่ปุ่นก็ตามสำเนียงเจ้าของภาษา
“พรุ่งนี้น้องไอรีนต้องออกสื่อฯ กล้องเต็มไปหมดเป็นร้อยตัวนะครับ แล้วนี่คุณดู...”
ไม่พูดเปล่า ฝ่ามือหนาเลื่อนลงทำบล็อกเข้ากับเนินอกอวบอัด เหมือนซูเปอร์ไซย่าเตรียมปล่อยพลัง! ค้างไว้ตรงนั้นโดยไม่ได้แตะต้องส่วนไหนบนร่างกายเธอ...
“เสื้อผ้าเข้ารูปนมตูมเท่านี้เอาตรงไหนมาบอกว่ามันไม่โป๊ครับ เต็มมือผมเลยเห็นไหม? ผมบอกได้เลยว่าน้องใส่เสื้อในไซซ์อะไร”
คนญี่ปุ่นเป็นคนสุภาพ... ไม่ใช่ศรัณย์วริศ เขาพร้อมเป็นคนไทยรวย ๆ ปากหมาคนหนึ่ง! เขาไม่ได้จับนมเธอแต่ทั้งห้องรวมแล้วเจ็ดชีวิตอ้าปากค้าง
“ผมเป็นเจ้านายคนใหม่ของพวกคุณนะครับ เรื่องมากหน่อยขอให้ทำใจ ผมขอลุคเก่าน้องไอรีนคือไม่โป๊... น่ารักใสกิ๊ก โมเอะเลย [1]*え (Moe)” ปลายนิ้วทั้งห้าผายฝ่ามือไปทางนักศึกษาสาวคนหนึ่งกระโปรงสุ่มติดป้ายเสื้อสตาฟ หล่อนยกของอยู่ก็พยักหน้ารับอย่างงง ๆ
“ขอใส ๆ เท่านั้น น่ารักสดใสมากที่สุด ผมไม่อยากโละพนักงานใหม่ยกเซตนะครับ”
บ้าอำนาจด้วย! สาวน้อยกลางชิบูย่าตอนนี้ยืนตัวสั่นหน้าซีด จนเจ้าของวงหน้าหล่อเหลาหันมาทางเธอ
“ไปขึ้นรถครับ”
“ค่ะคุณอา” เธอลนลานรับคำ คว้ากระเป๋าสะพายใบตุ้งติ้งสาวเท้าก้าวไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแล่บ โดยมีชายหนุ่มก้าวตามไป ทิ้งทุกคนและสไตล์ลิสสาวคนดีที่โดนฉีกหน้าไว้ให้ไปจัดเสื้อผ้าใหม่ ซึ่งคุณเกรซต้องทำอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
ลานจอดรถยนต์ใต้ตึกของบริษัทแค่ชั้นเดียว แต่มีรถยนต์เยอะแยะมากมาย ไอรีนไม่มีทางรู้ว่ารถของเขาคันไหน เมื่อขามาถ่ายแบบเธอเดินทางมาเอง เธอทำหน้าสงสัยพลางลอบถอนหายใจข้างหลังเจ้าของแผ่นหลังกว้าง จนชายหนุ่มเดินนำหน้าเธอลงลิฟต์มาเจอสปอร์ตคาร์จอดเป็นคันแรก
“อาทำให้เธอตกใจหรือเปล่า?” น้ำเสียงราบเรียบถามพอมาถึงหน้าสปอร์ตคาร์คันโปรด เขาไม่พอใจเสื้อผ้าของเธอแต่ก็เป็นผู้ใหญ่พอสมควร มือหนาวาดผ่านหน้าเธอไปเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งให้อย่างสุภาพบุรุษทำ
“ไม่ค่ะ ไม่เลย...”
“คันนี้รถอานะจำทะเบียนไว้ด้วยครับ”
นั่นแปลว่าเขาจะมารับอีกใช่ไหม!? เธอกลอกตาไปมาชะโงกหน้าไปดูทะเบียนรถยนต์ข้างหลังก่อนก้มศีรษะลงนั่งในที่ของตัวเอง เสียงประตูรถปิดลงเบา ๆ แต่สนั่นดังไปถึงใจเธอที่อยู่ไม่สุขนัก หลังเพิ่งทำตัวผิดสโลแกนไอรีน ไอซาว่า คุณหนูผู้เพียบพร้อมกิริยามารยาทดี มาดขรึมเข้มดุของคุณอาหนุ่มยิ่งทำให้เธอนั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก เธอเพิ่งพูดคุยกับเขาเป็นครั้งแรก ร้อยวันพันปียังเคยนั่งแต่แท็กซี่กับรถยนต์ญี่ปุ่นธรรมดาของพี่ป้านาอา วันนี้เธอได้นั่งเล็กซัส รถชาตินิยมรุ่นเดียวกับของคุณท่านคันเหยียดสิบล้าน
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมาเจ้ากี้เจ้าการกับสาขาในเมืองไทยหรือตัวเธอ ไอรีนกำลังคิดว่าเขาไม่พอใจอะไรสักอย่างจากหน้าตาไม่รับแขกของเขาซึ่งเจ้าตัวก็พูดมันออกมาตรง ๆ
“เป็นอะไรครับ? ทำไมทำกิริยาแบบนี้”
“คะ?” คำถามเต็มวงหน้าหวาน ไอรีนคงไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดตรงไหนจนคนขับนั่งหลังตรง วางพักมือไว้บนตักอย่างเรียบร้อยเอี้ยวตัวมาทางเธอ สบตากันตรง ๆ
“เวลาอาไม่พอใจ อาไม่เคยถอนหายใจใส่ใครหรือกลอกตาแบบนั้นเลยนะ มันเป็นกิริยาการสื่อสารที่ไม่สุภาพ เหมือนเวลารำคาญใจแล้วแสดงออกทางสีหน้าว่าเราไม่ชอบ”
“...”
“ไม่ก้มหน้าก้มตาเวลาคุยกัน ถ้าเรารู้สึกผิดหรือทำอะไรผิด ให้โค้งคำนับให้เขาแล้วบอกขอโทษไปตรง ๆ จะยกมือไหว้แบบคนไทยทำก็ได้ เบิกตากว้างอ้าปากค้างแบบคุณ ๆ ก่อนหน้านี้ก็ไม่ควรทำ”
Oh… My god! อุทานในใจ หญิงสาวรีบยกสองมือประนม ก้มศีรษะแนบปลายจมูกจรดปลายนิ้วชี้ เหมือนเรียนไหว้กับคุณครูภาษาไทยใหม่ ๆ
“รินขอโทษค่ะคุณอา... ที่ทำตัวไม่สุภาพ รินไม่ได้ตั้งใจถอนหายใจใส่คุณอาเลยค่ะ” เธอก้มหน้าลงแล้วก็ลืม! เลยเงยหน้าขึ้นอีกรอบยกมือไหว้ปลก ๆ อีก
“ขอโทษค่ะ!”
ชายหนุ่มผู้ได้รับการอบรมมารยาทมาดีไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าเลยเขายังคงนิ่งบอก
“นึกเสียว่าถ่ายรูป ตอนเราถ่ายแบบเราดูเป็นผู้ดีมากเลยนะครับ อาขอโทษที่ต้องบอกเราจริง ๆ นะอาหวังดีครับ”
เอ้านี่คนนะ... ไม่ใช่ตุ๊กตา! หญิงสาวได้แต่บ่นในใจแต่เธอกลับไม่กล้ามีข้อโต้แย้ง เขาดูเป็นผู้ใหญ่เอามาก ๆ เวลาสั่งสอนคน เขาพูดจาดีแต่คนฟัง ๆ แล้วเจ็บหน้าชาเหมือนโดนตบหน้าสามตลบ มันยังมีเหตุผลว่าไม่สุภาพเลยแม้แต่น้อย ไอรีนก้มศีรษะนอบน้อมอย่างวัฒนธรรมบ้านเขา
“รินขอโทษด้วยค่ะ รินจะพยายามมากกว่านี้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ทีหลัง ระวัง...”
ปลายเสียง ‘ระวัง’ พลันแววตาคมปลาบดังคมดาบหรี่เล็กลงเพียงเสี้ยววินาที ทำเอาขนลุกชูชันไปทั่วกายสาว พอรถยนต์เคลื่อนออกไป เธอจึงนั่งเก็บมือไว้บนหน้าตัก รัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย พยายามทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตัวให้มากที่สุด
[1] โมเอะ" *え (Moe) เป็นศัพท์แสลงหมายถึงความรักความหลงใหลที่มีต่อตัวละครนั้น ๆ หมายถึงความน่ารักใส ๆ ไร้เดียงสา
- ผู้เขียน
