ตอนที่ 17 : โอนไว ใช้งานคุ้ม
‘โอยะซึมินาซัย[1]’
น้ำเสียงแสนอ่อนโยนสอนเธอเรื่องภาษา จุมพิตแผ่วเบาบนหน้าผาก ไรผม บอกทุกความรู้สึกโดยที่เขาไม่ต้องอธิบายถ้อยคำใด เธอเข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ผ่านปลายนิ้วเรียวที่หมุนวนเข้าไปในเส้นผมสีน้ำตาลประกายทองของเธอเล่นอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แผงอกกว้างที่ซุกนอนให้ความรู้สึกอบอุ่น เมื่อปิดเปลือกตาเหนื่อยล้าหลับไปในอ้อมกอดของคุณอา
เป็นบทเรียนใหม่ของสาววัยยี่สิบหมาด ๆ ว่าบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่การสื่อสารทางคำพูด มันยังมีการสื่อสารทางกาย...
ที่คุยโม้โอ้อวดว่านอนนิ่งถึงนิ่งจริง แต่เธอพลิกซ้ายขวาหรือหันหลังให้เขาจะคว้าเอวกอดไม่ปล่อย ส่วนที่บอกว่าแห้งเหี่ยว... มันแข็งเป๊ก! ทิ่มหน้าทิ่มหลังอยู่ทั้งคืนอย่างไม่มีเกรงอกเกรงใจ จะมีบ้างที่หลับตามเจ้าของไปแต่รุ่งเช้ามามันก็ผงาดขึ้นมาให้เธอตกใจอีกรอบ
ไอรีนไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมให้เขากอดจูบทั้งที่เธอไม่ได้กลัวว่าแม่จะตกง
