“นายจะรีบไปไหนวะ คะ” เสียงหวานปนกระแนะกระแหนหันไปถามวายุที่กำลังขับรถของเธออยู่ด้วยความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนด
“ไปตายมั้ง” เสียงทุ้มต่ำตอกกลับหญิงสาวด้วยความกวนประสาท ตาคมเหล่ตามองหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ในขณะที่ตัวเองกำลังขับรถอยู่
“กวนตีนมาก ขับระวังหน่อยสิ” ดวงตากลมโตกวาดตามองไปนอกถนนที่มีการจารจรแออัดพร้อมกับเหลือบสายตามองเสี้ยวหน้าฟ้าประทานของวายุเพียงแค่ครู่หนึ่ง
“เป็นห่วง” วายุยักยิ้มมุมปากที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ หวังจะได้เห็นปฏิกิริยาจากคนข้าง ๆ
“ใช่!! เป็นห่วง เป็นห่วงรถฉันนี่แหละ” ถ้าหากรถเธอเป็นอะไรขึ้นมา มีหวังพ่อของเธอได้ยึดรถแน่นอน
“เหอะ!! ชนเลยดีมั้ย” เสียงหัวเราะในลำคอหนาดังขึ้น เพียงแค่ได้ยินประโยคคำตอบของหญิงสาว สร้างความหงุดหงิดใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย
“ไอ้โรคจิต นี่นายจะพาฉันไปไหน” เมื่อรู้ว่ายังไงตัวเองก็เถียงไม่ชนะวายุอยู่แล้ว หญิงสาวจึงเฉไฉเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อง
