“ยายจ๋า” ข้าวขวัญพึมพำ
ยุพินหันกลับมามอง จากนั้นก็ค่อยๆ ประคองศีรษะข้าวขวัญยกขึ้นสูง แล้วก็ยกแก้วน้ำอุ่นจ่อปาก
ข้าวขวัญจิบน้ำแก้กระหาย พอดวงตาจับภาพได้ชัดๆ คนที่ที่เธอเห็นกลับไม่ใช่ยายลำดวนเสียแล้ว
“ข้าวไม่สบายนะ ตัวร้อนจัดทั้งคืนเลย” ยุพินกระซิบบอก พอว่างจากงานในครัว ป้าชิลลี่ก็ไล่ให้มาดูข้าวขวัญที่นอนซมอยู่บนที่นอน
“พี่พินไม่ได้ไปทำงานเหรอคะ?” ข้าวขวัญเค้นเสียงแหบแห้งถาม พยายามทรงตัวนั่ง
“ป้าให้มาดูข้าวน่ะ กินข้าวกินยาก่อน เหมือนไข้จะลดลงแล้วนะ” ยุพินเสือกถาดที่มีข้าวต้มเละๆ ให้ มีถ้วยใบเล็กที่บรรจุแคปซูนยาสามเม็ดไว้ด้วย
“บอกยาคอปหรือลุงแซมหรือยังคะ?” ข้าวขวัญไม่ได้อยากป่วย แต่ร่างกายของเธอไม่ไหวจริงๆ เธอฝืนตัวเองไว้จนหมดเวลาทำงานได้ ก็นับว่าสุดความสามารถแล้ว
“บอกให้แล้ว พักเถอะ จะได้กลับไปทำงานได้เร็วๆ” ยุพินยกมือตบบ่า แล้วก็เตรียมตัวจะไปทำงานต่อ
“ขอบคุณค่ะ” ข้าวขวัญพึมพำ
“ไม่เ
