"เกิดอะไรขึ้น! ซองพลูเป็นอะไร..." เสียงทุ้มสบถลั่นจนใครบางคนที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัว เธอกะพริบตาปรับให้กลมกลืนกับแสงแห่งวันใหม่ ก่อนจะมองหาเจ้าของเสียงซึ่งยังคงสนทนาอะไรบางอย่าง และเท่าที่ฟังดู อารมณ์ของเขาก็ไม่ใคร่จะโสภานัก
"ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไป ฉันไม่เลี้ยงพวกแกให้เปลืองข้าวสุกแน่ๆ!!"
ปัง!! ชายหนุ่มกดปิดเครื่องมือสื่อสารก่อนจะปามันใส่ฝาผนังจนพังแตกเป็นเสี่ยง หล่นลงมากองกับพื้นตรงหน้า ความฉุนเฉียวทำให้เขาไม่ได้หันกลับไปมองมันแม้แต่น้อย สีหน้าเคร่งเครียดและกิริยาซึ่งแสดงออกชัดแจ้งว่ากำลังโมโหโกรธาเป็นอย่างมาก
เจียระไนตกใจสะดุ้งเพราะเธอพยุงร่างอิดโรยหวังเดินไปหาเขาด้วยความเป็นห่วงอยู่พอดี แต่แล้วเธอก็เลือกที่จะหยุดนิ่งฟัง ลอบกลืนความเจ็บปวดแค้นใจลงคออย่างกล้ำกลืน มือเล็กกำผ้าขนหนูที่พันรอบอกแน่น ราวกับเป็นการช่วยระบายความรู้สึก
ที่บ้านเขาเกิดเรื่องอีกแล้ว...เป็นเพราะเธออีกหรือ
