"อ้าว คุณเจ้าขา...ผมหาตั้งนานไปยืนตากลมทำไมตรงนั้นล่ะครับ" บอดีการ์ดผู้ทำหน้าที่ดูแลอารักขาเอ่ยทักหญิงสาวในชุดผู้ป่วยซึ่งยืนรับอากาศยามเช้าด้านนอกระเบียง สายลมอ่อนๆ แรกอรุณพัดผมสยายให้แผ่ซ่านปลิวไหว แสงแดดยามเช้าระบายสีสันจรรโลงสายตาและจิตใจให้ผลิแย้มไปกับมัน
ทว่า...เขากลับมองเห็นความมืดมนที่ครอบคลุมตัวเธอโดยไม่อาจยื่นมือไปขจัดปัดป้องอะไรได้
"อ๋อ นอนแต่ในห้องเบื่อๆ ค่ะ เลยออกมาข้างนอก" เจียระไนตอบสั้นๆ ยิ้มรับไมตรี
"คุณเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นไหม? เย็นนี้คุณหมอให้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ถ้าคุณยังไม่โอเคก็พักต่อได้รับเพื่อความไม่ประมาท"
"ไม่ละค่ะ แค่เคล็ดขัดยอกนิดหน่อย แล้วก็เจ็บกล้ามเนื้อ ไม่ได้เป็นอะไรมาก อยู่มาสองวันแล้วก็เบื่อนะคะ เจ้าขาอยากกลับบ้านไปอยู่กับยายสักพัก"
ชายหนุ่มนิ่งงันไปนิดเมื่อเจียระไนหันมาแล้วได้เห็นร่องรอยของหยาดน้ำที่ยังปริ่มเกาะพราวบนแพขนตา เธอพยายามหลบหน้าทันที แต
