“ให้ธารช่วยไหมคะ”
คำที่ว่าไปหาอะไรง่ายๆ กินที่บริษัท สองแง่สองง่ามเกินไป ถ้าไม่ใช่แค่อาหารแต่เป็นเรื่องทางเพศด้วยล่ะ ธารธาราไม่เคยแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่เรื่องอะไร ที่หล่อนจะไม่หวงเขา ไม่อยากให้ไปหาเศษหาเลยทางอื่น เคยอ่านนิยายมาก็มาก ในละครก็มีผ่านตา กลัวจะมีใครสักคนในบริษัททอดกายยั่วยวน ถ้าเขาหลวมตัวติดใจคนอื่น พริกหวานของแม่กำพร้าพ่อกันพอดี
“มากที่สุด ได้ถึงไหน...”
เขากลืนน้ำลายรอ นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เด็กเลี้ยงเสนอตัว ปกติแล้วหล่อนขี้งก นอกเหนือจากวันที่ตกลงกันแค่เขาขอดูหล่อนตอนเปลือย ถูกโกรธข้ามวันข้ามคืน จูบเฉียดๆ แบบเด็กฝึกหัดก็ไม่ยอม เสนอเงินให้เพิ่ม หว่านล้อมสารพัดไม่ได้ผล หมดหนทางเจรจาจนภารนัยต้องเว้นระยะห่าง ไม่ขออีกเลย
“ตรงนี้ค่ะ”
กดนิ้วชี้ลงบนปาก ค้อนใส่ท่าทางระริกระรี้ของภารนัย
“ธารแค่อยากตอบแทนความน่ารักของคุณ ไม่รับก็ตามใจค่ะ”
“จะไม่รับได้ยังไงครับ อ
