รินรดากลับมาอยู่บ้านได้สักพัก ถึงได้ลืมเรื่องของจอมไตรไป ซึ่งบางครั้งเธอก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าเธอดีใจ โล่งอก หรือเสียใจกันแน่ที่การได้พบเขาในวันนั้น แล้วมันก็ผ่านพ้นไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธออดทอดถอนใจไม่ได้... เหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ ซ็อตไปตามเส้นเลือดในหัวใจก่อเป็นความเจ็บปวดแปลบปลาบแปลก ๆ
ใจหนึ่งก็คิดว่าดีเหมือนกัน...เพราะถ้าหากเขายังวนเวียนอยู่กับชีวิตเธอและลูก โดยที่เขาไม่ได้ต้องการลูก นั่นจะไม่เป็นผลดีสำหรับยัยหนูเลย ยัยหนู...ผู้ที่เป็นดั่งดวงใจของใครหลายคนที่นี่
แกจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด เมื่อรู้ว่าบิดาแท้ ๆ ไม่ต้องการ
เธอคิดไปในขณะที่สองมือก็เปียผมทั้งสองข้างของลูกสาวตัวน้อยที่กำลังเล่นตุ๊กตาบาร์บี้อยู่ในมือ
