[ ลูกพีช ]
ฉันพยายามมองหาทางออกที่พอจะออกไปได้แต่ดูแล้วไม่มีทางไหนจะให้ออกไปได้เลย
"ยัยเกลแกตื่นสิ ฉันกลัวนะแกจะมานอนแบบนี้ไม่ได้" ฉันเรียกยัยเกลเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่ก็ยังไม่มีการตอบรับจากมันเลย
ฉันมองออกไปยังช่องที่โซนได้กรีดผ้าเต็นท์เอาไว้น้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาจากความกลัวและความรู้สึกเจ็บที่ค่อยๆก่อตัวเพิ่มมากขึ้นจากข้อเท้าที่ขยับไม่ได้รวมทั้งส่วนขาที่โดนเหล็กทับอยู่ด้วย
"พีชยังไหวไหม" โซนที่ตะโกนผ่านเข้ามาสีหน้าที่แสดงออกถึงความกลัวและว้าวุ่นใจของเขามันยิ่งทำให้ฉันอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"ยังไหว" ฉันพยักหน้ารับเพราะเสียงที่เปร่งออกไปแทบจะเบาหวิว
"มาช่วยแล้วพีช รอฉันนะ" โซนส่งยิ้มมาให้ฉันได้สบายใจไม่นานนักก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านนอกพร้อมกับเสียงเหล็กที่กระทบกันฉันกอดยัยเกลเอาไว้แน่นแล้วเฝ้าขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้เราผ่านพ้นไปได้เร็วๆ ไม่นานก็มีใครบางคน
