ใจดีที่สุด

987 คำ
[ โซน​ ] @ คลับSP ร่างบางสมส่วนในชุดเดรสรัดรูปสีขาวความสั้นเลยขาอ่อนมาแค่คืบนั่นทำเอาผมต้องขดคิ้วหนาเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก แม้ว่าพีชจะดูดีมากแค่ไหนก็ตาม ผมเดินโอบไหล่พีชเข้าไปในคลับที่ผู้คนพลุกพล่าน​จนน่ารำคาญตา​ สายตาที่มองมาราวกับกำลังหิวโซของผู้ชายคนอื่นที่ทอดมองมายังคนตัวเล็กข้างกายทำให้ผมต้องตวัดสายตาเหี้ยมมองสบกลับไป จะว่าผมหวงก็ไม่เถียงเพราะผมไม่ชอบให้ใครต่อใครมาใช้สายตาแบบนั้นมองพีช​ ถึงคนตัวเล็กจะไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นเหยื่อชิ้นดีสำหรับไอ้พวกหมาหิวโซก็ตาม​ แต่ถ้ายังมีผมอยู่ต่อให้เอาเหยื่อที่ดูดีกว่านี้มาแลกก็ไม่เอา "ยัยเกลแกโอเคไหม" ทันทีที่ถึงโต๊ะผมก็ปล่อยแขนออกจากร่างบางทันที​ พีชรีบถามไถเพื่อนสนิทของเธอที่นั่งซึมอยู่ที่โต๊ะกระดกเหล้าเข้าปากราวกับน้ำเปล่า "ไม่โอเลยอ่ะแก" ผมเอนตัวพิงพนักโซฟาในขณะที่แขนกลับพาดวางไปบนพนักพิงของพีชคล้ายกับกำลังโอบไหล่คนตัวเล็กกลายๆ "ไม่ต้องไปคิดมากหรอก​ ถ้ามันไม่แคร์แกแล้วแกจะไปแคร์มันทำไมล่ะผู้ชายในคลับมีออกเยอะแยะตีหัวแล้วลากกลับบ้านแกไปเลยยังได้" ผมถึงกับหอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่กับความคิดของพีชที่เสนอให้เพื่อนของเธอ "แกพูดได้สิแกมีผู้ชายหล่อๆนั่งข้างๆขนาดนั้น​" เกลหันมามองผมแล้วยิ้มทักผมเช่นทุกที​ ผมเลยพนักหน้าทักทายกลับเป็นปกติ "แค่นั่งข้างๆเท่านั้นเอากันได้ที่ไหน" คนตัวเล็กตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจนัก​ แต่คำตอบนั้นของพีชเล่นเอาผมจุกไม่น้อย "ถ้าเป็นฉันไม่ปล่อยให้โซนหลุดมือแน่​ แกน่ะมีตาหามีแววไม่หล่อขนาดนี้ฉันออกเรือนหอบควายหนีตามไปแล้ว" "เมาแล้วย้อนอดีตชาติ​เหรอแก" พีชกรอกตาใส่เพื่อนเธอเอือมๆแล้วยื่นมือไปคว้าแก้มชงเหล้าเองเสร็จ​สรรพ "อย่าดื่มเยอะ" ผมเอ่ยเตือนคนตัวเล็ก​ ที่ตอนนี้หันมายิ้มอ่อนส่งสายตาออดอ้อนมาให้ผม "มาแล้วดื่มน้อยได้ที่ไหน​ ยังไงนายก็แบกฉันกลับอยู่ดีไม่ใช่เหรอโซน" "ก็ถึงบอกให้ดื่มน้อยลงไง" "ไม่เอาอ่ะ​ ดื่มเป็นเพื่อนยัยเกลแค่วันเดียวเองนะโซน" "....." ผมเงียบลงเมื่อพีชใช้ดวงหน้าสวยจิ้มลิ้ม​นั่นมองมา​ เสียงหวานที่เอ่ยขอร้องฟังกี่ทีก็อดที่จะรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ "โซน..." "รู้แล้ว" ดวงตากลมโตจับจ้องรอคำตอบตาใส​ พีชยื่นหน้าเข้ามาหารอฟังคำตอบใกล้ๆเพราะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม​ไปทั่วทุกทิศทำให้เธอต้องเอนตัวเข้ามาหา "เย่ นายใจดีที่สุด" ริมฝีปากอวบอิ่มฉีกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้คำตอบที่ถูกใจ ผมนั่งมองร่างบางที่คุยกับเกลไปเรื่อยๆในขณะที่มีบ้างบางครั้งที่ผมเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ​ แต่ต่อให้สายตาของผมจดจ่ออยู่ที่หน้าจอมือถือแค่ไหนที่หูของผมก็ยังคงฟังเรื่องเล่าที่คนตัวเล็กร่ายยาวออกมาอย่างออกรสออกชาติ "ไปสูบบุหรี่​หน่อยเดี๋ยวมา" ผมกระซิบบอกพีชที่เอียงหูมาฟังอย่างตั้งใจ "อื้อ​ รีบๆมานะ​" พีชพยักหน้ารับเบาๆผมเลยวางมือหนาลงบนกลุ่มผมนุ่มแล้วขยี้เบาๆให้เป็นคำตอบ ผมเดินมาพิงตัวกับราวกั้นระเบียงร้านที่เป็นจุดสูบบหรี่ของนักท่องราตรี​ กลุ่มควันบุหรี่ถูกพ่นออกไปจากริมฝีปากหนาให้ลอยฟุ้งไปในอากาศ​ ทว่าเมื่อกำลังจะดูดบุหรี่อีกครั้งกลับมีใครบางคนมาเดินเข้ามาเบียดชินท่อนแขนของผม ดวงตาเฉี่ยวคมตวัดมองคนมาใหม่อย่างไม่ชอบใจ​ แต่ดูเหมือนอีกคนกลับจงใจเข้าหาผมด้วยการส่งยิ้มตอบกลับมา "ออกไป" ผมเอ่ยบอกเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน​ ผมเบนสายตากลับมาแล้วอัดควันเข้าปอดก่อนจะพ่นมันออกมาจากริมฝีปากเหมือนเคยไม่ได้แยแสกับคนที่ยังยืนอยู่ข้างๆ "พี่โซนจำฟางไม่ได้เหรอคะ​ คืนนี้ฟางไม่มีรถกลับพี่โซนไปส่งฟางได้ไหมคะ" ผู้หญิงที่แต่งตัวไม่ต่างจากคนอื่นๆในคลับเอียงคอถามมองมาด้วยสายตาเชิญชวน ผมเป็นผู้ชายทำไมผมจะไม่รู้ว่าการที่ผู้หญิงมาเสนอตัวให้แบบนี้คืออะไร​ มาเองได้แต่ทำไมไม่มีปัญญากลับเองกันบ้างวะ "ทำไมต้องจำ" ผมตอบกลับทั้งๆที่ยังคงอัดควันเข้าปอดหนักๆ "พี่โซนก็.. อย่าแกล้งกันสิคะเอาเป็นว่าคืนนี้เรามาทำความรู้จักกันดีไหมคะ" มือบางที่กำลังลูบไปตามท่อนแขนหนาของผมอย่างถือวิสาสะ​ ทำให้ผมปาก้นบุหรี่ลงพื้นแล้วตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์​ พรึบ! "อย่ามาสำคัญตัวฉัน​ไม่จำเป็นต้องทำอะไรไร้สาระแบบนี้​ ถ้าคราวหลังยังอวดดีเข้าหาฉันอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ผมสะบัดแขนออกแล้วจ้องมองคนตรงหน้านัยน์ตาแข็งกร้าวบ่งบอกว่าเอาจริงถ้าขืนยังทำเป็นใจกล้าเข้าหาผมอีกครั้ง "พี่โซน" "....." "พี่โซนคะ​ ฟางแค่.." "หูหนวกเหรอวะถึงฟังภาษาคนไม่ออก" "....." "ตัดทิ้งไปเลยดีไหม​ ถ้าจะมีไว้แค่กั้นหัว"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม