Chapter 4
1079 คำ
ผึ้งน้อย....
ฉันมาถึงที่บ้านก็วิ่งไปกอดคุณแม่คนสวยของฉันทันที เพราะก่อนกลับมาเขาประกาศผลแล้วว่าฉันผ่านได้เข้าไปฝึกงานแถมยังได้บรรจุเข้าเป็นพนักงานประจำทันทีกลังจากที่เรียนจบ และที่สำคัญในระหว่างฝึกงาน ฉันได้เงินเดือนเท่ากับพนักงานประจำเลยด้วย 23,000บาท กริ๊ดดดดดด โชคดีกว่านี้มีอีกมั้ยยยย
"แม่จ๋าาาาาา"
ฉันมาถึงบ้านก็กระโดดหอมแก้มคุณแม่คนสวยทันที ท่านกำลังทำข้าวแกงเพื่อไปขายตอนเย็นๆอยู่
"ว่าไงลูกสาวแม่ เป็นยังบ้างเราทำได้มั้ย"
ฉันดีดดิ้นไปมาด้วยความดีใจก่อนจะกอดเอวคุณแม่แน่น
"ได้สิคะ แถมฝึกงานจบได้บรรจุเป็นพนักงานเลยด้วย แถมตอนฝึกงานหนูได้เงินเดือนด้วยจ๊ะแม่ 23,000บาทไม่รวมโอที ค่ามาทำงานวันหยุด น่าจะถึง30,000บาทต่อเดือน ถ้าเป็นแบบนี้แม่ไม่ต้องขายของแล้วนะจ๊ะ ต่อไปหนูจะหาเลี้ยงแม่เอง"
ฉันเอ่ยออกไปอย่างดีใจ แม่ฉันถึงกับน้ำตาคลอเบ้า ท่านรอคอยวันที่ฉันประสบความสำเร็จไม่ไหวแล้ว แม่ฉันเหนื่อยมามากตั้งแต่ฉันเด็กๆ ขายข้าวแกงเพื่อส่งเสียฉันเรียนมาตลอด และฉันก็ถือว่าเป็นลูกที่ดีคนหนึ่ง ตั้งใจเรียน ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหน ตื่นเช้าไปจ่ายตลาดกับแม่ ไปเรียนพอเลิกกลับมาก็ไปช่วยแม่ขายของต่อจนดึก ทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่จำความได้ อย่าถามเลยว่าแฟนเคยมีมั้ยนะ ฮ่าๆๆ แต่มีคนมาจีบเยอะนะ แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจเพราะทุกวันเอาแต่คิดว่าจะหาเงินอย่างเดียว
"แม่ดีใจกับหนูนะผึ้งน้อย ฮึก! หนูรู้มั้ยว่ากว่าจะมาถึงวันนี้เราสองคนลำบากมาขนาดไหน ถึงเวลาที่หนูจะสบายแล้วนะ ในเมื่อเขาให้โอกาส หนูจะต้องตั้งใจทำเพื่อบริษัทของเขาให้ดีที่สุด เข้าใจมั้ย"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะสวมกอดท่านแน่น เราสองคนลำบากกันมามากแล้ว ต่อจากนี้ไป ฉันจะไม่ยอมให้แม่ของฉันเหนื่อยอีกแล้ว
"งั้นวันนี้หนูไปขายของช่วยแม่นะจ๊ะ จะได้เสร็จไวๆ"
แม่ฉันหันหน้ามาจับมือฉันไว้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
"หนูพักผ่อนเถอะลูก เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แม่ว่าลูกควรจะพักเยอะๆนะ"
ฉันรีบส่ายหน้าทันทีก่อนจะเอากระเป๋าไปวางไว้แล้วมาช่วยแม่หั่นผัก
"ไม่เอาอ่ะ หนูเป็นห่วงแม่ผู้หญิงคนเดียวอันตราย ไปด้วยกันเนี้ยแหละจ๊ะ นะๆ"
ฉันเอ่ยเสียงอ้อน แม่ฉันถึงกับส่ายหน้ายิ้มๆถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ตามใจเถอะ!! แม่ไม่เคยห้ามอะไรเราได้นี่"
ฉันยิ้มออกทันทีก่อนจะจัดการช่วยแม่ทุกอย่างที่ช่วยได้ วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดเลยรู้มั้ย... ชีวิตของเราสองคนกำลังจะไปได้ดีแล้ว
@KS Jewelry Group
เฮียผา....
"เฮียผาจะถีบผมอีกนานมั้ย ตั้งแต่กลางวันแล้วนะยังไม่เลิกงอนผมอีกเหรอ"
"งอนเหี้ยไรมึงไอ้จาร์!! กูจะอ้วก รีบๆขับไปได้มั้ยกูหิวข้าว"
ผมกอดอกมองหน้ามันหลังจากที่เดินมาขึ้นรถแล้ว โมโหเรื่องเมื่อกลางวันอยู่เลย
"โธ่ .. ผมจะบอกอะไรให้นะ ถ้าเฮียมัวแต่หลบๆซ่อนๆอยู่เงี้ย ระวังจะโดนคนอื่นคาบไปกิน ผมดูจากสายตาไอ้นนท์เมื่อตอนกลางวัน เหมือนว่าจะหวงน้องสาวข้างบ้านอยู่พอสมควร"
ผมหน้าตึงนิดหน่อยก่อนจะขยับไปใกล้ไอ้จาร์
"มึงก็มองออกใช่ป่ะว่าไอ้นนท์มันชอบผึ้งน้อยอ่ะ"
"แหม่ ใครมองไม่ออกบ้าง แม้กระทั่งกับเฮียผาผมยังมองออกเลยว่าเฮียผาสนใจน้องผึ้งน้อย"
ผมยื่นมือไปตบหัวมันหนึ่งที สู่รู้มากไอ้ลูกน้องผมคนนี้
"โอ๊ยย! ผมเจ็บนะเฮีย"
"มึงอย่าวนมาเรื่องกูสิ ไหนมึงลองบอกกูสิว่ากูต้องทำยังไงบ้าง"
ผมเอ่ยถามมันด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เริ่มคิดได้มาบ้างละว่าควรจะรีบทำอะไรสักอย่าง เพราะดูๆไปแล้วเหมือนรายนั้นจะเสน่ห์ดีพอสมควรผมจะช้าไม่ได้ละ
"ก็จีบสิครับ จีบเหมือนที่เฮียจีบสาวๆคนอื่นๆอ่ะ"
ผมตบหัวมันอีกทีจนมันร้องลั่นในรถ
"โอ๊ยย ตบผมทำไม"
"มึงก็พูดไม่คิด ปกติกูจีบสาวยังไง"
"เออ .. จริงด้วยแหะ ปกติเฮียผาจะมองหน้ายิ้มมุมปาก สบตา จากนั้นชนแก้ว แล้วก็ลากขึ้นห้อง "
เพี๊ยะ!
"เจ็บค้าบบบบบบ"
"เออ ก็นั้นแหละ ผู้หญิงพวกนั้นมันจีบง่าย แปปๆวันเดียวก็ขึ้นเตียงแล้ว ละมึงดูหน้าผึ้งน้อยด้วย ไร้เดียงสาขนาดนั้น แฟนเคยมีรึเปล่าเหอะ มึงจะให้กูลากขึ้นเตียงหรือไง!"
ผมตะโกนใส่หน้ามันก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ ไร้สาระชิบหายพูดอะไรกับมันไปอ่ะ ไม่ได้สาระเลยให้ตายสิ
"ก็จีบแบบที่หนุ่มๆเขาจีบเด็กๆสิงั้นอ่ะ ไม่ใช่สิเฮียแก่กว่าน้องเขาหลายปีอ่ะ ต้องเรียกว่าตาแก่เตาะเด็ก ฮ่าๆๆๆ"
ผมอยากจะผลักมันลงจากรถแล้วกระทืบให้จมดินฉิบหาย คำพูดคำจาคือเล่นเอาผมเสียเซลฟ์หมด
"เดี๋ยวมึงจะตายคาตีนกูเนี้ย"
"ฮ่าๆๆ ก็จีบปกติไง แบบทำความรู้จักปกติค่อยๆเป็นค่อยๆไป พอสนิทขึ้นมาบ้างก็ชวนทานข้าว ดูหนัง ไปรับไปส่ง ทำความรู้จักกับครอบครัวของเธอ แบบเข้าทางแม่งี้อ่ะ"
ผมพยักหน้าเบาๆเหมือนจะเริ่มเห็นด้วยนิดหน่อย คงต้องทำแบบนั้นแล้วหละ ผมก็ไม่เคยจีบใครจริงจังซะด้วยสิ
"เออ จะลองดู เห้ยๆ มึงจอดรถในตลาดดิ"
ไอ้จารย์ขับรถเข้าไปจอดหน้าตลาด ผมมองเข้าไปด้านหน้าตลาดก็เจอแม่ลูกคู่หนึ่งกำลังขายข้าวแกงอยู่ ผมยิ้มมุมปากทันที
'หึ เด็กน้อยของเฮียขยันซะด้วย '
"กูจะทานข้าวที่ตลาดนี่แหละ มึงไปหาที่จอดแล้วตามลงมา"
- ผู้เขียน
