เฮียผา....
ผมนั่งอยู่ม้านั่งในถนนคนเดินในมือถือถุงปลาหมึกอยู่ ตอนนี้เด็กน้อยตรงหน้าผมกำลังกินปลาหมึกอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนผมกระพริบตาปริบๆมองเธอกินอย่างเดียว ไม่เผ็ดเลย ไม่เผ็ดเลยจริงจริ้งงงง ผมก็เชื่อเธอเนาะ
"อร่อยอยู่คนเดียวเลย "
ผมอมยิ้มก่อนจะยื่นมือไปเช็ดมุมปากที่เลอะน้ำจิ้มให้ผึ้งน้อย เธอยิ้มจนตาหยีก่อนจะกัดปลาหมึกเข้าปากอีกคำ
"อร่อยมากเลยค่ะ "
"ก็อร่อยแต่เมื่อกี้แอบเผ็ดไปหน่อย "
"ว้า เกิดเป็นเฮียผานี่โชคร้ายจังกินเผ็ดก็ไม่ได้ "
ผึ้งน้อยทำหน้าสงสารผมก่อนจะหยิบปลาหมึกจากถุงในมือผมไปกินอีกไม้หนึ่ง ผมมีหน้าที่ถือให้ครับส่วนคนกินนั่งอยู่ตรงหน้าผมเนี้ยแหละ
"วันหลังทำให้ทานหน่อยสิ อันนี้มันเผ็ดเกินไป คือถ้าเผ็ดไม่มากก็พอทานได้อยู่"
ผมเอ่ยออกไปยิ้มๆ คนตัวเล็กทำมือโอเคก่อนจะทานของเธอต่อ ผมวางถุงไว้ข้างๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปซื้อชามุกนมสดให้เด็กน้อยของผม
"เอาชามุกนมสด ผมขอหวานๆเลยครั
