เฮียผา...
"ผมกลับก่อนนะครับคุณแม่ ถ้าน้องตื่นบอกว่าให้ก็โทรศัพท์หาผมที ผมเป็นห่วง"
ผมยืนอยู่ด้านหน้าบ้านข้างหลังเป็นรถตู้ที่ครอบครัวของผมขึ้นมาพร้อมกับผม พ่อผมและผมกำลังยืนคุยกับคุณแม่จำปาอยู่ เขาดูหนักใจไม่น้อยเรื่อฝที่จะต้องไปพบกับสามีของเธอ ซึ่งก็คือพ่อของผึ้งน้อย
"คิดดีๆนะจำปา ไอ้ภพธรมันรักเธอมาก เวลาที่เหลืออยู่เธอควรจะมีความสุขซักที อย่างน้อยก็เห็นแก่หนูผึ้งน้อย แกคงอยากเจอพ่อแกซักครั้ง"
พ่อผมเอ่ยออกไปยิ้มๆ แม่จำปาไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งนั้น ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ก็นั้นแหละเราต้องเคารพการตัดสินใจของคนอื่นมันเป็นวิธีที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ผมไม่อยากมีปัญหากับทางแม่จำปาแล้วก็ผึ้งน้อย ถ้าเขาสองคนตัดสินใจไม่อยากจะพบอยากจะเจอ ผมก็เคารพการตัดสินใจของทั้งสองคน เวลายี่สิบกว่าปีมันก็นานพอที่จะทำให้ความรู้สึกของคนเราเปลี่ยนไปได้ แต่ผมดูแล้วท่านทั้งสองคนคงไม่เปลี่ยนไปแถมครั้งน
