“เฟย์...ผมต้องกลับแล้วนะ...ที่รักครับ”
เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นไม่ดังนักพร้อมกับซุกหน้าลงไปบนซอกคอขาวเพื่อดอมดมความหอมหวานที่เขาหลงใหล
“อ๊ะ!!”
เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อปากร้อนเล่นขบกัดพร้อมกับดูดดึงเข้าไปที่ซอกคอขาวจนมันแดงเอ่อเห็นได้ชัด
“นี่คุณ!!! หยุดทำรอยบนตัวฉันสักที เป็นบ้ารึยังไง มันเจ็บนะ”
จากที่หลับใหลอ่อนเพลียจากการร่วมรักอันแสนทรหด เฟรยาค่อยๆลืมตาตื่นขยับหนีปากร้อนของเขา เพราะแค่รอยที่มีอยู่ก็แทบหาผิวเนื้อของเธอไม่ได้อยู่แล้ว
“ผมก็แค่จะบอกว่าผมต้องไปทำงานแล้ว”
“อื้อ ก็ไปสิ”
“เดี๋ยวผมโทรหานะ”
มอเฟียสก้มลงหอมแก้มเนียนอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่กองอยู่ของตน ไม่นานเขาก็เดินออกจากห้องนอนของเธอไป ดูไม่ต่างจากเจ้าของบ้านเลยสักนิด
“คนบ้า ไม่กลัวคนเห็นบ้างรึไง”
เฟรยาพึมพำตามหลังคนที่พึ่งออกจากห้องของเธอไป ตอนนี้เธอเริ่มชัดเจนในความรู้สึกของตัวเองแล้ว
“เอ๋...เอ่อ
