“ขออภัยเจ้าด้วยจินเซียง เจ้าก็คงเห็นแล้วว่าเวลานี้อารมณ์ของเปิ่นหวางมักจะผันแปรอยู่เสมอ” สือหมิงเว่ยกดข่มกำแพงความหวาดระแวงที่ตนตั้งเอาไว้สูงให้ลดลง พร้อมกับส่งสายตาไล่ขันทีให้กลับไปประจำที่เดิม
เขากำพัดเล่มเก่าของตนไว้ในอกเสื้อแน่น ก่อนจะค่อยๆ คลายฝ่ามือยื่นออกมารับพัดเล่มใหม่จากมือหญิงสาวเอาไว้แทน
“สวยงามมาก ถูกใจเปิ่นหวางยิ่งนัก" สือหมิงเว่ยอดยิ้มออกมาไม่ได้ เดิมทีคิดว่านางจะวาดรูปสัตว์แปลกๆ น่ารักออกมาให้เขาเพิ่มเติม แต่กลับกลายเป็นว่าหยูจินเซียงวาดรูปทุ่งดอกทิวลิปสีม่วงสดใสสบายตาให้ตนแทน
หยูจินเซียงอดระบายลมหายใจออกมาไม่ได้ หยาดน้ำตาใสเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตาสองข้างส่งให้ดวงตากลมโตของนางเผยประกายน่าสงสารจับใจจนเว่ยอ๋องใจสั่น
“เปิ่นหวางขอโทษแล้วอย่างไร” ชายหนุ่มใช้นิ้วปาดน้ำตาไปที่ดวงหน้างามอย่างอดใจไม่ไหว จากนั้นยังเผลอลูบแก้มนวลนุ่มลื่นของหญิงสาวต่ออย่างเบามือ
หยูจินเซียงกระถดกายถอยห
