“ได้ เช่นนั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าอี้เหลียนก็แล้วกัน ดูขนมพวกนี้สิน่ากินจริงๆ แต่มีมากมายถึงเพียงนี้ข้าจะกินเข้าไปหมดได้อย่างไรกัน เจ้าก็กินกับข้าเสียที่นี่เลย” หยูจินเซียงเกลี้ยกล่อม แม้จะมั่นใจว่าหูอี้เหลียนคงไม่กล้าลงมือสังหารนางภายในจวนเว่ยอ๋องและไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องสังหารตน แต่หญิงสาวก็ยังคงหวาดระแวง
“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ข้าอยู่เงียบๆ คนเดียวภายในเรือนมานานจนเริ่มรู้สึกเหงา มีเพื่อนกินอาหารด้วยกันคงจะเจริญอาหารได้มากกว่า”
เพื่อนกินอาหารอะไร! ทุกวันนางกับหูอี้เหลียนก็ร่วมโต๊ะเดียวกันเป็นประจำอยู่แล้ว มีแต่เจ้านั่นล่ะที่ไม่ยอมเปิดปากพูดคุยกับผู้ใด เวลานี้จะมากล่าวอ้างง่ายๆ น่าสงสัยยิ่งนัก! หยูจินเซียงคิดในใจ
หูอี้เหลียนเริ่มกินขนมดอกกุ้ยฮวาก่อนเป็นคนแรก ส่วนสาวใช้สองคนที่เคยช่วยกันแขวนคอหยูจินเซียงก็หยิบขนมออกมาแบ่งให้กับซินอี้และซินยี่เช่นกัน
แรกเริ่มหยูจินเซียงก็ทำเพียงแค่จิบ
