หูอี้เหลียนยกน้ำชาขึ้นมาจิบช้าๆ ด้วยท่วงท่าสง่างาม ซ้ำหยูจินเซียงยังรู้สึกว่ามุมปากของอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจออกมาอีกด้วย
“แค่สาวใช้สองคน ให้พวกนางไปจัดการเถิด ไม่ต้องถึงมือพวกท่านหรอก” หูอี้เหลียนพยักหน้าครั้งหนึ่ง สตรีสองคนที่ยืนอยู่ข้างนางก็ก้าวออกจากเรือนตามคำสั่งทันที
ทุกสายตาหันกลับมาจ้องที่หยูซินเจียงตามเดิมหลังจากสาวใช้ของหูอี้เหลียนออกไปจากเรือน
“กึก!!” มีเสียงแปลกๆ ดังมาจากด้านบนหลังคา ทำให้คนในเรือนทุกคนเงยหน้าขึ้นไปมอง
“ยังมีคนอื่นอีกด้วย นางไม่ได้มาคนเดียว!!” ไหวอี้ตี่สบถเสียงดัง สะบัดหน้ามามองหญิงสาวด้วยแววตาแข็งกร้าวจนหยูซินเจียงรู้สึกเหน็บหนาวไปทั่วทั้งร่าง ใบหน้าที่เคยสุภาพนอบน้อมและขึ้อายของไหวอี้ตี้ยามนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
“อี้เหลียนดูนางไว้ก่อน” เวยหวังหย่งกล่าวจบ บุรุษสี่คนในเรือนก็ออกไปค้นหาตัวคนที่แฝงกายอยู่ภายนอกทันที
“ผู้ใดส่งเจ้ามา”
หูอี้เหลียนผล
