ร่างกายของไป่จิ๋วค่อยๆฟื้นฟูขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อยจนกระทั่งเริ่มแข็งแรงขึ้นพละกำลังกลับมาเหมือนแต่ก่อนร่างกายเริ่มขยับเขยื้อนได้ บริวารที่คอยดูแลยิ้มออกมาด้วยความ ดีใจที่ผู้เป็นนาย กลับมาดีเหมือนเดิม
“เยว่ซิงเจ้าอยู่ไหนข้าหิว?”
“ตื่นขึ้นมาก็ร้องเรียกหาสตรีท่านไป่จิ๋วผู้คลั่งรักครั่งสวาท”
“ข้าอยู่ที่ใด?”
“ใต้พิภพท่านบาดเจ็บสาหัส...จำได้หรือไม่?”
“จำได้สิและข้าต้องชำระแค้นให้จงได้”
“ท่านมหาเทพห้ามมิให้ท่านไปมีเรื่องกับปีศาจจิ้งจอกดำเจี้ยกั่วอีก”
“ข้าหลับไปนานเท่าใด?”
“3 เดือนขอรับ”
“ถ้าเยี่ยงนั้นเยว่ซิงของข้าคงถูกเจ้านั่นปู้ยี่ปู้ยำไปแล้วนางชั่งน่าสงสารนัก”
ไป่จิ๋วชันกายลุกขึ้นรีบตาลีตาลานไปหาเยว่ซิงโดยทันที
“ท่าน…มิต้องรีบร้อนนางมิได้เสียทีให้กับเจ้าปีศาจนั่นหรอกแม่นางเยว่ซิงได้เครื่องรางที่ท่านมหาเทพคล้องคอไว้คอยปกป้องเหล่าปีศาจร้ายไม่มีใครได้เข้าใกล้นางอีก”
“โชคดีจริงที่ท่าน
