กลิ่นพรหมจรรย์
1476 คำ
เยว่ซิงหลบสายตาเจ้าเล่ห์จาบจ้วงของไป่จิ๋วดวงตาเรียวยาวของเขาที่จับจ้องมาที่ใบหน้าของเยว่ซิงนั่นทำให้หญิงสาวเริ่มมีความหวาดหวั่นไม่อยากจะนึกถึงคืนนี้เลยเช่นเดียวกันกับเยว่เผิง ผู้เป็นมารดาไม่มีแม่คนไหนอยากให้บุตรสาวมีสัมพันธ์กับบุรุษเพศก่อนวัยอันควรแต่เธอก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งชะตาอันเลวร้ายของเยว่ซิงได้ หัวใจของผู้เป็นแม่ระส่ำรสายอยู่ไม่เป็นสุขนางได้แต่หวังว่าเยว่ซิงจะปลอดภัยหลังจากที่ได้ผ่านช่วงคืนวันนี้ไปได้มนุษย์กับปีศาจอยู่ร่วมกันไม่ได้เธอเข้าใจสิ่งนี้ดีหญิงสาวที่หลงรักปีศาจและเธอได้เสียชีวิตลงหลังจากที่ได้พลาดพลั้งมีความสัมพันธ์กับปีศาจตามที่เธอได้รู้มาจากเรื่องเล่าของปู่ย่าตายายที่เล่าสืบต่อกันมา รถสปอร์ตหรูสีขาวขับเข้ามาจอดในบ้านพร้อมกับไป่จิ๋วที่สวมชุดสีขาวผมที่ยาวสยายของเขานั้นก็มีสีขาวด้วยเช่นกันเยว่ซิงเปิดประตูข้างคนขับออกมาเยว่เผิงยิ้มแห้งๆในขณะที่ออกไปรับบุตรสาวและเขาคนนั้น
“ขอเวลาอีกสักหน่อยได้ไหมคะท่าน”
“ข้าไม่มีเวลาเหลือให้พวกเจ้าแล้วคืนนี้อย่างไรเสียข้าก็ต้องได้ตัวนาง ห้ามตุกติกคิดขัดขืนข้าด้วย”
“ค่ะท่านไม่ตุกติกค่ะ”
“ข้าจะตอบแทนให้กับพวกเจ้าหลังจากที่…”
“คุณคิดว่าพวกเรายินดีกับสิ่งที่คุณเสนอมาอย่างนั้นหรือหนูไม่ใช่โสเภณีนะ”
“ข้าก็ไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้นข้าจะให้ทองเพื่อเป็นของตอบแทนกับมารดาของเจ้าหากว่าเจ้าเป็นลูกที่ดีคงสังเกตุเห็นแล้วว่ามารดาของเจ้าลำบากมากแค่ไหนที่เลี้ยงเจ้าเพียงคนเดียวจนเติบใหญ่ขึ้นมาได้ขนาดนี้”
ไป่จิ๋วรู้และเห็นทุกการเคลื่อนไหวตลอด 10 ปีที่ผ่านมาของสองแม่ลูกคู่นี้ ไป่จิ๋วเฝ้ารอให้ถึงเวลาค่ำมืดอย่างใจจดใจจ่อดั่งคนที่หิวโหยในรสชาติของอาหาร
“ท่านรับประทานอะไรได้บ้างคะ?”
“ข้าไม่เคยกินอาหารของมนุษย์”
“ถ้าอย่างนั้นลองกินอาหารเม็ดดูไหมคะหนูจะไปหามาให้”
“?”
“ปากเสียอย่าลบหลู่ท่าน”
“เจ้าทั้งสองเชิญดื่มดำกับอาหารค่ำของพวกเจ้าเถอะข้าจะรอจนกว่าจะเสร็จแล้วก็พาข้าไปยังห้องของเจ้าเยว่ซิง”
กลิ่นเนื้อย่างและเนื้อตุ๋นอยู่บนโต๊ะช่างหอมหวลเสียจนจมูกของเขาเริ่มมีปฏิกิริยากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่อมน้ำลายเริ่มทำงานจนเขาต้องกลืนมันลงไปอึกใหญ่
“ทานด้วยกันเถอะค่ะลองดูสักหน่อยนะคะ”
“อืม…ก็ได้ถ้าจะลองดู”
เพียงแค่ปลายลิ้นได้รับรถกับอาหารความรู้สึกแปลกใหม่ก็เกิดขึ้นกับเขา
“อืม…อาหารของมนุษย์นี่ช่างเลิศรสยิ่งนัก”
ไป่จิ๋วคิดไปในขณะที่ใช้ตะเกียบคีบชิ้นเนื้อเข้าปากชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนหมดจานเหลือชิ้นสุดท้ายและบังเอิญพอดีกับเยว่ซิงก็คีบเข้าพอดีการแย่งชิงเนื้อได้เกิดขึ้น
“ชิ้นสุดท้ายนี้ของข้า”
“นี่มันไม่ใช่อาหารของปีศาจมันเป็นอาหารของมนุษย์”
“เจ้าไม่มีวันชนะข้าได้”
ไป่จิ๋วแย่งเนื้อมาได้และคีบมันเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมเรื่องสำคัญของตัวเองไปเสียสิ้น
“ห้องของเจ้าอยู่ที่ใดข้าจะเข้าไปรอ”
เยว่ซิงหน้าถอดสีลงถนัดตาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้วเธอพาเขาเข้าห้องของเธอไปในที่สุด
“อ๊ากกก…นี่ๆๆห้องคนหรือกองขยะ”
ภายในห้องที่รก รุงรัง ทั้งเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักทิ้งละเกะระกะไปทั่ว ขยะในห้องก็เต็มถังจนล้นไป่จิ๋วบีบจมูกทอยกรูดดออกมาอย่างนึกรังเกียจ
“คุณคงอยู่ไม่ได้สินะคะถ้าอย่างนั้นคืนนี้คุณคงต้องกลับรังของคุณได้แล้วสินะคะ หนูเป็นผู้หญิงที่สกปรกมากไปหาผู้หญิงที่ดีกว่าหนูเสียเถิด”
“ไม่...ยังไม่ทันไรคิดจะตุกติกได้เลยข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าข้าทำอะไรได้บ้าง”
ไป่จิ๋วนั่งลงที่เตียงนอนซึ่งเป็นที่เดียวที่เขารู้สึกว่ามันสะอาดที่สุดในห้องนั้นแล้วเขาใช้เพียงปลายนิ้วชี้ไปกับสิ่งของต่างๆที่รกรุงรังพลันสิ่งของที่เขาชี้ไปก็แปลเปลี่ยนเป็นระบบระเบียบสะอาดและมีกลิ่นหอมขยะที่ล้นออกมาก็หายวับไปกับตากลิ่นไม่พึงประสงค์ภายในห้องก็หายไปด้วยมีกลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้เข้ามาแทน
“เรียบร้อยอย่ายื้อเวลาเล่นตัวให้มากนักข้าชักจะทนไม่ไหวกับเจ้าแล้วนะ”
“คุณคงไม่ชอบผู้หญิงที่ตัวเหม็นใช่ไหมคะหนูไม่ชอบอาบน้ำรับได้หรือเปล่ากินเต่าที่สะสมไว้นานหลายวันหอมชื่นใจ”
ไป่จิ๋วแสดงสีหน้ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดแต่เขาไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่เขาถอดเสื้อผ้าของเยว่ซิงโดยที่ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวเธอเลยเพียงแค่ใช้ปลายนิ้วชี้ไปที่เสื้อเสื้อก็หลุดออกมากองอยู่ที่พื้นเขาชี้ไปที่กระโปรงนักศึกษามันก็หลุดออกมากองที่เดียวกันกับเสื้อของเธอ ดวงตาเปล่งประกายสีแดงวิบ ๆเมื่อเห็นเรือนร่างอรชรของหญิงสาวที่เปลือย เหลือแต่ชุดชั้นในสีเนื้อทั้งบนและล่างไป่จิ๋วกลืนน้ำลายลงคอด้วยท่าทางที่หิวโหยจนเยว่ซิงรู้สึกหวาดกลัวกับกิริยาเช่นนั้นของเขาเสียงน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลดังซ่าๆ
“จะให้ข้าชำระกายให้หรือเจ้าจะเข้าไปทำเอง”
“คนบ้าผีทะเลไอ้คนลามก…ไอ้ปีศาจลามก”
เยว่ซิงเอามือปิดส่วนล่างและส่วนบนก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไปในขณะที่อาบน้ำหัวใจของหญิงสาวก็เต้นแรงด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นและหวาดกลัว ผู้ที่รอคอยอยู่ด้านนอกก็รู้สึกกระสับกระส่ายเขานอนรอนั่งรอเปลี่ยนท่าทางไปหลายสิบท่าก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะออกมาสักที
“ก๊อกๆๆเจ้าจะชำระกายอีกนานเพียงใดข้าไม่อยากรอแล้วนะข้าหิว”
“แต่คุณเพิ่งกินเนื้อไปไม่ใช่เหรอ?”
“จะออกมาดีๆหรือจะให้ข้าเปิดประตูเข้าไป?”
“คุณเปิดเข้ามาไม่ได้หรอก”
สิ้นคำพูดของเยว่ซิงประตูก็เปิดออกโดยทันทีไม่มีสิ่งใดที่เขาต้องการแล้วทำไม่ได้ไป่จิ๋วพุ่งตรงเข้าไปยังร่างกายที่เปลือยเปล่าของเยว่ซิงอย่างรีบร้อนเขาปลดเรื่องอาภรณ์ที่ห่อหุ้มอยู่บนร่างกายของเขาให้เห็นกล้ามเนื้อแน่นเป็นก้อนเป็นรอนผิวกายขาวละเอียดของเขาหากสตรีนางใดได้พบเห็นต่างต้องหลงไหลด้วยกันทั้งนั้นแต่ไม่ใช่กับเยว่ซิง
“กรี๊ดไอ้ปีศาจลามก…อุ๊บ”
เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นตัวตนที่แข็งชันทั้งยาวและใหญ่ของเขา…ริมฝีปากถูกปิดด้วยริมฝีปากเรียวหยักสวยของเขาตากลมโตของเยว่ซิงเหลือกกว้างร่างกายนิ่งงันเหมือนต้องมนต์สะกดสัมผัสที่ลึกล้ำจากเรียวลิ้นที่แทรกเข้ามาในโพรงปากนุ่มหอมหวานมือใหญ่ข้างซ้ายตรึงท้ายทอยของหญิงสาวไว้ไม่ให้ขยับขัดขืนส่วนอีกมือก็รั้งเอวบางเข้ากระชับกับร่างกายแนบแน่นเนินสาวสัมผัสกับแท่งงความเป็นชายของเขาที่ร้อนรุ่ม เยว่ซิงพยายามถดถอยหนีเขารู้สึกหงุดหงิดในขณะที่อารมณ์กำหนัดกำลังพวยพุ่งแต่หญิงสาวกลับพยายามขัดขืน
“อืม…ถ้าเจ้ายังตั้งแง่เล่นตัวอยู่อีกถ้าจะสังหารมารดาของเจ้าเสียบัดนี้”
เยว่ซิงไม่กล้าขัดขืนเขาอีกแล้วเพราะรู้ว่าปีศาจจิ้งจอกตัวนี้ทำอะไรได้ทุกอย่างรวมถึงการสังหารเธอกับมารดาโดยใช้เพียงแค่ปลายนิ้วเท่านั้น ร่างของเยว่ซิงลอยขึ้นจากพื้นเขาทำราวกับว่าเธอนั้นเบาแสนเบาไป่จิ๋วอุ้มเยว่ซิงไปที่เตียงแล้ววางร่างน้อยลงบนเตียงนุ่มก้มมองดูเรือนร่างที่ขาวผ่องเมื่อริมฝีปากบางสีชมพูถูกเบนเข้ามาประกบเข้ากับเรียวปากของเขาอย่างแผ่วเบาทำให้เยว่ซิงหัวใจเต้นแรงไป่จิ๋วสูดหายใจรากยาวในขณะที่อารมณ์พวยพุ่งรถสวาทแพร่กระจายไปทั่วท้องเขาครางออกมาในลำคอด้วยเสียงที่แหบพร่าว่า
“อืม…กลิ่นกายสาวพรหมจรรย์ช่างหอมเหลือเกิน”
- ผู้เขียน
