มิรินทร์เดินพรวดๆ เข้าไปในร้านขายยาหน้าปากซอย เธอมองเภสัชกรประจำร้าน พร้อมทั้งแจ้งความประสงค์ ยอมอายหน้าชา แต่ดีกว่าให้อุบัติเหตุชีวิตเกิดขึ้นกับตัวเอง เธอยอมเสียตัว แต่จะไม่ยอมให้เขามีโอกาสได้ซ้ำเติม...จากนี้ต่อไป ผู้ชายคนนั้นกับเธอ จะไม่มีวันได้กลับมาเจอกันอีก...เขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการแล้ว คงไม่มาวอแวกับเธอ ขอพักรบสักหน่อย รอให้ร่างกายแข็งแรงพร้อม เธอจะกลับมาเป็นคนเดิม
“ริน...ทำไมวันนี้เลิกเร็วจัง” มิรินทร์สะดุ้งเฮือก เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มแหยๆ ให้กับมินตรา แล้วจึงรีบแก้ตัวเสียงใส ไม่อยากให้แม่ได้มารับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“ริน...ลาออกแล้วแม่ เลยเดินโต๋เต๋ไปเรื่อย สบายใจถึงได้กลับบ้านมานี่ล่ะจ้ะ”
มินตราชะงัก เธอเตรียมจะอ้าปากถามพอดีกับที่มิรินทร์ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“รินเชื่อแม่แต่ทีแรกก็ดีหรอก จะได้ไม่เสียงานเสียการ...ช่างมันเถอะนะแม่ ถือว่าเป็นประสบการณ์ ต่อไปรินจะหนีห่างจากสห
