ตอนที่3
1111 คำ
=br=
ณ บ้านไม้2ชั้นในชุมชนแออัด
"เด็กที่ไหนน่ะพี่"พินถามสามีเมื่อเห็นเขาอุ้มเด็กหญิงน่ารักวัยขวบเศษกลับมาด้วย
"หลานข้าเอง"สรตอบพรางวางเจ้าขาในมือพิน
"อู้ย น่าตามันน่าเกลียดน่าชังดีจริงๆ ดูมันสิพี่ ไม่งอแงเลยสักนิด"พินอุ้มพรางชื่นชมเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
"นังอรมันจะมาเอาเมื่อไหร่ล่ะพี่"พินถามถึงน้องสาวต่างวัยของสร
"หึ มันไม่มาเอาหรอก" สรนึกสมเพศน้องสาว
"อ่าว ทำไมล่ะพี่"พินถามฉงน สรไม่ใช่คนใจบุญพอจะรับอุปการะใครได้ เรียกได้ว่าไม่เอาใครจะเหมาะกว่า
"ก็มันตายนะสิ"สรตอบพรางนึกใจหาย
"ห๊าาา "พินร้องด้วยความตกใจ
"มันท้องไม่มีพ่อเลยผูกคอตาย รำบากกูต้องไปรับลูกมันมาเลี้ยงอีกหื๊ยย"สรลุกเดินไปหาน้ำท่ากินในห้องครัว ปล่อยให้พินยืนช็อคอุ้มเจ้าขาอยู่หน้าบ้าน
"เกิดมาอาภัพจริงนะนังหนู"พินพูดกับเด็กน้อยที่มองสบตาเธอด้วยดวงตากลมโต
=br=
=br=
ภายในบ้านไม้เก่าๆเจ้าขาค่อยๆเติบโตท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมภายนอก พินเลี้ยงดูเจ้าขาราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย ในขณะที่สรหาเงินด้วยการต้มตุ๋นและเล่นการพนัน
"พี่!! เราย้ายบ้านกันเถอะ"พินบอกอย่างเดือดดาน
"จะย้ายทำไมวะ"สรถาม
"เนี่ยพี่ดูสิ"พินอุ้มเจ้าขามาหาสร
"เอี้ย" คำพูดแรกของเจ้าขาวัยหัดพูด
"มึงนี่เลี้ยงมันแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นพวกโง่เชื่อคนง่ายหรอกสักวันจะโดนหลอกไปขาย..."ขายหรอ เออว่ะ โตขึ้นมันต้องสวยมากแน่ๆ สรมองพินิจหลานสาว
"มาหาลุงสิ"สรเรียก เด็กน้อยเดินเข้ามาให้อุ้ม
หึ ลุงไม่ขายเองหรอก แค่จะหาคนรวยๆให้เองสบายไปทั้งชาติ ลุงจะได้สบายไปด้วย สรนึกภาพตัวเองสนุกอยู่แต่ในบ่อน ไม่ต้องรำบากหลอกเอาเงินคนโน้นคนนี้ให้เหนื่อย
"เอ้า ย้ายก็ย้าย มึงไปหาที่อยู่ใหม่มาแล้วกัน"สรพูดพรางหยอกหลานเบาๆ
=br=
เจ้าขาในวัยประถมต้นนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างดูเด็กวัยเดียวกันปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านไป
"ป้าจ๋า เจ้าขาอยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ"เธอพูดเสียงเศร้าพรางกอดตุ๊กตาตัวโปรด
"เดี๋ยวก็ได้แผลอีกหรอก มีแต่พวกเด็กเกเรทั้งนั้น"ป้าพินบอกพรางถักเปียให้เธอ
"เจ้าขาเหงาค่ะ"เธอบอกป้า
พินถอนใจ
=br=
"ยัยหนู ดูสิป้าพินมีอะไรมาฝาก"พินชูหนังสือนิทานเด็กดีในมือ เจ้าขายิ้มหน้าบานวิ่งมาหาป้า
หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าถูกวางเพิ่มในชั้นหนังสือเล็กๆจนล้นมากองข้างล่าง
"หายเหงาแล้วใช่มั้ยลูก"ป้าพินถาม
"ค่ะ" เจ้าขายิ้มตอบทั้งที่จริงก็ยังยากไปเล่นข้างนอกอยู่ ชีวิตเธออยู่แต่ในบ้านกับโรงเรียนคุณหนูหญิงล้วน
"วันนี้ป้าจะไปบ้านยายแมว อยู่คนเดียวได้นะลูก"พินจะแวะไปเล่นไพ่สักหน่อยหลังจากห่างวงการมานาน
"ค่ะ"เจ้าขายิ้มรับ
"เด็กดีของป้า"ป้าพินหอมแก้มเจ้าขาฟอดใหญ่ก่อนออกจากบ้านไป
ผ่านไปไม่นานเจ้าขาก็อ่านหนังสือเล่มล่าสุดที่ซื้อมาจนจบ เบื่อจัง!! เธอนอนเล่นบนเตียงนุ่มในห้องนอนสีชมพูหวาน 'ไปซื้อขนมที่ร้านสะดวกซื้อดีกว่า'ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัวมิดชิดอย่างที่ป้าเคยสอนไว้
=br=
เจ้าขาเดินกินไอติมและถือถุงใส่ขนมอีก2-3ห่อในมือ เธอหยุด กึก!! เมื่อมองเห็นหมาเจ้าถิ่น4ตัวกลางซอย 'เมื่อกี้ไม่มีนี่นา' พวกมันมองมาที่เธอ 'ไม่นะ' เมื่อตัวหนึ่งเดินมาอีกตัวที่เหลือก็เดินตาม เจ้าขาค่อยๆก้าวถอยหลังแต่หมา2ตัววิ่งไปขวางทางไว้ซะก่อน
ฮือออออออ
โฮ่ง!!!
เธอโยนขนมในมือให้มัน
แฮ่!!!!มันแยกเขี้ยวใส่
เธอหลับตาปี๋
เอ๋งๆๆๆ เสียงหมาร้องเจ็บ
เจ้าขาลืมตามองสถานะการตรงหน้า เด็กหนุ่มตัวสูงใส่หมวกกันน็อคไล่เตะหมาอย่างไม่กลัวเกรง หมาจ่าฝูงตัวใหญ่สุดลอบเดินมาทางด้านหลัง เจ้าขามองอย่างตระหนก
"ระวัง!!"เธอร้องบอก
งาบ!!!
มันกระโดดกัดเข้าที่แขนเขาแล้วสบัดเพื่อเพิ่มความรุนแรง เด็กหนุ่มเตะสวนเข้าที่ท้องมันอย่างจังจนมันยอมปล่อยคมเขี้ยวจากแขนเขา แล้วพากันวิ่งหางจุกตูดกลับไปทางเดิม
เลือดไหลหยดแหมะจากแขนข้างเดิม แต่เขาดูเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร
เด็กหนุ่มขายาวก้าวขึ้นบิ๊กไบท์สีดำที่จอดอยู่ไม่ไกล
"พี่คะ ที่แขน!!"เจ้าขาวิ่งไปบอกเขาเผื่อเจ้าตัวยังไม่รู้ตัว
เขายั้งมือบอกไม่เป็นไร ครั้นจะออกตัวก็พลันนึกขึ้นมาได้
"ขึ้นมาสิจะไปส่ง"เสียงทุ่มลอดผ่านหมวกกันน็อคใบหนา
=br=
=br=
เจ้าขากลับมาถึงบ้านด้วยหัวใจเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก 'พี่ชายขายาว' จะได้เจอกันอีกมั้ยนะ เธอนึกเสียดาย
เด็กสาวกลัวพี่ชายขายาวจะเลือนจากความทรงจำ เธอจึงนำกระดาษแผ่นหนาขึ้นมาวาดอย่างตั้งใจพร้อมใส่กรอบเก็บไว้บนหัวเตียง
=br=
=br=
=br=
เจ้าขาดวงหน้าเศร้า
"ค่ะ "เธอตอบสั้นๆหลังจากเห็นสภาพบอกช้ำของลุงสร
"ขอบใจมากนะลูก ไม่งั้นพวกมันเอาลุงตายแน่"สรดีใจที่เห็นทางออก เงินสิบกว่าล้านที่เขาติดหนี้ในบ่อนใหญ่ ถึงจะเสียดายหลานสาวที่คิดว่าจะเก็บไว้เป็นบ่อเงินบ่อทองแต่ตอนนี้ต้องเอาชีวิตให้รอดซะก่อน
พินนั่งร้องไห้ข้างๆเธอ คนหนึ่งก็ผัวคนหนึ่งก็รักเหมือนลูกในไส้
"คืนนี้ให้ป้าพินนอนด้วยนะลูก"พินจับมือหลานสาว
"ค่ะ"เจ้าขาส่งยิ้มหวานให้อย่างเคย
"คนดีของป้า"พินกอดเจ้าขาพรางร้องไห้ ในคืนนั้นเธอสอนเกี่ยวกับโลกภายนอกที่เจ้าขาไม่เคยรู้ ถึงจะถูกเลี้ยงในกรงแต่อันที่จริงเจ้าขาก็โตพอจะเข้าใจได้เองแล้วในหลายเรื่อง
=br=
"ไหนเด็กมึง"เสียงทุ่มจากคนตัวสูงทำให้เจ้าขาคิดถึงพี่ชายขายาวขึ้นมาแว็บหนึ่ง
'ขอโทษนะคะพี่ชายขายาว คนใจร้ายอย่างนั้นไม่เหมือนพี่ชายสักนิด..'
=br=
- ผู้เขียน
