ตอนที่ 4
774 คำ
@หลายวันต่อมา
(พั้นช์ : วันนี้พี่น่านว่างหรือเปล่าคะ)
(พั้นช์ : <3)
(พั้นช์ : ว่างแล้วตอบกลับหน่อนน้า)
(พั้นช์ : รอค่ะ)
(น่านน้ำ : มีอะไร)
(พั้นช์ : งานเยอะเหรอคะ พั้นช์ส่งข้อความไปตั้งนานกว่าพี่น่านจะตอบ)
(น่านน้ำ : บอกธุระมาเลย ?)
(พั้นช์ : เฉยชาจังเลยนะคะ)
(น่านน้ำ : จะคุยแค่นี้?)
(พั้นช์ : พอดีว่าพั้นช์เลิกคลาสเร็วกว่าปกติ วันนี้เราไปดูหนังกันไหม)
(น่านน้ำ : ไม่ว่าง)
(พั้นช์ : งั้นว่างช่วงไหน กี่โมงคะ)
(น่านน้ำ : ไม่ว่างเลย)
(พั้นช์ : ไม่ว่างจริงๆ หรือไม่อยากเจอพั้นช์กันแน่คะ)
(พั้นช์ : เรากำลังอยู่ในช่วงศึกษาดูใจกันนะ เผื่อพี่น่านลืม)
(น่านน้ำ : เคยบอกไปแล้วว่าไม่ค่อยมีเวลา)
(พั้นช์ : แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เจอกันคะ)
(น่านน้ำ : ว่างตอนไหนจะติดต่อกลับไปเอง)
“…เห้อ” พันธิกามองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์พลางถอนลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อไหร่กันนะความพยายามถึงจะมีความหมาย แค่ลองคุยๆ กันไปก่อนนี่มันยากตรงไหน หรือเธอไม่สวย ไม่มีเสน่ห์เลยจนเขาไม่สนใจ
“เป็นอะไรอีกล่ะ ถอนหายใจซะยาวเลย”
“แกว่าฉันสวยไหม?”
“ถามอะไรแบบนี้อ่ะ มีคนบอกว่าแกไม่สวย?” มินนี่ถามกลับ ตากลมกลอกกลิ้งมองคนที่อยู่ๆ ก็เหมือนไม่มีความมั่นใจไปซะดื้อๆ
“แกจำเรื่องที่เล่าให้ฟังได้ไหม”
“แต่ละวันแกกับฉันคุยกันแค่เรื่องเดียวซะที่ไหน อยากให้เข้าใจก็อธิบายค่ะ อธิบายมายาวๆ”
“หมายถึงเรื่องที่ฉันจะหมั้น”
“เรื่องที่แกจะหมั้น หมั้นกับลูกชายของเพื่อนสนิทคุณแม่อ่ะนะ”
“อือ แกว่ามันเกินไปไหมอ่ะที่พี่น่านไม่สนใจฉันเลย”
“ไม่สนเลยเหรอ เหตุผล?”
“ก็นี่แหละที่ฉันอยากรู้ เพราะอะไรถึงไม่สนใจเลย ทั้งที่ข้อตกลงระหว่างเรามันก็ชัดเจนทุกอย่าง แต่มันกลับไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย”
“เล่ายาวๆ ช่วยขยายความในแบบที่มันเข้าใจง่ายกว่านี้ด้วยค่ะ” มินนี่หันหน้าเข้าหา เอาจริงๆ จะ ว่ามันเป็นเรื่องแปลกมันก็ใช่นะ เคยมีใครเมินเพื่อนเธอซะที่ไหน
สวย รวย เก่ง พั้นช์ครบเครื่องทุกอย่าง มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีผู้ชายไม่สนใจ!
“ฉันก็พยายามทำความรู้จักกับเขาให้มากขึ้น นัดกินข้าว ดูหนัง แต่เขากลับปฏิเสธทุกอย่าง ซึ่งมันเกินไปนะ คือเขาไม่ชอบฉันเลยหรือเป็นความรู้สึกแบบไหน”
“มันก็พูดยากนะของแบบนี้มันต้องถามตรงๆ เลยปะ”
“แกว่าฉันควรไปหาเขาถึงที่ไหม” ถามออกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ปกติไม่เคยทำอะไรแบบนั้น เพราะทุกทีก็มีแต่คนที่พยายามเข้าหาเธอเองซะมากกว่า
“มันจะเป็นการรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวเกินไปไหมอ่ะ”
“ถ้าคิดในแง่ดีมันก็ดี ถ้าคิดมากปัญหาที่จะตามมามันก็เยอะแยะเหมือนกันนะ”
“…”
“แต่เอาจริงๆ ฉันว่าแกไม่ควรทำถึงขนาดนั้นนะ แค่ผู้ชายคนเดียวที่มันไม่จริงใจ มันทำให้แกเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอพั้นช์ ทำไมต้องอยากคบกับคนที่ไม่ได้ชอบกันมาก่อนด้วย”
“…”
“ฉันว่าแกอย่าทำแบบนั้นเลยนะ สวยๆ แบบแกจะเลือกคบใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่เขาทำเหมือนไม่สนใจแกหรอก”
“แต่บางทีลองคบกับคนที่ไม่ได้สนใจฉันตั้งแต่แรกมันอาจจะดีกว่าที่ผ่านมาก็ได้นะ”
“ยัยพั้นช์…”
“เอาเถอะ ปล่อยให้ฉันพยายามอีกสักหน่อย อย่างน้อยๆ คุณหมอน่านน้ำก็เป็นคนที่คุณแม่ฉันชอบมาก คุณแม่ก็ต้องคิดว่าดีอยู่อยู่แล้วหรือเปล่าล่ะถึงอยากให้เราคบกัน” เอาจริงๆ ที่ผ่านมาแม่ของเธอไม่เคยบังคับเรื่องนี้ ไม่เคยบังคับในสิ่งที่เธอไม่ได้เต็มใจและไม่ได้เลือกเลยสักครั้ง ไหนๆ เธอก็เคยผิดหวังมาแล้วลองอีกสักครั้งก็ไม่เห็นเป็นไรไป
“แล้วแกจะเอายังไงต่อไป”
“ในเมื่อนัดเจอดีๆ แล้วเขาไม่ยอมมา ฉันลองไปหาเขาที่โรงพยาบาลดูก็แล้วกัน”
“อยากให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้”
“จ้าแม่คนเก่ง ขอให้แกโชคดีก็แล้วกัน” พันธิกายิ้มเก๋ ความรู้สึกในตอนนี้จะว่าเธออยากเอาชนะก็คงได้ อย่างน้อยๆ ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครปฏิเสธเธอ
- ผู้เขียน
