“พี่คิดว่าเรายังไม่ควรกลับไปตอนนี้ อยากให้ข้าวคลอดลูกและเลี้ยงดูจนโตก่อนน่าจะดีกว่า ส่วนขิงพี่จะหว่านล้อมให้ออกจากบ้านและเช่าคอนโดให้อยู่”
“คุณนายไม่ยอมปล่อยพี่ขิงไปแน่นอนครับ…ผมคิดว่าจะกลับไปโดยไม่รั้งรอนาน”
ทัพนิ่วหน้าไม่สบายใจ ใบข้าวก็เข้ามากอด
“บางทีคุณนายอาจจะใจอ่อนก็ได้นะครับ…ในท้องของผมก็คือหลานของคุณนาย”
ทัพไม่คิดว่าแม่จะใจอ่อน เธอแทบกรีดร้องตอนที่รู้ว่าใบข้าวท้อง
“พี่ทัพ...พี่เองก็เริ่มชอบพี่ขิงแล้วไม่ใช่เหรอ”
ทัพเบิกตากว้าง กลืนน้ำลายยากเย็นคล้ายถูกสาดน้ำจนเหงื่อท่วม มีดที่ปักคาหลังเหมือนจะถูกขยับไปมา บาดแผลลึกกว่าเดิม
“ข้าว…พูดอะไร”
“ผมสังเกตได้นะ..ว่าพี่อ่อนโยนต่อพี่ขิงเยอะมากบางครั้งพี่อาจไม่รู้ตัวว่าพี่ห่วงใยและชอบแอบมอง”
“ข้าว! พี่ไม่คิด..”
ใบข้าวรีบใช้นิ้วปิดปากอีกฝ่าย
“ผมยินดีครับ…ผมดีใจที่พี่รักพี่ขิง” ใบข้าวยิ้มสดใสจนทัพที่กำลังปฏิเสธพลันหยุดชะงักแล้วไม่ค้าน
