“ฉันไม่ลืมนะ เรื่องไม่ดีที่คุณทำกับฉัน ถึงคุณทำดีแค่ไหน ก็คง...ลบล้างไม่ได้ แต่ว่าฉัน...ก็ขอบคุณที่คุณดูแลฉันเมื่อคืน แถมยังพามาหาหมออีก ทั้งที่คุณสั่งคนอื่น...ให้พามาก็ได้ ฉันขอบคุณจริงๆ คุณฉัตร ขอบคุณนะ...”
ศราวิลกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ นานชั่วนาทีกว่าจะเอ่ยออกมาได้
“อือ...บอกแล้วไงว่าบางอย่างก็ดี บางอย่างก็โคตรเลว คนเราน่ะ ไม่ได้สมบูรณ์แบบหรอก ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ ดีบ้างร้ายบ้าง ถ้าเธอรู้จักปรับตัว เราก็คงอยู่ร่วมบ้านกันได้ แต่ถ้าเธอทนไม่ไหว ก็กลับกรุงเทพฯ ไปซะ กลับพร้อมกับยัยโฉมอาทิตย์หน้าก็ได้”
“ฉันไม่กลับ เลิกพูดเรื่องนี้ได้เลย”
“เธอนี่ดื้อนะ เห็นฉันใจดีให้นอนในบ้านแล้วเหลิงใหญ่”
“ใช่ไง ถ้า...เอ่อ...น้องสาวคุณกลับกรุงเทพฯแล้ว ฉันย้ายมานอนในบ้านถาวรนะ”
เปลือกตาของศราวิลเปิดขึ้นในตอนนั้น เขาลุกมานั่งแล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ
“ยัยโฉมกลับเมื่อไหร่ เธอก็ย้ายไปนอนข้างเล้าไก่เหมือนเดิม ห
