บทที่ 10
เพียงสองเรา
เดือนถัดมา ไร่ปกฉัตร
กลิ่นฝนจางหายราวกับไม่เคยย่างกรายผ่านมา ต้นข้าวในนากำลังแตกใบแต่ไร้ซึ่งหยาดพิรุณพร่างพรม ทว่าที่นี่คือดินแดนมหัศจรรย์ ต่อให้เดือนกรกฎาคมแห้งแล้งปานใด ขอเพียงแค่ให้ฝนตกลงมาสักครั้งสองครั้ง รับรองว่าต้นกล้าในนาได้กลายเป็นต้นข้าวที่มีรวงแน่นอน
ศราวิลนั่งอยู่บนเบาะของรถเครื่องสองล้อ มอเตอร์ไซค์คันเก่าที่ไม่เข้ากับมาดเจ้าของไร่สักนิด เขากำลังทอดสายตามองต้นข้าวในนาที่อาทิตาหว่านเอาไว้ บางจุดนั้นถูกพายุใหญ่คราวก่อนพัดพาเมล็ดข้าวไปกองรวมกัน เกิดเป็นต้นกล้าขึ้นหนาตาเป็นหย่อมๆ ป่านนี้หล่อนจะทำอะไรอยู่นะ แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาที่นี่ ชีวิตที่ไม่มีอาทิตามันราบเรียบเกินไป อย่างน้อยตอนที่หล่อนยังอยู่ ก็มีเรื่องสนุกให้ทำตั้งเยอะ โดยเฉพาะการแกล้งหล่อนไงล่ะ
“คิดจะสบายอยู่คนเดียว รอรับแค่ผลกำไรของเธอหรือไง ฝันไปเถอะ ฉันไม่ให้เธอได้ใช้เงินอย่างสบายใจแน่ อยากได้เ
