อาทิตาพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งอก นาฬิกาที่ห้องรับแขกแจ้งเวลาสี่ทุ่มเศษตอนที่เธอเดินผ่าน นึกอยากได้นมอุ่นๆ สักแก้วก่อนนอน เลยเดินตรงไปยังห้องครัว อุ่นนมดื่มแก้วใหญ่ นมอุ่นๆ ช่วยให้เธอหลับสบาย ไม่ต้องคิดเรื่องเขา ห้องครัวในตอนดึกๆ อย่างนี้วังเวงชอบกล มันเงียบมากๆ หน้าต่างกระจกด้านนอกนั้น แลเห็นเงาของกิ่งก้านดอกพวงชมพูให้รกครึ้ม ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเรียกที่นี่ว่าตึกชมพู
“เอ้า? พี่แป๋วลืมปิดประตูหลังเหรอ เดี๋ยวกองทัพยุงก็บุกพอดี”
อาทิตาบ่นให้สาวใช้ขี้ลืม เธอวางแก้วนมไว้ในอ่างล้างจาน แล้วเดินไปยังประตูด้านหลัง ด้านนอกนั้นเป็นสวนรกๆ มีแต่พุ่มไม้ใบหนา โดยเฉพาะต้นพวงชมพู มันพุ่มใหญ่เสียจนเลื้อยขึ้นคลุมหลังคาตรงห้องครัวเสียครึ้มไปหมด
เธอดึงประตูให้เลื่อนปิด แต่มันมิอาจปิดสนิทได้
“เฮือก!”
หญิงสาวผวา เมื่ออยู่ๆ ร่างสูงใหญ่ก็ดันประตูให้เปิดอ้าอีกครั้ง
“จะบ้าเหรอ! โผล่มาเงียบๆ ได้ยังไง ตกใจหมด
