บทที่ 8
ค่ำคืนแห่งแรงปรารถนา
ปริญมองออกไปในแปลงปลูกสลับกับภาพวาดบนกระดาษของสาวคนรัก บนนั้นมีภาพของคนงานที่กำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น ตรงกลางภาพมีคนสองคนกำลังยืนจ้องหน้ากันอยู่
“นั่นใคร”
“พี่ฉัตรกับซัน” โฉมงามตอบ ภาพที่เห็นไกลๆ คือภาพที่ศราวิลช่วยอาทิตาสวมหมวก เธอกำลังวาดภาพนั้น มีฉากเป็นไร่อ้อยที่กำลังแตกใบอ่อน ไกลออกไปมีป่าธรรมชาติสีเขียวครึ้ม แม้ในกรอบภาพจะกว้างใหญ่ แต่ยังมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งแบ่งปันความห่วงใยเล็กๆ ให้กันและกัน เธอวาดภาพนั้นในหัว และอยากเขียนให้เสร็จในเร็ววัน มันต้องออกมาดีแน่ๆ
“พี่ชายโฉมมาโน่นแล้ว”
โฉมงามเงยหน้าขึ้นจากกระดานสี ศราวิลเดินเข้ามาใกล้
“ร้อนไหมโฉม”
“นิดหน่อยค่ะ ลมพัดเรื่อยๆ ก็พอทนได้”
ศราวิลพยักหน้า เข้ามาหลบแดดใต้เต็นท์หลังย่อม เขาถอดหมวกทรงคาวบอยออกแล้วพัดหวือๆ โบกลมเข้าใส่หน้า ตาก็เหลือบไปเห็นภาพที่อยู่บนกระดาษของน้องสาว
“นั่นพี่เหรอ”
“ค่ะ...วันนี
